Ο θάνατος το στρώνει

Εκατό καµένοι άνθρωποι νεκροί και πλήθος καταστροφών, εκείνη τη µαύρη µέρα της µεγάλης φωτιάς στο Μάτι και τα πέριξ, θα έπρεπε να γίνουν ένα σύµβολο καταστροφής και πόνου που πολλά θα άλλαζε σε µερικά συστήµατα που λειτουργούν στην Πολιτική Προστασία και στη λειτουργία αρκετών υπηρεσιών. Βέβαια, οι πάντες έχουν σπεύσει αναζητώντας πολιτικές ευθύνες και τα συναφή.

Αλλά έχει αποδειχθεί περίτρανα και διαχρονικά πως οποιαδήποτε διοίκηση και διαχρονικά διαθέτει ενεργό και παρόντα τον δικό της βαθµό αβεβαιότητας. Αυτήν τη µαύρη τρύπα εµείς τη δηµιουργήσαµε µε υπερεξογκωµένους οργανισµούς, φρικιαστική γραφειοκρατία και µύριους τρόπους να επιτευχθεί η λεγόµενη «κάλυψη» των υπηρεσιών. Οποτε ακούω για σύσταση επιτροπής που θα επιληφθεί και τα λοιπά, παύω να παρακολουθώ. ∆ιότι τα πρόσωπα που βαρύνονται µε αµέλεια ή υπαιτιότητα θα βρεθούν κάποτε.

Αυτό που ποτέ δεν θα βρεθεί είναι η τελική κατάληξη, όπως έχει νοµοθετηθεί από τους πάντες: οι εκατό νεκροί οδηγούν σε εκδίκαση πληµµεληµάτων. Λερώνουν, έστω, έναν φάκελο. Αλλά στα χέρια της γραφειοκρατίας της απέθαντης καµία εξαγγελία ανακούφισης ή συνδροµής δεν προκαλεί επιτάχυνση ή αίσθηση επείγοντος στις διαδικασίες. Θρυαλλίδα στην προκειµένη περίπτωση στάθηκε η πρωινή πυρκαγιά στην Κινέτα, που απορρόφησε την προσοχή των υπηρεσιών στη ∆υτική Αττική και κανένας δεν λογάριασε πως ο άνεµος ήταν σφοδρός και ένας κουφιοκέφαλος σκέφτηκε να κάψει κάτι κλαδιά στην αυλή του, που όλο το ανέβαλλε και προκάλεσε όλεθρο στην ανατολική ακτή της Αττικής.

∆εν έχω ανακριτικές αρετές και αποκλείεται να αποκτήσω, αλλά το µπλέξιµο συνδυάστηκε µε την ύπαρξη µισοκαµένων ανθρώπων να βρίσκονται στη θάλασσα µε τις ώρες και τα πλεούµενα που πρωτοείδαν ήταν ψαρόβαρκες. Και όλους τους υπεύθυνους, από τις πρώτες ώρες, ένα τους ενδιέφερε: να καλυφθούν. Πολλά θα µπορούσα να πω ως προσεκτικός παρατηρητής που κρατούσε σηµειώσεις, αλλά η ∆ικαιοσύνη θα τα βρει. Πάντα σχεδόν τα βρίσκει.

Αλλά όταν αυτά ολοκληρωθούν, θα τελεσιδικήσουν µεσοδροµής στη δεκαετία του 2020 και ίσως καταλάβουν ένα ψηφιακό µονόστηλο. Κι εδώ η κοινωνική, και όχι η πολιτική, ευθύνη σπάζει κόκαλα.