«Διορίζω» ευρωβουλευτή και τον κηπουρό μου

Οι χρόνοι φεύγουν, οι άνθρωποι με αποσκευές τις ιδέες και τα ευαγγέλια τους ακολουθούν τους χρόνους που φεύγουν κι έρχονται άλλοι άνθρωποι με (δήθεν) νέες ιδέες, νέα ήθη, νέα ευαγγέλια στις αποσκευές που βρήκαν ξεχασμένες έξω από τους σταθμούς της Ιστορίας. Και ένας κύκλος κλείνει κι ένας άλλος, δυστυχώς ίδιος, ανοίγει… Θεωρητικά πάντα.

Προσφάτως παρατηρούμε να επανέρχεται ολόφρεσκη η θεωρία άλλων εποχών που έλεγε: «Διορίζω πρωθυπουργό και τον κηπουρό μου»·  και για να μην κρυβόμαστε πίσω από την αχλή φαύλων εποχών, η θεωρία αυτή είναι σαν το μέλι: δεν έχει ημερομηνία λήξης. Κι ίσως να μην αφορά πλέον πρωθυπουργό και βασιλέα, όμως εφαρμόζει σαν τη βίδα στο παξιμάδι με πρωθυπουργό και συμβούλους, με βουλευτές και γραμματείς, με φαρισαίους και τελώνες…

Τότε , στις αρχές της 10ετίας του ’60, ο βασιλεύς διόριζε πρωθυπουργό (ακόμα και) τον  κηπουρό του, τώρα ο Πρωθυπουργός δεν δεσμεύεται να υποδείξει και να επιβάλει (ακόμα και) τον κηπουρό του για το ψηφοδέλτιο της Ευρωβουλής· σε μια θέση που όποιος εκλεγεί – κακά τα ψέματα – χορταίνει «μέλι». Όμως, πόρρω απέχει εκείνη η θεωρία του 1965 από την πραγματικότητα του 2019.

Γιατί τότε ο μικρός Κωνσταντίνος αν τοποθετούσε σαν γλάστρα τον κηπουρό του στον πρωθυπουργικό θώκο ο λαός τον υπέμενε μέχρι να μαραθεί. Τώρα ο εκάστοτε Πρωθυπουργός παραδιδεί  τους «κηπουρούς» του στην ετυμηγορία της κάλπης και του σοφού λαού… Ο λαός αποφασίζει αν τους ποτίσει με την ψήφο του ή αν τους αφήσει εκτεθειμένους  στο έλεος του χιονιά των «πρωινάδικων»…

Γιατί μπορεί στις μέρες μας η πρωθυπουργική αυλή να χρίζει υποψήφιο ιππότη για την στρογγυλή τράπεζα του ευρωκοινοβουλίου για παράδειγμα  τον γιο του Πλουμπίδη ή την κόρη του Μάνου Λοΐζου, τον γιο του Σωκράτη Κόκκαλη ή τον Παναγιώτη Γιαννάκη, όμως οι ψηφοφόροι είναι αυτοί που θα αποφασίσουν αν εκφράζονται από ανάλογες επιλογές.

Με γεμίζει η προσωπικότητα του Θοδωρή Ζαγοράκη για να «παίξει μπάλα» στις Βρυξέλλες; Τον ψηφίζω! Δεν νιώθω ασφαλής ακούοντας τον ευφραδή λόγο του Σάκη Ρουβά να αναλύει σοβαρά ευρωπαϊκά προβλήματα; Τον αφήνω στο Νέο Βουτζά να τρώει μακαρόνια με κιμά…

Κι όλα τα υπόλοιπα είναι για δημοσιογραφική κατανάλωση. Ασφαλώς και οφείλει ο εκάστοτε πρωθυπουργός να σέβεται τον ψηφοφόρο επιλέγοντας ικανούς και άμεμπτους και σοβαρούς και ηθικούς και ανεπίληπτους και αψεγάδιαστους υποψηφίους, είτε για την Ευρωβουλή είτε για το ελληνικό κοινοβούλιο.

Όπως και ο λαός οφείλει να σέβεται την ισχύ του και να επαληθεύει την (όποια) σοφία του επιλέγοντας τους αρίστους. Όλα αυτά θεωρητικά πάντα. Γιατί συνήθως οι κρατούντες απαξιώνουν τους πολίτες και οι πολίτες με τη σειρά τους επιλέγουν ό,τι τους εκφράζει.  Και καταλήγουμε κάποιες φορές στο να απολαμβάνουν τα βολικά έδρανα της Ευρωβουλής η και της Ελληνικής Βουλής, να εισπράττουν τον παχυλό μισθό και να γεύονται τα προνόμια του ευρωβουλευτή άνθρωποι που μοναδική θέση τους θα ήταν στην άβολη καρέκλα της Αννίτας Πάνια...