Το Μπλε «κύμα» και ο κοκκινοπράσινος πόλεμος

Ο Μητσοτάκης κατήγαγε ένα πρωτοφανές ρεκόρ, που μεταπολιτευτικά δεν έχει όμοιο, κόντρα στις «επτά πληγές του Φαραώ» της τελευταίας τετραετίας. Το να αυξάνει τις δυνάμεις του το κόμμα που κυβερνά και να καταρρέει η αξιωματική αντιπολίτευση, δεν έχει προηγούμενο.

Η ευρεία, προσωπική σε μεγάλο βαθμό νίκη τού Μητσοτάκη, που οφείλεται στην καθαρότητα και σταθερότητα της εκλογικής πρότασης της ΝΔ, τού δίνει την «λευκή επιταγή» να προχωρήσει στον εκσυγχρονισμό του κράτους και στις υπερώριμες πλέον μεταρρυθμίσεις. Αντίθετα, η συντριβή Τσίπρα σχετίζεται κυρίως με τη σύντομη απόδειξη ότι η κυβερνητική του πρόταση ήταν στο κενό. Και βέβαια με τις ακροβασίες θέσεων προβεβλημένων στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ.

Επιπλέον, για πρώτη φορά φαίνεται να μπορεί να συγκροτηθεί -εφόσον το θελήσει ο Μητσοτάκης- ένα μεγάλο σύγχρονο ευρωπαϊκό χριστιανοδημοκρατικό κόμμα, με καθυστέρηση 70 χρόνων. Αφήνοντας στην άκρη τη «φιλοσοφία» του πελατειακού και ρουσφετολογικού κράτους – λάφυρο, που οδήγησε την Ελλάδα σε καταστροφές, στασιμότητα, καθυστέρηση και αναξιοκρατία που διώχνει μακριά τους νέους. Και μακάρι και η Κεντροαριστερά να πετύχει να συγκροτήσει ένα μεγάλο σύγχρονο σοσιαλδημοκρατικό κόμμα. Θα ναι κέρδος για τη δημοκρατία, τον εκδημοκρατισμό της πολιτικής ζωής μας, την επικράτηση της «κοινής λογικής» στη δημόσια ζωή.

Το ΠΑΣΟΚ θα διεκδικήσει τα «πατρογονικά» του… Τον κόσμο που το 2012 εγκατέλειψε μαζικά το Κίνημα και πήγε στον ΣΥΡΙΖΑ, στο νέο πόλο του δικομματισμού. Η θεαματική απομάκρυνση του ενός τρίτου των ψηφοφόρων του Τσίπρα, άνοιξε την όρεξη του Ανδρουλάκη. Και ίσως είναι η πιο ενδιαφέρουσα μάχη στις 25 Ιουνίου. Ήδη χθες, ο Τσίπρας, έριξε την ευθύνη της υπονόμευσης της απλής αναλογικής και της πρότασής του για σχηματισμό προοδευτικής κυβέρνησης, στο ΠΑΣΟΚ, το οποίο αρνήθηκε να πιάσει το απλωμένο χέρι. Προφανώς το ντέρμπι τώρα μόλις αρχίζει. Αν ο ΣΥΡΙΖΑ πέσει κάτω από το ψυχολογικό όριο του 20%, τότε προφανώς θα αρχίσουν τα όργανα και η μουρμούρα… Και για τον Τσίπρα, παρά την πρόσφατη εκλογή του στην προεδρία του κόμματός του.

Η εκλογική τακτική του ΣΥΡΙΖΑ ήταν για τα κλάματα. Δεν έλαβε υπόψιν, τη ρήση ενός κορυφαίου Κινέζου θεωρητικού της στρατηγικής, πριν 2,5 χιλιετίες: Ότι «η στρατηγική με τακτικούς ελιγμούς είναι ο πιο σίγουρος δρόμος για τη νίκη. Τακτικοί ελιγμοί χωρίς στρατηγική, είναι ο θόρυβος πριν την ήττα».