Μπούλινγκ, σχολικός εκφοβισμός, εκλογές και «δέον γενέσθαι»

Τα κρούσματα της βίας στα σχολεία ή εκτός σχολείων αλλά από μαθητές, παρουσιάζουν μία αλματώδη αύξηση. Προκαλούν την έκπληξη της κοινωνίας.

Παιδιά βασανίζουν συνομηλίκους τους, για να δείξουν πως έχουν το πάνω χέρι, ή τη δύναμη, ή την εξουσία. Γίνονται πρωτοφανώς βίαια πράγματα. 

Πάντοτε τα παιδιά τσακώνονταν, μαλώνανε, έπαιζαν ξύλο, παλιότερα όμως αυτό γινόταν «ισότιμα», ένας προς έναν, ή μια ομάδα εναντίον μιας άλλης.

Τώρα παρέα ολόκληρη πάει και δέρνει ένα 15χρονο συμμαθητή τους… Τέτοια περιστατικά άγριου και σκληρού εκφοβισμού γίνονται καθημερινά. Και δεν βλέπουν όλα το φως της δημοσιότητας.

Σε ορισμένες περιπτώσεις η βία για τη βία είναι ζητούμενο. Ανθίζει σε ένα περιβάλλον που βασίζεται στην ανισομέρεια ανάμεσα στα παιδιά - το μεγαλύτερο απέναντι στο μικρότερο, το μεγαλόσωμο απέναντι στο μικρόσωμο, οι Έλληνες μαθητές απέναντι στους πρόσφυγες ή το αντίστροφο, οι «συνηθισμένοι» απέναντι σε κάποιον ή κάποια που θεωρείται ότι έχει μια «ιδιαιτερότητα». Γενικώς βία απέναντι σε αυτό που θεωρούν μειονότητα ή διαφορετικό ή μειονεκτικό. 

Προτεραιότητα είναι η πρόληψη, η παιδεία, οι αρχές που κουβαλά κάθε παιδί από το σπίτι του. Αυτή είναι μια μακρά και συνεχής πάλη για κάθε γονιό. Ωστόσο, απαιτείται επίβλεψη, έλεγχος, που πρέπει να γίνονται στα σχολεία. Με επίκεντρο την ασφάλεια και προστασία όσων δυνητικά μπορεί να είναι στόχοι. Είτε αφορά την κοινωνική ταξική προέλευση, την ανισότητα, τη φτώχεια, τον αποκλεισμό, την περιθωριοποίηση κάποιων μαθητών, είτε τη φυλετική καταγωγή τους, είτε έναν πιθανό διαφορετικό σεξουαλικό προσανατολισμό.

Σε κάθε περίπτωση είναι ένα μείζον κοινωνικό πρόβλημα που αξίζει να συζητηθεί και στην προεκλογική εκστρατεία. Κόμματα και ειδικοί να προτείνουν μέτρα θεραπείας. Υπάρχει αυτονόητα, έδαφος για συμφωνία. Δεν είναι όλα «βίλες» και μικροπολιτική.