Άκαµπτο αφήγηµα

Αποτελούν οι δηµοτικές εκλογές της 31ης Μαρτίου στην Τουρκία χρονικό ορόσηµο µετά το οποίο νοµιµοποιούνται προσδοκίες για εξοµάλυνση ή έστω σταδιακή εξισορρόπηση των σχέσεων Αγκυρας - Ουάσιγκτον; Παρόµοιες προσδοκίες καταγράφονταν πριν από το δηµοψήφισµα του 2017, αλλά και την προεδρική εκλογή του 2018, χωρίς ποτέ να επιβεβαιωθούν. Το πρόβληµα -ή, καλύτερα, η ιδιοµορφίατης σηµερινής Τουρκίας είναι ότι το αφήγηµα Ερντογάν δεν είναι µόνο προεκλογικής χρήσης, αλλά αποτελεί βασικό εργαλείο νοµιµοποίησης της κυβερνητικής διαχείρισης.

Ο σκληρός πυρήνας του παραµένει απαράλλακτος από τότε που η τουρκική κυβέρνηση συνέδεσε τη σταθεροποίησή της στην εξουσία µε ένα ευρύτερο περιφερειακό όραµα. «Είµαστε και παραµένουµε, παρά τη σηµερινή κακή συγκυρία, που είναι µέρος µιας ευρύτερης συνωµοσίας, µία από τις 20 µεγαλύτερες οικονοµίες στον κόσµο» τονίζει το αφήγηµα του Ερντογάν, «και το στοίχηµά µου είναι να δώσω όχι µόνο µέρισµα στην κοινωνία, αλλά και να δώσω στην Τουρκία, σε γεωπολιτικό-περιφερειακό επίπεδο, την αντίστοιχη της οικονοµικής της ισχύος εµβέλεια και επιρροή». Επίσης, όπως αναφέρεται, «η απόφασή µου αυτή µε έφερε απέναντι στη ∆ύση, και κυρίως τις ΗΠΑ, που δεν θέλουν την Τουρκία να αναβαθµιστεί σε περιφερειακή δύναµη και προσπαθούν µε κάθε τρόπο να µε αποσταθεροποιήσουν και να µε ανατρέψουν.

Με βασικό εργαλείο το δίκτυο Γκιουλέν, οι εχθροί της Τουρκίας οργάνωσαν την εξέγερση του πάρκου Γκεζί τον Ιούνιο του 2013, µε κορυφαία πράξη το αποτυχηµένο πραξικόπηµα του Ιουλίου του 2016, ταυτόχρονα µε την υπονόµευση της οικονοµίας και τη δηµιουργία κράτους του ΡΚΚ στη Βορειοανατολική Συρία». Ετσι, σύµφωνα πάντα µε το αφήγηµα του Ερντογάν, προέκυψε η συνταγµατικήθεσµική µεταρρύθµιση που δηµιούργησε µια παντοδύναµη προεδρία, προκειµένου η χώρα να αντιµετωπίσει τις απειλές των νέων σταυροφόρων της ∆ύσης, που θέλουν να επιβάλουν µια νέα Συνθήκη των Σεβρών. Από τα παραπάνω προκύπτει µια δυναµική ντόµινο σε όλα τα ανοιχτά εσωτερικά και περιφερειακά µέτωπα που προσπαθεί να διαχειριστεί ο Ερντογάν. Με αλλά λόγια, χωρίς σαφώς προσδιορισµένη εξωτερική απειλή, η νοµιµοποίηση της αυταρχικής παντοδυναµίας του στο εσωτερικό είναι από δύσκολη έως αδύνατη.