Πόλεις και Xώρα σε διολίσθηση

Ορκίστηκε η νέα Βουλή και έγιναν οι προγραμματικές δηλώσεις της κυβέρνησης. Για να δούμε τι θα κάνουν τα βλαστάρια του τόπου μας. Με πολλές επιφυλάξεις οι περισσότεροι νοιώθουν ήδη πως κάτι δε γίνεται καλά. Από τη μια μεριά έχουμε 62 υπουργούς, όταν άλλες χώρες με σημαντικά μεγαλύτερο πληθυσμό έχουν υποδεκαπλάσιο αριθμό. Ας μην υπολογίσουμε το κόστος διατήρησης ενός τέτοιου πολυδύναμου προσωπικού. Θα χάσουμε τον μπούσουλα. Και ενώ οι 5 στους 10 πολίτες δε συμμετέχουν στις εκλογές, αναφέροντας το κλασικό "ότι και να κάνω δεν πρόκειται να αλλάξει τίποτε" και "Άρα γιατί να συμμετέχω στις εκλογές; " Από την άλλη, παρατάξεις με ιστορικό υπόβαθρο δεν έδωσαν την ευκαιρία σε ολόκληρες περιφέρειες να εκπροσωπηθούν στη Βουλή. Η πολιτική μας κουλτούρα και ιδεολογία υπολείπεται πλέον κατά πολύ μιας ολοκληρωμένης και συμπαγούς κοινωνικής αντίληψης.

Μπορεί η αβεβαιότητα να αποτελεί μέρος του εκκρεμούς των κοινωνικοοικονομικών προτύπων που άγονται και φέρονται, ωστόσο κάθε φορά που ανακάμπτουν οι εντάσεις των ρυθμών ταλάντωσης το αποτύπωμα των στερνών ταλαντώσεων άλλοτε είναι με θετικό και άλλοτε με αρνητικό πρόσημο, ως προς την κοινωνική συνοχή. Στη χώρα μας συνεχίζουν τα δρώμενα να διολισθαίνουν.

Πολλές φορές αναρωτιέσαι· Άραγε καταλαβαίνουν τα σφάλματα των επιλογών που κάνουν; Αντιλαμβάνονται το μέγεθος το ευθυνών τους, για τις χαμένες ευκαιρίες μιας βιώσιμης διαχείρισης του έρμου τούτου τόπου; Δικαιώνονται οι μεγάλοι διανοητές όταν έλεγαν, πως μπορεί ως έθνος να καταφέραμε πολλά, ως κράτος ολημερίς το χτίζανε το βράδυ εγκρεμιζόταν. Για πνεύμα συνεργασίας, ούτε λέξη. Όλοι έχουν το δικό τους δίκιο. Τη δική τους αλήθεια. Και τελικά, σχεδόν ποτέ δεν μπορούμε να κάνουμε σύνθεση. Να γιατί υστερούμε, εδώ και χρόνια, στην αξιολόγηση των δεικτών της PISA. Με άλλα λόγια, εγωιστικά δε νοιαζόμαστε για το τόπο και για όσους βογκούν στα αναχώματα της καθημερινότητας.

Παρακμάζουν μέρα με τη μέρα

Πόλεις με βαριά ιστορική κληρονομιά παρακμάζουν μέρα με τη μέρα. Και η παρακμή τους αρχίζει από την απαξίωση των ίδιων πολιτικών θεσμών. Και οι πολίτες παρακολουθούν αμέτοχοι την κατρακύλα. Η λίστα των παραπόνων ατέλειωτη· παραβατικότητα, βρωμιά – παντού σκουπίδια, ατιμωρησία, τα γκράφιτι και οι αφισοκολλήσεις στο απυρόβλητο, η εγκατάλειψη των πάρκων και του πράσινου οφθαλμοφανείς, οι υποδομές στην τύχη τους. Ο καθένας, μπορεί να χρησιμοποιεί πλαστικά κομφετί (σημείωση: απαγορεύονται όμως τα πλαστικά καλαμάκια), να γιορτάζει με πυροτεχνήματα (σημειωτέον, ρυπαίνουν με βαρέα μέταλλα το περιβάλλον). Ο καθένας μπορεί να διατηρεί ξενικά είδη στο σπίτι του (φίδια, σαλαμάνδρες, κ.ό.κ.), χωρίς καμιά ευθύνη ή κάποια σχετική άδεια (σημείωση: υπάρχουν διεθνείς συνθήκες που δεν εφαρμόζονται). Έχουμε τρελαθεί τελείως. Και πόσα άλλα.

Η συνεργασία μεταξύ των θεσμών σε πρωτόγονο επίπεδο. Χωρίς να είναι κακό, ακούς τους ίδιους τους θεσμούς να ζητούν βοήθεια από τους πολίτες για αναγκαίες παρεμβάσεις οδικής κυκλοφορίας. Μα είναι δυνατόν ο πολίτης να ενημερώνει τη σήμανση, για το αν ένα φανάρι κρύβεται από φυλλωσιές δένδρων; 

Το ότι είμαστε ένα προτεκτοράτο ξένων δυνάμεων δε δικαιολογεί την απαξίωση μιας κάποιας ταυτότητας αξιοσύνης κοινωνικού πολιτισμού.