Οι σταυροφόροι του µίσους

Από τη µία πλευρά βρίσκονται οι γιαγιάδες της Λέσβου που τάιζαν όλα τα παιδάκια, ο λιµενικός «φύλακας άγγελος» των προσφύγων, ο φούρναρης που µοίραζε ψωµί κάθε µέρα και οι δεκάδες εθελοντές που προσπαθούν να δώσουν ένα χέρι βοηθείας σε ανθρώπους που από τη µια στιγµή στην άλλη βρέθηκαν, από νοικοκύρηδες στην πατρίδα τους, κυνηγηµένοι. Από την άλλη πλευρά βρίσκεται η Ελλάδα των ακραίων ανεγκέφαλων -κρυφών και φανερών χρυσαυγιτών- που φυτεύουν σταυρούς στις παραλίες στις οποίες ναυαγούν οι πρόσφυγες, µόνο και µόνο για να τους δείξουν πως είναι ανεπιθύµητοι σε µια χριστιανική Ευρώπη.

Πραγµατικά δεν µπορεί να το χωρέσει ο ανθρώπινος (λογικός) νους πως υπάρχουν άνθρωποι που βλέπουν αυτό το δράµα µε τις «καραβιές» των απελπισµένων, τις µάνες που πνίγηκαν τα µωρά τους, τα ορφανά παιδιά που έχασαν τους γονείς τους και όλο αυτόν τον ανθρώπινο πόνο, και αντί να σκεφτούν πως µπορούν να βοηθήσουν, αντίθετα κάνουν ό,τι περνά από το χέρι τους για να τους δυσκολέψουν τη ζωή. Τους φαίνεται πιο λογικό να µαζεύουν χρήµατα για να στήσουν δεκάµετρους σταυρούς σε παραλίες, παρά για να φτιάξουν µια βρύση ώστε να ξεδιψάσουν ναυαγοί και εθελοντές και να µην το πληρώνουν χρυσό στους µαυραγορίτες. Οταν δεν επιτίθενται οργανωµένοι σε αγέλες στα hotspots ή στους µετανάστες, µαζεύουν υπογραφές και στήνουν «αλυσίδες» για να αποτρέψουν 6χρονα προσφυγόπουλα να «µαγαρίσουν» τα σχολεία.

Το καταπληκτικότερο, δε, είναι ότι δεν ντρέπονται για την απανθρωπιά τους. Εφευρίσκουν δεκάδες θεωρίες συνωµοσίας για να τη δικαιολογούν. Και όσο µεγαλύτερο είναι το ψέµα τόσο περισσότερο το πιστεύουν, το αναπαράγουν και εκνευρίζονται όταν διαψεύδεται. Περήφανοι επαίρονται για τις ιδέες τους, ενώ το µίσος τους το περιφέρουν από τα σχολικά συµβούλια γονέων µέχρι τα social media.

Εδώ όµως ανακύπτει ένα σοβαρό ζήτηµα για την υπόλοιπη κοινωνία, καθώς τα µελλοντικά της µέλη, τα παιδιά των χρυσαυγιτών, µεγαλώνουν µέσα σε ένα τοξικό περιβάλλον και µπολιάζονται καθηµερινά µε µίσος για καθετί διαφορετικό.

Αλλες κοινωνίες, όπως η Νορβηγία για παράδειγµα, έχουν δώσει ακραίες λύσεις. Στέλνουν την Πρόνοια και παίρνει την κηδεµονία των παιδιών για να τα προστατεύσει. Η κρίση έχει οδηγήσει τη δικονοµία και τις πρακτικές σε συνεχείς αλλαγές, προκειµένου να επιλυθούν καταστάσεις και προβλήµατα µε τα οποία ερχόµαστε αντιµέτωποι για πρώτη φορά. Κοιτώντας την κοινωνία µας να διολισθαίνει κάθε µέρα όλο και βαθύτερα στο µίσος, πρέπει να θέσουµε το εξής ερώτηµα: Είναι σοφό να αφήνουµε σε ναζί να µεγαλώνουν µελλοντικούς πολίτες αυτής της χώρας και να τους δηλητηριάζουν;