Με αφορμή ένα σχόλιο

Το σχόλιο του Τζήμερου για την οικογενειακή και προσωπική κατάσταση της υπουργού που ανέλαβε το νέο υπουργείο Κοινωνικής Συνοχής και Οικογένειας, δείχνει πως ο εξυπνακισμός και το φαίνεσθαι, ο υφέρπων ρατσισμός, ο αντικομμουνισμός και ο μισογυνισμός, μέσα από τα social media, υπερβαίνει κάθε στοιχειώδη ευγένεια και αγωγή που οφείλει να διέπει τον δημόσιο διάλογο. Ακόμη κι όταν διατυπώνεται από επώνυμο πρόσωπο, που ως χτες ακόμη διεκδικούσε τη λαϊκή ψήφο.

Προφανώς δεν έχει κανένα νόημα να συζητήσει κάνεις το κατάπτυστο σχόλιο του μοντέρνου ακροδεξιού, το οποίο είναι κατάπτυστο και στις άλλες του πλευρές: το γιατί η Νέα Δημοκρατία δεν κριτικάρει το ΚΚΕ για την αύξησή του, όπως και την Κωνσταντοπούλου που μπήκε στη Βουλή, αλλά η κριτική της στρέφεται μόνο στους Σπαρτιάτες ή τη Νίκη…

Ας μείνουμε όμως, σε αυτά που είπε για μία γυναίκα υπουργό, μια νέα γυναίκα, που ανέλαβε μία νέα αποστολή. Το αν θα πετύχει ή όχι ειδικά σε αυτή την αποστολή που της ανατέθηκε, δεν έχει να κάνει με το αν είναι παντρεμένη, αν έχει παιδιά κλπ. Η ζωή της είναι δική της υπόθεση και αυτή θα κανονίσει πώς θα τη ζήσει. Εμείς, οι πολίτες, θα την κρίνουμε ως πολιτικό, θα την κρίνουμε από αυτά που θα κάνει ή όχι, στο νεοσύστατο υπουργείο.

Το κέντρο της προσοχής της κυβέρνησης πρέπει να είναι στραμμένο στην κοινωνική συνοχή, επειδή στις σύγχρονες χώρες, η οικονομική δραστηριότητα ανοίγει τις εισοδηματικές διαφορές, επιτείνει τις αντιθέσεις και διευρύνει το χάσμα πλουσίων και φτωχότερων. Η κυβέρνηση οφείλει να ακολουθεί μία πολιτική που θα ενισχύει τους αδύναμους. Όχι οριζόντια μέτρα. Τώρα που τα λεφτά δεν θα δίνονται με εύκολο τρόπο, η Κομισιόν και η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα ήδη έχουν σφίξει τα ζωνάρια, πρέπει η πολιτική κοινωνικής συνοχής να είναι μία στοχευμένη πολιτική, προς τους αδύναμους οικονομικά, πρέπει με βάση τα χρήματα που υπάρχουν να ενισχύονται πρωτίστως και ικανοποιητικά όσοι πραγματικά έχουν τη μέγιστη ανάγκη. Οι πολυμελείς οικογένειες, αυτοί που έχουν μικρότερα εισοδήματα. Αλλιώς δεν θα πετύχει…  

Σε αυτό το υπουργείο προφανώς ανήκει και η νέου τύπου στεγαστική πολιτική, ώστε να αποκτήσουν στέγη ευκολότερα, όσοι μένουν σήμερα με τη μαμά και τον μπαμπά τους, ενώ είναι πια από 30 χρονών και άνω.  Να γίνουν νέες οικογένειες. Με τους σημερινούς μισθούς δεν μπορούν να ελπίζουν ότι θα αποκτήσουν μία δική τους στέγη… Άρα πρέπει το κράτος να ασκήσει μια νέα φιλόδοξη στεγαστική πολιτική, όπως αυτή που ασκείται σε αρκετές ευρωπαϊκές χώρες. Δεν πρέπει να ανακαλύψουμε την πυρίτιδα… 

Με αυτές τις πολιτικές το νέο υπουργείο Οικογένειας δεν είναι προφανώς το πιο κομβικό υπουργείο. Αλλά αν εφαρμόσει και πετύχει «πέντε πράγματα» θα δείξει όχι μόνον αν χρειαζόταν η ίδρυση του, αλλά και αν πρέπει να ενισχυθεί στο μέλλον πιθανότατα και με άλλες αρμοδιότητες.