Εκλογές 2023: Ούτε Μητσοτάκη, ούτε Τσίπρα, ούτε ΚΚΕ, ούτε ΠΑ.ΣΟ.Κ. Ας ανάψουμε ένα κερί κι ας κάνουμε τον σταυρό μας Κωνσταντίνου και Ελένης

Μνήσθητι, Κύριε - είναι κοντά… οι Εκλογές. Μνήσθητι, Κύριε - εφάνησαν Μητσοτάκης, Τσίπρας, ΚΚΕ, ΠΑ.ΣΟ.Κ… Γιορτάζουν Κωνσταντίνος και Ελένη. Ας ανάψουμε ένα κερί κι ας κάνουμε τον σταυρό μας…

Στις εκλογές του 1974, (17 Νοέμβρη έγιναν τότε…) τις πρώτες μετά την Μεταπολίτευση, ο ψηφοφόρος είχε πολλά να περιμένει: αποχουντοποίηση, να δει το νόμιμο πια ΚΚΕ να βάλλει στη Βουλή, τον Καραμανλή με πιο δημοκρατικό κοστούμι, την Ένωση Κέντρου να δυναμώνει και να θεριεύει ξανά, τους συνεργάτες των Συνταγματαρχών να εκτοπίζονται από θέσεις και αξιώματα· σχεδόν τίποτα από όλα αυτά δεν έγινε!

Στις εκλογές του 1981 οι ψηφοφόροι, που στο μεταξύ είχαν… ωριμάσει, περίμεναν την Αλλαγή, τη Δεξιά να μπαίνει στο Xρονοντούλαπο της Ιστορίας, την Ελλάδα έξω από την ΕΟΚ των μονοπωλίων, έξω από το ΝΑΤΟ, την Ελλάδα να ανήκει στους Έλληνες, Εθνική Ανεξαρτησία, Λαϊκή Κυριαρχία και Κοινωνική Απελευθέρωση, περήφανα γηρατειά, λαό ΠΑ.ΣΟ.Κ στην εξουσία… Σχεδόν ή μάλλον απολύτως τίποτα από αυτά δεν έγινε! Μόνο αλλαγή στον θρόνο του Πρωθυπουργού.

Στις εκλογές του 1985 τώρα, ο ψηφοφόρος, που πια είχε γεράσει περίμενε ΠΑΣΟΚ για ακόμη καλύτερες μέρες, το συμβόλαιο με τον λαό να υπογραφεί κάποια στιγμή, εθνική ανεξαρτησία, τον αγώνα τώρα να δικαιώνεται, κοινωνική πρόοδο, κοινωνική αλλαγή, απάντηση στις δυνάμεις της ανωμαλίας και τέλος πάντων, μαζί να προχωρήσουμε… Ούτε τότε έγινε κάτι!

Το 1989, οι ψηφοφόροι, που πλέον είχαν χάσει το δρόμο στα Κωσκοτάδια της σκανδαλολογίας, ευαγγελίζονταν «Απαλλαγή»· κοιμήθηκαν ευαγγελιζόμενοι…

Κι ήρθε το ’90 και η Δεξιά βγήκε από το Χρονοντούλαπο, και μετά ξεσπάσαμε σαν καταιγίδα στο ’93, και το ΠΑ.ΣΟ.Κ ξανά με τον λαό (λέμε τώρα…) στην εξουσία και μετά ξανά ΠΑ.ΣΟ.Κ με άλλο πρόσωπο και μετά ξανά Νέα Δημοκρατία, που η δημοκρατία της είχε παλιώσει πια, και όλο κάτι είχαν να περιμένουν οι ψηφοφόροι, που έφθιναν απαλά προς το επέκεινα.

Να κι Γιώργος που ‘ταξε πως λεφτά υπήρχαν, να και τα Μνημόνια, να και Πρώτη φορά Αριστερά και τα «…ουάου αγάπη μου έκλεισα τις Τράπεζες» και μετά, από το Χρονοντούλαπο που ‘χε μάλλον χαλασμένους μεντεσέδες, να ΄σου ξανά η Δεξιά, που απλώθηκε σαν πανδημία με λίστες Πέτσα, «σκοιλ ελικικου», Πτωχευτικούς Κώδικες και απευθείας αναθέσεις και υποκλοπές και Πάτσηδες και Μαραβέγιες. Και ο ψηφοφόρος, που πέθανε πια, δεν έχει να περιμένει τίποτα εκτός από μια κουβέντα παρηγορητική: «Πατέρα άκουσες τα νέα;»…

Ο ψηφοφόρος που θα πάει την Κυριακή, Κωνσταντίνου και Ελένης, στο εκλογικό του τμήμα, τι θα έχει να περιμένει; Στον καταραμένο τόπο, το Μάη μήνα βρέχει! Κι’ έχει κι εκλογές…
Για δεύτερη φορά Αριστερά; Συνεχίζουμε… πιο σκανδαλωδώς; ΠΑ.ΣΟ.Κ – ΚΙΝΑΛ στην εξουσία με, να δεις πώς το είπε ο πρόεδρος; Α ναι, «Αλλαγή» -στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης τέτοιες ατάκες συνοδεύονται με ένα «χαχαχαχα».

Ή το «…μόνο ο λαός μπορεί να σώσει τον λαό», σύνθημα του κυρίου «…αλλά αυτοί είστε»;
Και φθάνει η ύστατη στιγμή, που οι «ίπποι τίθενται στις διαταγές του αφέτη» και οι ψηφοφόροι καλπάζουν προς το νήμα της «ιδεολογίας» τους· άλογα ζώα οι πολλοί, φέροντας παρωπίδες… Και σκέπτεσαι: πάω και ψηφίζω ή δεν πιστεύω σε κανέναν, δεν ελπίζω σε τίποτα, είμαι ελεύθερος να πάω στου Νίνου να φάω το κοκορέτσι του Πάτρα;

Από τη μια οι «αηδιασμένοι» που απηύδησαν απαντέχοντας την αλλαγή της αλλαγής και θεωρούν όλους τους πολιτικούς ενόχους για το «χάλι» μας κι από την άλλη οι αδιάφοροι που θεωρούν a priori την πολιτική «βόρβορο» και προτιμούν να παραμείνουν αμέτοχοι. Και πού πάμε;
Στη μέση οι παραδοσιακοί κεκμηκότες αμετανόητοι, μιας 40άρας πορείας που, τους εξάντλησε· αλλά εκεί: ο φίλος μου ο Μπάμπης Κ. στο ΠΑ.ΣΟ.Κ. κι ο φίλος μου ο Παναγιώτης Τ. στη Ν.Δ.!

Ο Νίτσε το έγραψε: «Εκείνο που πιο βαθιά χωρίζει δυο ανθρώπους είναι η διαφορετική αίσθηση και ο βαθμός καθαρότητας που έχουν». Εκείνο που χωρίζει (και) σήμερα τους Έλληνες είναι η διαφορετική ευαισθησία που έχουν για την πραγματική ανάγκη αλλαγής και κάθαρσης. Αυτή η τελευταία, η κάθαρση, είναι - δεν μπορεί παρά να είναι - το αυτονόητο αίτημα των πραγματικά συνειδητών πολιτών. 

Και, κακά τα ψέματα: οι αληθινά υπεύθυνοι πολίτες δεν μπορούν να λείψουν από αυτό το μέγα κριτήριο, προφασιζόμενοι ότι δεν έχουν να περιμένουν τίποτα. Κάποιοι άλλοι, κάτι περιμένουν που (αν έρθει) ίσως αλλάξει τη ζωή όλων. Δεν μπορεί να υπάρξουν λιποτάκτες σε μια τέτοια μέρα «επιστράτευσης», ούτε μπορούν να αυτοαναιρεθούν κάποιοι και να υποβιβαστούν σε «μη πολίτες».

Και επειδή οι συνειδητοί και ευαίσθητοι ψηφοφόροι βλέπουν, κρίνουν και αποφασίζουν, πρέπει να κολάσουν με το μοναδικό φραγγέλιο που διαθέτουν: την ψήφο τους. Σίγουρα ζούμε χρόνια τώρα αδιάκοπη νύχτα που κανένας «πυρσός» ή «ήλιος» μπορούν να την φωτίσουν, όμως αξίζει να ανάψουμε ένα κερί. Πριν το ανάψουν άλλοι σε ‘μας…