Οµόλογα και «οµολογίες»

Τι κοινό έχει ο Νίκος Αλιβιζάτος µε το... δεκαετές οµόλογο; Εκ πρώτης όψεως κανένα. Αν το ψάξουµε λίγο παραπάνω, θα διαπιστώσουµε, ωστόσο, ότι τόσο πίσω από τις επιθέσεις που δέχεται τις τελευταίες ηµέρες ο γνωστός συνταγµατολόγος από πρώην φίλους και θαυµαστές όσο και από τον τρόπο που διαβάζει η αντιπολίτευση την έξοδο στις αγορές υπάρχει µια κοινή φροντίδα: να µη διαταραχθεί το αφήγηµα της «χειρότερης κυβέρνησης που γνώρισε ο τόπος», άρα και της ανάγκης να ηττηθούν στρατηγικά ο Τσίπρας και ο ΣΥΡΙΖΑ.

Τα πράγµατα µε τη σειρά: Η απόφαση της κυβέρνησης να εκδώσει για πρώτη φορά από το 2010 και µετά δεκαετές οµόλογο επιβραβεύτηκε από τη συµπεριφορά των αγορών. Η απόδοση του 3,9% δεν είναι µόνο η χαµηλότερη που επιτυγχάνει δεκαετής ελληνικός τίτλος από την έναρξη της κρίσης, αλλά και από το 2003. Σηµαντικό είναι, επίσης, ότι ενώ το ελληνικό ∆ηµόσιο ζητούσε περί τα 2 δισ., υπήρξε υπερπροσφορά σχεδόν 12 δισ., µε το µεγαλύτερο µέρος της ζήτησης να προέρχεται από θεσµικούς επενδυτές και όχι από κερδοσκοπικά hedgefunds.

∆εν το λες κι άσχηµο... Στο άκουσµα της είδησης, πάντως, η αντιπολίτευση προτίµησε να πετάξει την µπάλα στην εξέδρα. Η µεν Νέα ∆ηµοκρατία οχυρώθηκε πίσω από τον... Μπαρόζο, επαναλαµβάνοντας ότι οι αγορές προεξοφλούν την επικράτηση και την αυτοδυναµία του Κυριάκου Μητσοτάκη, το δε Κίνηµα Αλλαγής θεώρησε µικρής σηµασίας το γεγονός της εξόδου στις αγορές, µε το επιχείρηµα ότι το 3,9% είναι απόδοση-µαµούθ µπροστά στο 0,18% που δίνουν τα... γερµανικά οµόλογα.

Προφανώς, κανείς δεν περίµενε από την αντιπολίτευση να σηκώσει στα χέρια τον Ευκλείδη Τσακαλώτο. Πέρα, ωστόσο, από την υποβάθµιση του γεγονότος ή και τον µηδενισµό της σηµασίας του, τα διεθνή δίκτυα µιλούν για σηµαντική εξέλιξη, που σηµατοδοτεί τη σταδιακή επιστροφή της χώρας στην κανονικότητα. Σε κάθε περίπτωση, το σκορ του δεκαετούς αποδοµεί τα περί «τέταρτου µνηµονίου» πάνω στα οποία έχει στηρίξει τη ρητορική της η αντιπολίτευση και ακυρώνει το αφήγηµα µιας οικονοµίας σωριασµένης στα ερείπια που αφήνουν πίσω τους οι πολιτικές του ΣΥΡΙΖΑ.

Την ίδια ώρα και παράλληλα µε την υπόθεση του οµολόγου, ο συνταγµατολόγος Νίκος Αλιβιζάτος, πρόσωπο που πρωταγωνίστησε στη δηµιουργία του ΚΙΝΑΛ, δεχόταν φίλια πυρά από παράγοντες που προ ολίγων µηνών τον αποθέωναν. Το «έγκληµά» του ήταν ότι, µιλώντας στη «Lifo», αµφισβήτησε τις προοπτικές του Κινήµατος Αλλαγής και έκανε το λάθος να δηλώσει ότι ο ΣΥΡΙΖΑ µετακινείται προς την Κεντροαριστερά, µε την επισήµανση ότι «ο Τσίπρας πιάνει πουλιά στον αέρα».

Το δηµόσιο bullying που υφίσταται ο συνταγµατολόγος δεν πρέπει να ξενίζει, αφού µε όσα είπε παραβίασε τη γραµµή πολιτικής αποµόνωσης του ΣΥΡΙΖΑ και εµφάνισε τον Τσίπρα ως έναν κανονικό πολιτικό – χαρακτηρίζοντάς τον µάλιστα «γοητευτικό». Οσα του επιφύλαξαν οι τέως φίλοι του αποδεικνύουν, πέραν της τοξικότητας των ηθών που επικρατούν, ότι το οµόλογο της δαιµονοποίησης του ΣΥΡΙΖΑ δεν είχε τελικά την απόδοση που ήλπιζαν όσοι το έριξαν στην αγορά.