Αγάλµατα...

«Ποιος είναι;» φώναξε αγουροξυπνηµένος ο φύλακας. «Νοκ, νοκ, νοκ», επαναλήφθηκαν οι χτύποι. «Κλειστά είµαστε, έλα αύριο» φώναξε πάλι ο φύλακας και γύρισε από την άλλη. «Νοκ, νοκ, νοκ», ξανακούστηκε το χτύπηµα. «Το κέρατό σου, κερά µου» είπε ο φύλακας, σίγουρος ότι πρόκειται για γυναίκα που δεν διάβασε την πινακίδα µε τα ωράρια. Aνοιξε το παραθυράκι και είδε απ’ έξω τον ∆ροµέα του Βαρώτσου.

«Το µουσείο είναι κλειστό» είπε ο φύλακας στον ∆ροµέα. «Γιατί χτυπάς νυχτιάτικα;». «Ζητώ καταφύγιο» είπε ο ∆ροµέας. «Ανοιξε, γιατί µε κυνηγάνε από το υπουργείο. Θέλουν να µε στείλουν στα Σκόπια». «Τι λες, βρε παιδί µου!» είπε ο φύλακας του Βρετανικού Μουσείου που είναι απόγονος του λόρδου Ελγιν (η περιουσία του λόρδου φαγώθηκε µέσα σε τόσες γενιές). «Μπες µέσα να πιούµε ένα τσάι». Ο φύλακας άνοιξε την πόρτα και ο ∆ροµέας µπήκε µέσα στο Βρετανικό Μουσείο. «Πολύ τζάµι, βρε παιδί µου» σχολίασε ο φύλακας. «Πώς κατάφερες και έφτασες ως εδώ χωρίς να σπάσεις;».

«Με έφτιαξε γερό ο Βαρώτσος» είπε ο ∆ροµέας. «Τόσο καυσαέριο που πήρα στη Βασιλίσσης Σοφίας, δεν σπάω µε τίποτε». Ξαφνικά, η πόρτα του µουσείου ξαναχτύπησε. «Νοκ, νοκ, νοκ». «Ποιος είναι, το κέρατό µου» είπε ο φύλακας Ελγιν. «Μην ανοίξεις, σε παρακαλώ» είπε ο ∆ροµέας. «Μπορεί να είναι για µένα». «Μη φοβάσαι» είπε ο φύλακας Ελγιν. «Τώρα που ήρθες, δεν πρόκειται να αφήσουµε κανέναν να σε πάρει πίσω. Σε αυτό είµαστε πολύ καλοί. Ο,τι µπαίνει δεν ξαναβγαίνει, µακάρι και να ’ρθει να το ζητήσει η Μελίνα Μερκούρη». «Νοκ, νοκ, νοκ», ακούστηκε πάλι το χτύπηµα στην πόρτα.

«Ετσι από περιέργεια θα πάω να δω από το πορτάκι» είπε ο Ελγιν. Εξω από την πόρτα στεκόταν ένα άθλιο γύψινο άγαλµα που παρίστανε τον Μέγα Αλέξανδρο. «Γκετ αγουέι» είπε ο Ελγιν. «Τύποι σαν εσένα δεν γίνονται δεκτοί στο µουσείο». «∆εν ήρθα για να µπω» είπε το άγαλµα. «Ηρθα να ειδοποιήσω τον συνάδελφο να µην ανησυχεί. Μπορεί να επιστρέψει. Μετά την άρνηση του Βαρώτσου, το υπουργείο Πολιτισµού άλλαξε γνώµη και τώρα αναζητεί τον Φειδία»