Η «χαμένη ψήφος» και τα απόνερά της

Τις τελευταίες ημέρες πηγαίνοντας προς τις κάλπες, ο ΣΥΡΙΖΑ τροποποίησε την τακτική του και χρησιμοποιεί σε υψηλούς τόνους και σε όλες τις ομιλίες του Αλέξη Τσίπρα το επιχείρημα της χαμένης ψήφου.

Τι λέει αυτό; Ότι το πρόβλημα είναι να υπάρξει μία ισχυρή αντιπολίτευση στην παντοδυναμία της Νέας Δημοκρατίας και όχι να ενισχυθούν μικρά ή μικρότερα κόμματα τα οποία δεν θα μπορούν να παίξουν ρόλο ουσιώδη. Σε αυτά η ψήφος πάει «στο βρόντο», ενώ στον ΣΥΡΙΖΑ «πιάνει τόπο».

Το επιχείρημα και η θεωρία της χαμένης ψήφου συνήθως γεννά αμυντικά αντανακλαστικά στους πολίτες με αριστερή «καταγωγή». Δεν γίνεται εύκολα αποδεκτό επειδή στο παρελθόν τα αριστερά κόμματα ήταν μικρά κόμματα, μπορεί να τα εκτιμούσε ο λαός, αλλά δεν τα παντρευόταν -όπως έλεγε ο Λεωνίδας Κύρκος. Και με τη θεωρία της χαμένης ψήφου τροφοδοτούσαν κυρίως το ΠΑΣΟΚ στη μεταπολίτευση, ώστε να γίνει κυβέρνηση ή να τη διεκδικήσει.

Αυτό ξυπνά όχι ευχάριστες πολιτικές μνήμες… Όταν ανάγεται σε βασικό επιχείρημα ενίσχυσης του ΣΥΡΙΖΑ την τελευταία εβδομάδα πριν τις κάλπες, είναι κάτι που μπορεί να λειτουργήσει αντίστροφα, αντανακλαστικά, αμυντικά και από 'κει που υπάρχει προσδοκία ενίσχυσης να έρθει περαιτέρω αποδυνάμωση.

Όλα τα πολιτικά επιχειρήματα έχουν μία ιστορία και μία λογική. Αυτό που σε «σκότωνε» κάποτε, που σού έκλεβε τις ψήφους, δεν μπορείς να το χρησιμοποιείς σήμερα, επειδή είσαι σε μία ισχυρότερη θέση για να πάρεις από μικρότερα κόμματα, είτε αυτό λέγεται ΠΑΣΟΚ, είτε ΚΚΕ, είτε Κωνσταντοπούλου και Βαρουφάκης δυνητικούς ψηφοφόρους τους. Είναι μια λάθος τακτική, που επιπλέον δείχνει ένδεια άλλων επιχειρημάτων.