Ενα κόµµα… Τζέκιλ & Χάιντ

Τελικά τι είναι αυτός ο ΣΥΡΙΖΑ; Είναι η «νέα ∆εξιά», όπως τον αποκαλεί εσχάτως η ηγεσία του ΚΙΝΑΛ, ή είναι το πολιτικό σκέλος του... «Ρουβίκωνα», όπως τους φαντάζονται ορισµένοι στη Νέα ∆ηµοκρατία; Να ισχύουν και τα δύο είναι απολύτως αδύνατο, γιατί, όσα ταλέντα και αν διαθέτει ο Τσίπρας, τέτοια περίπτωση κόµµατος... «Τζέκιλ και Χάιντ» δεν νοείται ούτε στις ταινίες πολιτικής φαντασίας.

Για την καρέκλα;

Ο ΣΥΡΙΖΑ, για όσους δεν συγχέουν την επιθυµία µε την πραγµατικότητα, είναι ένα κόµµα της ριζοσπαστικής Αριστεράς, το οποίο ωρίµασαν βίαια οι ανάγκες διαχείρισης της εξουσίας. Η µετεξέλιξή του δεν υπήρξε αποτέλεσµα του πόθου των στελεχών του για την καρέκλα, όπως θέλει η δηµοφιλέστερη δηµοσιογραφική προσέγγιση, αλλά προϊόν της επιλογής να κρατηθεί η χώρα στις ράγες της Ευρωζώνης και της µετωπικής σύγκρουσης του ρεαλισµού µε ουτοπικές οπτικές. Καρπός αυτής της µετατόπισης είναι οι πολιτικές που ο ΣΥΡΙΖΑ ακολουθεί µετά τον Σεπτέµβριο του 2015, αλλά και η επιλογή του να διεκδικήσει ως κόµµα-κορµός ενός ευρύτερου πόλου την εκπροσώπηση της προοδευτικής παράταξης, αναζητώντας συγκλίσεις µε συλλογικότητες και πρόσωπα της αριστερής Σοσιαλδηµοκρατίας, της Κεντροαριστεράς και της Οικολογίας.

Η κατεύθυνση αυτή, που υπογραµµίζει η ρήξη του ΣΥΡΙΖΑ µε τους Ανεξάρτητους Ελληνες και επικυρώνουν οι δεσµοί που ο Τσίπρας ανέπτυξε µε τους Ευρωπαίους Σοσιαλιστές, µπορεί να συναντά την καχυποψία παραγόντων του Κέντρου και την ανοιχτή αντίθεση του ΚΙΝΑΛ, αποτυπώνεται ωστόσο σε διάφορες πολιτικές. Κορυφαία, χωρίς αµφιβολία υπήρξε η επιλογή επίλυσης του «Μακεδονικού» και η κύρωση της Συµφωνίας των Πρεσπών – εξέλιξη που ενίσχυσε το πολιτικό αφήγηµα του προοδευτικού πόλου και επέτρεψε στον πρωθυπουργό να αυξήσει το κεφάλαιο εµπιστοσύνης της χώρας και του ίδιου στο εξωτερικό.

Γραμμή Μαδούρο

Ο σταδιακός µετασχηµατισµός του ΣΥΡΙΖΑ σε ένα αριστερό κόµµα εξουσίας µε ευρωπαϊκή οπτική είναι δεδοµένος, αλλά η αντιπολίτευση εξακολουθεί να τον αντιµετωπίζει µε «εργαλεία» από το παρελθόν. Αντί η Νέα ∆ηµοκρατία να λάβει υπόψη της τη φορά των πραγµάτων και να προσαρµόσει σε αυτήν την τακτική της, επιχειρεί να αποσταθεροποιήσει την κυβέρνηση µέσω… Βενεζουέλας, ρίχνοντας για άλλη µία φορά στην πολιτική αγορά το αφήγηµα των φίλων του Μαδούρο που εχθρεύονται την Ευρώπη και ζουν µέσα στις λατινοαµερικάνικες φαντασιώσεις τους. Αλλά και το Κίνηµα Αλλαγής, αρνούµενο να αποδεχτεί την πραγµατικότη  τα που διαµορφώνεται, εξακολουθεί να απορρίπτει κάθε ιδέα επικοινωνίας µε τον ΣΥΡΙΖΑ, επιµένοντας να αναδεικνύει ως αιτία πολέµου την κυβερνητική συγκατοίκηση µε τους ΑΝΕΛ, λες και τα στελέχη του ΠΑΣΟΚ δεν συνυπήρξαν στις ίδιες κυβερνήσεις µε τον Γιώργο Καρατζαφέρη και τον Παναγιώτη Μπαλτάκο.

Ο τρόπος που αντιµετώπισε η αντιπολίτευση το ευρωψηφοδέλτιο του ΣΥΡΙΖΑ και όσων συγκροτούν µαζί του την «Προοδευτική Συµµαχία» προδίδει αυτήν ακριβώς την επιλογή: Εστιάζοντας σε ατυχείς δηλώσεις υποψηφίων και κυβερνητικών βουλευτών, οι οποίες ωστόσο ανασκευάστηκαν, Ν∆ και ΚΙΝΑΛ προσπάθησαν να εµφανίσουν την πρώτη οµάδα προσώπων που διεκδικούν την εκλογή τους στο Ευρωκοινοβούλιο ως άθροισµα αριστεριστών που θωπεύουν τον εξτρεµισµό, αν όχι και την τροµοκρατία.

Οι «γόνοι»

Είχε προηγηθεί η προσπάθεια να εµφανισθούν πολλοί από αυτούς ως «γόνοι» οι οποίοι εκµεταλλεύονται το όνοµα που φέρουν, αλλά η προσπάθεια εγκαταλείφθηκε γρήγορα, καθώς θα ήταν κωµικό οι εκπρόσωποι κοµµάτων που ανακυκλώνουν επί δεκαετίες δύο-τρεις πολιτικές οικογένειες να κατηγορούν τους άλλους για… νεποτισµό.

Σε κάθε περίπτωση, πάντως, το ευρωψηφοδέλτιο του ΣΥΡΙΖΑ επιχειρείται να εµφανισθεί ως συνδυασµός µικρού βεληνεκούς που απευθύνεται στα Εξάρχεια, τους δικαιωµατικούς, τους πρόσφυγες και τους «εθνοµηδενιστές». Το πώς συµβιβάζεται, βέβαια, ο ΣΥΡΙΖΑ να επιστρέφει στη γοητεία του αριστερισµού, την ίδια ώρα που κατηγορείται ότι ψαρεύει στα θολά νερά της Κεντροαριστεράς «πρόθυµους» και «γυρολόγους» για να «λεηλατήσει» το ΚΙΝΑΛ, είναι θέµα που χρήζει, ίσως, περαιτέρω ανάλυσης. Φαντάζεστε τον Μπουτάρη και τον Μουζέλη µε τις µολότοφ στα χέρια;

Του ύψους…

Αν οι αντιδράσεις των αγορών δίνουν το µέτρο του βάρους των οικονοµικών εξελίξεων, η πρώτη µεταµνηµονιακή έκθεση του ∆ιεθνούς Νοµισµατικού Ταµείου για τις προοπτικές της ελληνικής οικονοµίας πέρασε µάλλον… απαρατήρητη. Μπορεί οι οικονοµολόγοι της Ουάσιγκτον να έχτισαν πάνω στις συνήθεις βεβαιότητές τους ένα δυσοίωνο αφήγηµα, οι αποδόσεις ωστόσο των ελληνικών οµολόγων από την περασµένη Τρίτη, οπότε και δηµοσιοποιήθηκε η έκθεση, όχι µόνο δεν επηρεάστηκαν αρνητικά, αλλά συνέχισαν να καταγράφουν πτωτική τάση. Την Παρασκευή το µεσηµέρι η απόδοση του νέου πενταετούς οµολόγου βρισκόταν στα χαµηλότερα επίπεδα που έχει βρεθεί ποτέ κρατικός τίτλος ανάλογης διάρκειας από το 2005 και διαµορφωνόταν στο 2,640%, ενώ και το πρόσφατο δεκαετές υποχωρούσε από το 3,90% στο 3,816%.

& του βάθους

Εντάξει, να τιµούµε την αυτονοµία της επιστήµης και να απαλλάξουµε τους εκπροσώπους της από το βάρος της πολιτικής χειραγώγησης, αλλά νοµοπαρασκευαστική διαδικασία σε κενό πολιτικού χρόνου και ερήµην των κοινωνικών απαιτήσεων δεν νοείται. Στην περίπτωση των αλλαγών που προγραµµατίζεται να επέλθουν στον Ποινικό Κώδικα, η ανάγκη αυτή σε ορισµένες περιπτώσεις αγνοήθηκε, καθώς οι αρχικές προτάσεις για την ποινική µεταχείριση όσων συγκροτούν εγκληµατική οργάνωση φάνηκε να οδηγούν σε επιεικέστερη αντιµετώπιση της Χρυσής Αυγής.

Με τη δίκη των µελών της ακροδεξιάς οργάνωσης ακόµα σε εξέλιξη, η πρόθεση του υπουργού ∆ικαιοσύνης Μιχάλη Καλογήρου να προτείνει προς τη νοµοπαρασκευαστική επιτροπή την αύξηση του απειλούµενου πλαισίου ποινής για τη διεύθυνση εγκληµατικής οργάνωσης, όπως και την εισαγωγή στο σχέδιο αντιρατσιστικών διατάξεων που έχουν ήδη ψηφιστεί, ανταποκρίνεται στις διαθέσεις της δηµοκρατικής κοινής γνώµης και προστατεύει το κύρος της διαβούλευσης.