Σιωπή µπροστά στον θάνατο…

Ο Μακιαβέλι το ανέφερε ως «Fortuna»: Το σύνολο των πραγµάτων που δεν εξαρτώνται από εµάς, οι νόµοι που µπορεί να µην έχουν απτή υπόσταση, αλλά είναι αυτοί που ρυθµίζουν πολλές κοµβικές στιγµές στις ζωές των ανθρώπων. ∆εν πρόκειται για µια διανοητική κατασκευή, αλλά για τη θεµελιώδη αρχή που πολλές φορές χρησιµοποιείται για να εξηγεί τα δύσκολα, εµποτισµένα µε πολλές δόσεις δεισιδαιµονίας, προκατάληψης και φόβου. Είναι αυτό που λέµε «µοίρα». Ο θάνατος και η σχέση των ζωντανών µε αυτόν καθορίζουν στάσεις και απόψεις, δηµιουργούν ιδεολογικά περιβλήµατα, χτίζουν ή γκρεµίζουν τείχη, ρυθµίζουν καθηµερινότητες σε µικροκοινωνίες και ευρύτερα συστήµατα, αθροίζει και ζυγίζουν µαζικές ή ατοµικές συµπεριφορές.

Ο θάνατος κινητοποιεί από µόνος του όλες τις διαθέσιµες δυνάµεις ανθρωπιάς και ενσυναίσθησης ή τουλάχιστον αυτό ορίζεται σε κανονικές και οργανωµένες κοινωνικές συνθήκες. ∆εν είναι ιδεαλισµός, είναι ένα από τα εργαλεία µε τα οποία πορεύονται οι κανονικοί άνθρωποι, όσοι δεν διακατέχονται από κοινωνιοπαθητικά σύνδροµα. Ο κοινωνιοπαθής, σύµφωνα µε όσα λένε οι ειδικοί, είναι αυτός που, µεταξύ άλλων, δεν έχει αίσθηση του «σωστού» και του «λάθους», ενοχές και τύψεις, σθένος για την ανάληψη της ευθύνης των πράξεών του. Όσο χάος και αν κουβαλάει στις πλάτες της η εποχή µας, όταν µιλάµε για νεκρούς, τα πράγµατα είναι λίγο πολύ αδιαπραγµάτευτα.

Έτσι είναι η ανθρώπινη φύση σε συνθήκες κανονικότητας, ούτε απαξιώνει τον θάνατο ούτε τον εντάσσει σε τακτικισµούς φτήνιας αναλόγως των επιδιώξεων. Εκτός από την πολιτική διάσταση που έλαβε η δήλωση του Γ. Κυρίτση περί των µολότοφ, οι παραπάνω µηχανισµοί είναι αυτοί που κινητοποιήθηκαν. Και δικαίως προκάλεσε τους πάντες, τη µήνιν όλων, ακόµα και εντός του κυβερνητικού στρατοπέδου. Ή ακόµα και αυτών που δυνητικά έχουν κάθε καλή πρόθεση να αντιληφθούν και να εξηγήσουν προβληµατικές πολυπλοκότητες και συλλογιστικές ξένες προς τις δικές τους.

Είτε στην υπόθεση της τροµερής τραγωδίας στο Μάτι είτε σε άλλες, ακόµα και αυτής του «µαύρου» της ΕΡΤ, ο θάνατος ανθρώπων αποκόπηκε βίαια από την πραγµατική του διάσταση και εντάχθηκε στην εργαλειοθήκη της εκµετάλλευσης, µε όλους τους δυνατούς τρόπους από όλες τις εµπλεκόµενες πλευρές που πίστεψαν ότι είχαν να κερδίσουν. Τόσο αυτές οι περιπτώσεις όσο και η τελευταία µε πρωταγωνιστή τον Γ. Κυρίτση - ακόµα και αν αναγκάστηκε να απολογηθεί-  κάνουν τη σιωπή και τη σκέψη, πριν από κάθε γρήγορη δηµόσια άποψη, να µοιάζουν µε πολύτιµους λίθους. Αλλά θέλει εκπαίδευση και ανοιχτά µυαλά αυτό…