Ανατοµία ενός Brexit

Για πολλούς Ευρωπαίους η δραµατική συµπεριφορά του βρετανικού Κοινοβουλίου, µε τις αλλεπάλληλες ψηφοφορίες υπέρ ή κατά της εξόδου, µοιάζει αλλοπρόσαλλη, αλλά δεν είναι. Αποφάσισαν µε δηµοψήφισµα την έξοδο της χώρας τους από την Ευρωπαϊκή Ενωση, αλλά έκτοτε δείχνουν να µην χαίρονται µε την απόφασή τους, καθώς αλλιώς τα περίµεναν και αλλιώς τους βγαίνει η ιδιότυπη αυτή… πασιέντζα.

∆εν θα µπω σε λεπτοµέρειες, καθώς φαίνεται να προτιµούν µια διολίσθηση προς το κατενάτσιο, δηλαδή να ροκανίζουν τον χρόνο επώασης αυτής της εξόδου, στηριγµένοι στο προαιώνιο βρετανικό ρητό, που παλιά ήταν το «διαίρει και βασίλευε» και τώρα µάλλον είναι το «βλέποντας και κάνοντας». Γιατί άραγε; Η Μεγάλη Βρετανία αργεί να καταλάβει πως δεν είναι επικεφαλής µιας χαλαρής έστω Κοινοπολιτείας.

Μήτε µπορεί να επιδρά στην Ευρώπη και στον κόσµο όλο µε την Ιστορία της. Τα βάσανα της χώρας δεν είναι «βασανάκια» και η ανάδυση δισεκατοµµυρίων κατοίκων από χώρες που ήταν επί αιώνες πελάτες της έχει αλλάξει τα πεδία δράσης που νόµιζε πως διαθέτει. Και όσο οι πολιτικοί της αντιλαµβάνονται πως ακόµη και αν επιχειρήσουν νέο δηµοψήφισµα, δεν πρόκειται να κερδίσουν κάτι, έκπληκτοι ανακαλύπτουν πως η έξοδος είναι πολύ δύσκολη και προτιµούν να την ξορκίσουν διά της σιωπής. Είναι και αυτή µια στάση. Νιώθεται. Αλλά δεν βλέπω άλλη διέξοδο.

Θα ζητούν παρατάσεις και θα διαπραγµατεύονται στον βρόντο, περιµένοντας έναν άγνωστο δραστικό παράγοντα που θα τους καταστήσει πάλι χρήσιµους σε µια κοινότητα. Η Ευρώπη είναι κυκλωµένη από τον αµερικάνικο εναγκαλισµό και η Ουκρανία βράζει. Και παρά τις στατιστικές και τους ευηµερούντες αριθµούς, δεν έχει στρατό. ∆ικό της, εννοώ. Επί δεκαετίες έχει προτάξει την ευηµερία των πολιτών της και αν δεν συνέλθει, θα κινδυνέψει από πολλά. Αυτό δεν το θεωρώ πρόβλεψη κινδυνολόγου, αλλά ιστορικό συµπέρασµα. Μάλιστα.

Ο κόσµος πάει να αλλάξει και ίσως χωράει στη σκακιέρα µια κάποτε παντοδύναµη χώρα που τη βγάζει µε παρατάσεις. Αυτό σκέφτονται οι Βρετανοί. Ετσι νοµίζω.