Επεισόδια στο ΟΑΚΑ: Ομολογία αποτυχίας

Χθες ήταν ο Παναθηναϊκός. Επεισόδια τραγικά, που θέτουν «ταφόπλακα» στα όποια σχέδια ανάπτυξης της ομάδας. Πρόσφατα ήταν η ΑΕΚ, που χρειάστηκε να κάνει τεράστια προσπάθεια για να πείσει την UEFA πως η ρίψη βόμβας μολότοφ μέσα σε γήπεδο, είναι κάτι που δεν θα έπρεπε να επιφέρει ευρωπαϊκό αποκλεισμό. Ο ΠΑΟΚ έχει κάνει…συνήθεια να ξεκινά τη σεζόν με αρνητική βαθμολογία, ο Ολυμπιακός έχει πληρώσει πολύ ακριβά και αυτός καταστάσεις βίας. Το ίδιο ισχύει και σε μικρότερες ομάδες και σε αθλήματα που δεν είναι τόσο προβεβλημένα όσο το ποδόσφαιρο. Ο κοινός παρονομαστής είναι ένας. Στο κομμάτι τις βίας, υπάρχει συνολική ομολογία αποτυχίας της ελληνικής κοινωνίας.

Επειτα από κάθε βραδιά ντροπής με επεισόδια να μοιράζονται ευθύνες. Να παίζουν την κολοκυθιά για το ποιος και τι θα έπρεπε να κάνει, να συζητούν ασταμάτητα για τα μέτρα καταστολής και πρόληψης. Κούφια λόγια, δίχως καμία σημασία. Δεν μπορεί να γίνει και διαφορετικά, διότι ουδείς εξ όλων αυτών – αλλά και μέσα στις ομάδες – δεν γνωρίζει το πραγματικό μέγεθος του προβλήματος. Και όπως είναι γνωστό, εάν δεν γνωρίζεις ποιο είναι το πρόβλημα, δεν μπορείς ποτέ και να το λύσεις. Στην Ελλάδα, ακόμα αγνοούν πλήρως το μέγεθος του προβλήματος. Προσπαθούν να το αντιμετωπίσουν με λογικές άλλων ετών, δεν βρίσκουν καν το νόημα.

Τι ακολούθησε της νέας έκρηξης; Αναφορές στις κάμερες ασφαλείας, στα ονομαστικά εισιτήρια, στη λειτουργία της Αστυνομίας. Μηδέν εις το πηλίκον. Ετσι όπως έχει εκτραχυνθεί η κατάσταση, η Αστυνομία δεν μπορεί να διατηρεί την τάξη. Τα γήπεδα δεν είναι πλέον ο τόπος που δημιουργούνται εστίες έντασης, αλλά οι αγώνες μετατρέπονται απλά στις αφορμές για να συγκεντρωθούν άνθρωποι με οργή και διάθεση για επεισόδια και να τα σπάσουν. Τόσο απλά. Μεγάλωσα ακούγοντας για την παλιά εποχή, τότε που οι οπαδοί των ομάδων κάθονταν μαζί. Εχω κάποιες αμυδρές αναμνήσεις, αλλά έβλεπα πάντα ένταση.

Βέβαια, ακόμα και η βία έχει αλλάξει. Πλέον, οι οπαδοί δεν θα έρθουν σε κόντρα με τους «απέναντι», για ένα πέναλτι, μια αποβολή, μια ένταση της στιγμής. Τώρα δεν υπάρχουν πια «απέναντι», αλλά μόνο ένας εχθρός που δεν έχει πρόσωπο. Απλά, να γίνει ο κακός χαμός, να βγουν τα απωθημένα, να ζήσουν το δικό τους όνειρο, να κάνουν επίδειξη ανδρισμού. Αλλά και αυτό τίθεται εν αμφιβόλω πλέον, όταν φτάνουν τα επεισόδια να μην είναι ένας προς ένας, να μην αφορούν ομάδες αγοριών, αλλά είναι κατά γυναικών, παιδιών και ΑΜΕΑ. Μύλος. Κάποιοι ακόμα πιστεύουν, πως ένα τηλέφωνο, με μια ανακοίνωση, θα λύσουν το θέμα. Όνειρα, που γίνονται εφιάλτες.

Φτάσαμε να οδηγούμαστε σε κουβέντες για τη διεξαγωγή του τελικού κυπέλλου εκτός Ελλάδας! Μπορεί να χαμήλωσαν το θέμα, αλλά ήταν πραγματικό. Υπήρξε κουβέντα για να γίνει ο τελικός στο Κατάρ, για να κάνουν και οι Καταριανοί ένα τεστ πριν το Παγκόσμιο Κύπελλο. Φανταστείτε πόση…τεχνογνωσία έχουμε να τους προσφέρουμε. Αναλογιστείτε μόνο, πως τα τρία τελευταία χρόνια, ο ποδοσφαιρικός τελικός διεξήχθη κεκλεισμένων των θυρών, με τα τρομερά επεισόδια του Βόλου και με την Αθήνα να κλείνει την περυσινή χρονιά. Στο μπάσκετ, όταν βρίσκονται οι ομάδες για να παίξουν, βρήκαν τη λύση μεταφέροντας τους τελικούς στην Κρήτη και με μαθητές.

Ετσι, φτάνουμε στο απίστευτο και όμως ελληνικό. Να συζητείται σοβαρά, είτε η προοπτική ενός τελικού μόνο με προσκλήσεις, είτε ενός τελικού που θα περιλαμβάνει ελάχιστους οπαδούς (όχι περισσότερους από 5.000) των δύο ομάδων. Ισως τελικά να μην είναι τόσο χιουμοριστικό να λέγεται πως πρέπει να φέρουμε και ξένους οπαδούς. Αλλά το βασικό ζήτημα είναι να βρεθεί σοβαρά η ρίζα του προβλήματος. Σε μια κοινωνία που έχει υποστεί συνθήκες εξαθλίωσης και οικονομικού πολέμου, σε έναν κόσμο που αδυνατεί να διαχειριστεί τον κυκεώνα πληροφοριών που του προσφέρεται, οι λύσεις δεν μπορεί να έρθουν από απαρχαιωμένες αντιλήψεις.