Ρυθμιστές οι αναποφάσιστοι

Η προεκλογική περίοδος εγκαινιάστηκε σε περιβάλλον μεγάλης πολιτικής αβεβαιότητας. Το δυστύχημα στα Τέμπη σόκαρε την ελληνική κοινωνία και έδειξε ανάγλυφα ότι το ελληνικό κράτος και η διοίκηση, απέχουν ακόμη παρασάγγας από το επίπεδο μιας αναπτυγμένης χώρας της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Έγινε το αδιανόητο. Και κατέδειξε ότι παρά τα σοβαρά βήματα προόδου της χώρας, μεγάλα τμήματα του κράτους, της διοίκησης, λειτουργούν δέσμια του «πελατειακού» κράτους, της διαφθοράς, του ρουσφετιού, της επικράτησης των συμφερόντων, της αναξιοκρατίας, των «ημετέρων»…

Το δυστύχημα στα Τέμπη, δεν ανέτρεψε το πολιτικό σκηνικό. Δεν άλλαξε τη σειρά των κομμάτων στις προτιμήσεις των ψηφοφόρων. Ακόμη βέβαια, υπάρχει πολύς δρόμος. Ιδιαίτερα, όταν καταγράφεται ένα ισχυρό διψήφιο ποσοστό αναποφάσιστων, που ενισχύθηκε από τις κυβερνητικές απώλειες λόγω δυστυχήματος. Σε αυτόν τον αριθμό, «κρύβονται» σχεδόν ένα εκατομμύριο άνθρωποι. Που, είτε θα αποφασίσουν να ψηφίσουν ένα κόμμα της επιλογής τους, είτε να «καταψηφίσουν» γενικά το πολιτικό σύστημα με την αποχή τους. Αν υπερισχύσει η οργή, η απογοήτευση, η αδιαφορία… Ή απλά η απόφασή τους, ότι μερικά προβλήματα είναι τόσο περίπλοκα, που πρέπει να είσαι πολύ έξυπνος και πολύ καλά ενημερωμένος, για να παραμείνεις αναποφάσιστος… Ωστόσο, άσχετα από το σκεπτικό της απόφασής τους, οι αριθμοί είναι αδυσώπητοι και λένε την αλήθεια: η αποχή διατηρεί τις διαμορφωμένες ισορροπίες των πολιτικών δυνάμεων.

Ακριβώς αυτό το ένα εκατομμύριο πολίτες που «το σκέφτονται» είναι το «μήλον της έριδος». Το αντικείμενο του πόθου για τα πολιτικά κόμματα. Και με την απόφασή τους, μπορούν να οδηγήσουν τη χώρα σε αυτοδύναμη κυβερνητική πλειοψηφία, είτε σε κυβέρνηση συνεργασίας. Στη δεύτερη κάλπη, αφού η απλή αναλογική απαιτεί 46% και άνω από τα κυβερνητικά κόμματα, ανάλογα και με το ποσοστό όσων μείνουν εκτός Βουλής.