Η «πολυμορφική» νέα Νέα Δημοκρατία και το κέντρο

Η Νέα Δημοκρατία διευρύνεται και έχει καταλάβει το κέντρο, τον ζωτικό χώρο δηλαδή που θα έδινε πεδίο επέκτασης και θα τροφοδοτούσε το ΠΑΣΟΚ και τον ΣΥΡΙΖΑ, αν ήταν «διεκδικούμενος». Τρία στοιχεία στοιχειοθετούν τον παραπάνω ισχυρισμό, από τη χθεσινή διακαναλική συνέντευξη του Κυριακου Μητσοτάκη και βοηθούν στην κατανόηση του αποτελέσματος της 21^ης Μαϊου και των τωρινών δημοσκοπικών ευρημάτων.

Χτες, αλλά και προηγουμένως με πολλές αφορμές, ο Μητσοτάκης έχει πει ότι δεν θα συνεργαστεί ποτέ με ακροδεξιά κόμματα και κομματίδια… Θέλοντας με αυτόν τον τρόπο να υπογραμμίσει ότι δεν θεωρεί ότι έχουν μία συγγένεια με τη νέα Νέα Δημοκρατία, έτσι που τη φαντάζεται και την έχει στο μυαλό του. Σε αντιδιαστολή δηλαδή με το ιστορικό της παρελθόν.

Από την άλλη τόνισε ότι το ΠΑΣΟΚ θα ήταν το μόνο κόμμα που θα μπορούσε να απευθυνθεί για συνεργασία, αν χρειαζόταν, δείχνοντας έτσι ότι βλέπει προς το κέντρο του πολιτικού φάσματος και προς τους «πράσινους» ψηφοφόρους. Επιπλέον υπογράμμισε χτες, ότι δεν τον ενδιαφέρει η ιδεολογική αφετηρία ενός στελέχους, τού αρκεί ότι κάνει για μία θέση που σκέπτεται να τον χρησιμοποιήσει… Έχει δώσει ήδη αποδείξεις αυτής της πολιτικής του. Σκέρτσος, Γεραπετρίτης, Πιερρακάκης, Θεοδωρικάκος, Χρυσοχοΐδης, τα πιο γνωστά ονόματα. Και προφανώς θα συνεχίσει στην ίδια κατεύθυνση

Τι θέλει να πει ο…ποιητής; Ότι στο δικό του μυαλό, η Νέα Δημοκρατία ξεπερνά κατά πολύ τα παραδοσιακά σύνορα της, μπαίνει στο χώρο του κέντρου και της κεντροαριστεράς, μαζεύει στελέχη και με αυτό το «παιδομάζωμα», διευρύνεται πολιτικά, μεγεθύνει τον πολιτικό χώρο στον οποίο απευθύνεται και από όπου προσδοκά πολιτικά κέρδη μελλοντικά, αλλά και άμεσα.

Αυτό μπορεί να εγείρει ψιθύρους, αντιπάθειες, μίση εσωκομματικά, από μέλη και στελέχη της Νέας Δημοκρατίας που θεωρούν ότι οι ίδιοι γίνονται νεροκουβαλητές και  άλλοι παίρνουν τα αξιώματα, ωστόσο ισχύει και εδώ η ρήση του Γιώργου Κατσιφάρα, ότι «δεν θα μας ήξερε ούτε ο θυρωρός της πολυκατοικίας μας, αν δεν ήταν ο Ανδρέας Παπανδρέου». Όταν ένας ηγέτης κατεβαίνει με ένα κόμμα που κυβέρνησε 4 χρόνια, που πέρασε από τις 7 πληγές του Φαραώ και αντί να χάσει ποσοστά τα ανεβάζει, τότε κανένα μέλος ή στέλεχός του δεν δικαιούται να γκρινιάζει, να μουρμουρίζει κλπ…

Έτσι λοιπόν η νέα Νέα Δημοκρατία, από κόμμα του δημοκρατικού φιλελευθερισμού, όπως έλεγε κάποτε το περίφημο συνέδριο της Χαλκιδικής, διαμορφώνεται σε ένα «παν-κόμμα», από τις παρυφές της αριστεράς έως τις παρυφές της άκρας δεξιάς…

Η ΝΔ του Κυριάκου Μητσοτάκη, ανοιχτά κάνει «εισοδισμό» όχι σε κόμματα, αλλά σε πολιτικούς χώρους, αφού τα στελέχη που συνεργάζονται μαζί του είναι εκτός κομμάτων, «ελεύθεροι» παίκτες, που λένε οι φίλαθλοι κατά την περίοδο των μεταγραφών. Στην καθημερινή δρώσα, ζέουσα πολιτική, κανένας πολιτικός χώρος, δεν διαθέτει ένα περιφραγμένο οικόπεδο, όπου έχει την αποκλειστική νομή, κατοχή και κυριότητα. Πολύ περισσότερο το ευμετάβλητο Κέντρο, που οι μετακινήσεις των ψηφοφόρων του, δίνουν τις εκλογικές νίκες.