Σκοταδιστικές ασκήσεις, Rotting Christ και... Ελένη Λουκά

«Να ακούτε ύµνους. Γιατί το χαρτ ροκ (sic) και το (χ)έβι µέταλ είναι µουσική του διαβόλου» έλεγε προ ετών ο ιεροκήρυξ Πέτρος, από περι(θω)φερειακή τηλεσυχνότητα. Και το χιπ χοπ µάλλον επιλήψιµο είναι. Μόνον οι ύµνοι κάνουν καλό. Ακόµα και ο ύµνος του Ολυµπιακού. Υµνος να ’ναι. Αρκεί.

Το θυµάστε το τηλεοπτικό ενσταντανέ, υποθέτω, που έγινε βάιραλ. Ηρθε ξανά στο προσκήνιο των σόσιαλ µίντια µε αφορµή το «µπλόκο» του ∆ήµου Πατρέων στη συναυλία των «σκοτεινών» µεταλάδων Rotting Christ.

Βγήκε και η ΝΟ∆Ε της πόλης και επικρότησε την ενέργεια επειδή «το µουσικό συγκρότηµα µε την ονοµασία ‘‘Σάπιος Χριστός’’ θα προσέβαλλε βάναυσα την πίστη όλων των χριστιανών της πόλης». Dark politics.

∆ηλαδή η κυρία Φιλίτσα (τυχαίο το όνοµα) από τα Ψιλαλώνια στα 90φεύγα της ή ο 15χρονος Γιαννάκης (καµία σχέση µε την πραγµατικότητα και αυτό το όνοµα) από τη γειτονιά Τρι-τάκη που κάνει σκέιτ στις κατηφόρες της, µπορεί να την έβλεπαν αλλιώς και να άρχιζαν να συλλέγουν κοκαλάκια νυχτερίδας, να έβαφαν µε µαύρο σπρέι άσπρα πρόβατα και να έβαζαν φωτάκια λεντ σε κέρατα τράγου αν γινόταν η συναυλία...

Τι να λένε δηλαδή και στη Νέα Ιωνία, όπου γεννήθηκαν και µεγάλωσαν ο Σάκης και ο Θέµης Τόλης, τα δύο αδέλφια-ιδρυτές της black metal µπάντας. Λογικά οι Νεοϊωνιώτες θα πρέπει να κυκλοφορούν µε πλεξούδες σκόρδων περασµένες γύρω από τον λαιµό. Και οι Νεοηρακλειώτες και οι Φιλαδελφειώτες να τους αποφεύγουν. Πιθανόν να µη διατρέχουν άµεσο κίνδυνο οι «πέρα από το ποτάµι», διότι µεσολαβεί και η εθνική Αθηνών - Λαµίας. Ποτέ δεν ξέρεις.

Φανταστείτε δηλαδή τι µπορεί να µας βρει αν οι Rotting Christ έχουν στη βιβλιοθήκη τους τους «Σατανικούς στίχους» του Σαλµάν Ρουσντί και έχουν δει τον «Τελευταίο πειρασµό» του Μάρτιν Σκορσέζε (έστω µία φορά και µάλλον σε DVD ή download, καθώς οι αδελφοί Τόλη γεννήθηκαν το ’72 και το ’74 αντιστοίχως), την ταινία που βασίστηκε στο οµότιτλο βιβλίο του αφορισµένου Νίκου Καζαντζάκη. Εντάξει. Εχει ενδιαφέρον αν τα µέλη της «σκοταδιστικής» µπάντας αποφεύγουν τη σκορδαλιά ή τρώνε πιτόγυρο χωρίς τζατζίκι. Τη Μεγάλη Παρασκευή άραγε τι να τρώνε; Ούτε να το διανοηθώ...

Θα µπορούσαν ωστόσο να τους άφηναν να δώσουν συναυλία. Αρκεί να έπαιζαν στο καπάκι οι «Lamb of God». Γλίτωσε το χριστεπώνυµο της Πάτρας. Ε ρε Λουκά (µία είναι) που τους χρειάζεται. Για να έρθουν στον... ίσιο δρόµο. Πάντως καλύτερη διαφήµιση -και µάλιστα τσάµπα- για την µπάντα µε την αξιοζήλευτη διεθνή πορεία δεν θα µπορούσε να γίνει. Μέχρι και εγώ τους ξέρω. Και κάνω ακόµα τον σταυρό µου. Θαύµα, θαύµα!