Πραγµατικά δεν παίζει κανέναν ρόλο πόσο πήγε στην αγορά η γάµπαρη ή η καραβίδα

Ολα χρειάζονται «στη ζωγραφιά», για να θυµηθώ τον λαϊκό ζωγράφο Θεόφιλο Χατζηµιχαήλ, αλλά το να γιορτάζεις Κούλουµα και να οργανώνεις νηστείες και δραµατικά γεγονότα, που επαναλαµβάνονται κάθε χρονιά, αναρωτιέµαι µήπως µας ξενερίζουν από τον υπέρτατο στόχο της χώρας. ∆ηλαδή να υπάρξουν κινήσεις, ενδείξεις ή έστω προθέσεις πως ξεκολλάµε από τον πάγο και µπορεί να αναθερµανθεί ο βίος µας.

Θα µου πείτε πως, αν πιστέψουµε έστω χαλαρά τις πολιτικές εξελίξεις, βλέπω στα σοβαρά να υπάρξουν στο άµεσο µέλλον βαθύτερες προσεγγίσεις µεταξύ κοµµάτων και κοινωνικών οµάδων. ∆εν µπορώ να καταλάβω πώς αλλιώς είναι δυνατόν να γεφυρωθούν οι τεράστιες αντιθέσεις ανάµεσα στους πολίτες που προσδοκούν κάποια στιγµή να αποκτήσουν τη χαµένη τους οικονοµική ισχύ και στους πολιτικούς που ακολουθούν µια δική τους ρότα στο ζήτηµα. Αλλο στέλεχος υποστηρίζει πως θα αργήσει να πέσει η χρυσή, έστω και µπακιρένια, βροχή στα εισοδήµατα, ενώ άλλο στέλεχος, φιλικό ή εχθρικό προς το πρώτο, τάζει ρυθµίσεις που δεν εξαρτώνται από τη δύναµη ή την πρόθεσή του.

Πραγµατικά δεν παίζει κανέναν ρόλο πόσο πήγε στην αγορά η γάµπαρη ή η καραβίδα. Το µόνο ζωντανό στοιχείο που δείχνει να σαλεύει, είναι το εµπόριο και οι διάφορες µορφές του. Τα προϊόντα που διατίθενται είναι όλο και λιγότερο προσιτά, ενώ οι διαφηµίσεις προβάλλουν κυρίως δυναµωτικά, φάρµακα και καταπότια που διορθώνουν την κίνηση ή τη ζωτικότητά σου. Αφήνω κάτι περίτεχνα, σύνθετα σποτάκια, που έχουν φοβερή µουσική, ταχύ ρυθµό, φιλοσοφικούς στόχους και επικεντρώνονται να µας πείσουν να φάµε µε όρεξη ένα σνακ.

Κι αυτά χρειάζονται φυσικά, αλλά προέχει ένας ξεχασµένος όρος: η πολιτική διαχείριση. Αυτή που θα έδινε σκελετό στη δοµή µιας χώρας και δεν θα µας ανάγκαζε να ακολουθήσουµε τη µοίρα πολλών χωρών που υποφέρουν, καθώς βρίσκονται µέσα στη δίνη των διληµµάτων τους. Μας περιµένουν Πάσχα, εκλογές, Πρωταπριλιές και Πρωτοµαγιές. Επιµένω πως κυρίως µας περιµένει η διαχείριση της ζωής µας.