Η Αθήνα είναι ωραία, αλλά...

Κάθε τετραετία, βέβαια, δεν λείπουν οι σωτήρες: εµφανίζονται άλλοτε από το πουθενά και άλλοτε από το κάπου... αλλού και διεκδικούν τη δηµαρχία «για να γυρίσουµε σελίδα», γιατί έρχεται «νέα εποχή», γιατί «η Αθήνα µάς ανήκει». Και όλοι, βέβαια, επιτιθέµενοι περισσότερο ή λιγότερο ο ένας στον άλλον, δηλώνουν ότι όλα αυτά θα τα κάνουµε «µαζί». Μαζί θα γράψουµε «νέα σελίδα», µαζί «θα αλλάξουµε την Αθήνα», µαζί θα βαδίσουµε στη «νέα εποχή». Αλλά µετά, πάντοτε, όλα τα κάνουµε χώρια! Χώρια βαδίζουµε και χώρια ζούµε. Γιατί δεν ζούµε όλοι στον Κολωνό, τον Αγιο Παντελεήµονα ή στα Εξάρχεια, ούτε καν στα Πετράλωνα και τα Πατήσια. Γιατί δεν ζοριζόµαστε όλοι το ίδιο, δεν αγωνιούµε το ίδιο και τελικά, να το πούµε κι αυτό, γιατί δεν είµαστε ίδιοι. Αλλο οι άνεργοι και οι συνταξιούχοι, οι µερικώς απασχολούµενοι και οι αµειβόµενοι µε µισθούς που δεν ισοσκελίζουν τις αγωνίες µε τις ελπίδες για την επόµενη µέρα και άλλο τα πολιτικά στελέχη παντός καιρού που παριστάνουν ότι δεν ξέρουν τίποτε για το πώς φτάσαµε εδώ. Κάπως έτσι παλαιότεροι και νεότεροι ψάχνουµε να βρούµε επιτυχηµένο δήµαρχο στην πρωτεύουσα -τροµάρα µας- και παρά τις φιλότιµες προσπάθειές µας δυσκολευόµαστε. Γιατί... προκόψαµε και µε τους «µεταρρυθµιστές», που εκτός της πλατείας Αγίας Ειρήνης µάλλον αγνοούν όλη την υπόλοιπη «επικράτειά τους» και µε τους οιονεί υποψήφιους αρχηγούς της Νέας ∆ηµοκρατίας που αντλούν πολιτικό κεφάλαιο από την ελλειµµατική για τους πολίτες παρουσία τους στον δηµαρχιακό θώκο. Γιατί -δυστυχώς- όλοι, ή σχεδόν όλοι, οι υποψήφιοι δήµαρχοι της Αθήνας δεν προέρχονται από τις διαδικασίες της πόλης και δεν εκπροσωπούν τις ανησυχίες, τους φόβους αλλά και τις ελπίδες και τις θέσεις των πολιτών της. Εξωγενείς είναι. Συστηµικές υποψηφιότητες που προσπαθούν να κλείσουν τις ρωγµές εκπροσώπησης µε ωραίες φράσεις, από αυτές που «κατασκευάζουν» σωρηδόν οι επικοινωνιολόγοι για να αποκρύψουν την ουσία. Αυτή η πορεία στο «σύνηθες», το «αναµενόµενο» και το σχεδιασµένο επί χάρτου φάνηκε να σπάει το …2014, µε την παρ’ ολίγον νικηφόρα υποψηφιότητα του Σακελλαρίδη που «συνάντησε» τις διαδροµές της πόλης και ανέτρεψε τους σχεδιασµούς «από πάνω». Αλλά και αυτή δεν συγκρότησε τελικά εναλλακτική λύση, όχι γιατί ο Γαβριήλ έχασε πάνω στο νήµα, αλλά γιατί µετά -την επόµενη µέρα- άφησε τον ∆ήµο Αθηναίων για την κεντρική πολιτική σκηνή. Τότε ήταν που έχασε πραγµατικά και µαζί του έχασε η πόλη στην ολότητά της. Και κάπως έτσι ο καλύτερος δήµαρχος που θυµάµαι, στα 60 µου, είναι ο (ΠΑΣΟΚτσής) ∆ηµήτρης Μπέης της οκταετίας... 1979-1986, τον οποίο ούτε ψήφισα ούτε υποστήριξα! Ε, αυτό δεν έπρεπε να έχει αλλάξει; Και δεν θα έπρεπε να προβληµατίζει, έστω, τους «σωτήρες»;