«Γαλάζιος» πήχης...

Υπάρχει πήχης, τελικά, για τη Νέα Δηµοκρατία στις ευρωεκλογές; Και αν ναι, πού ακριβώς βρίσκεται; Είναι στις 3,5 µονάδες διαφορά από τον ΣΥΡΙΖΑ, όπου και τον τοποθέτησε πρόσφατα ο Αδωνις Γεωργιάδης, ή µήπως είναι ανεβασµένος σε διψήφια επίπεδα, όπως φαντάζονται όσοι προεξοφλούν τη συντριβή του Τσίπρα; Οπως και να ’χει, ανάµεσα στα δύο σενάρια που κρύβουν και δύο διαφορετικές αναγνώσεις των ίδιων δηµοσκοπήσεων, υπάρχουν το.... Κέντρο και η αγωνία της αξιωµατικής αντιπολίτευσης να το προσελκύσει.

Ο αντιπρόεδρος της Ν∆ διαβάζει τις έρευνες κοινής γνώµης και κατεβάζει τον πήχη, θεωρώντας ενδεχοµένως ότι η έκταση της ζώνης της αδιευκρίνιστης ψήφου είναι τέτοια που δεν επιτρέπει ακλόνητες βεβαιότητες. ∆εν είναι άλλωστε ο µόνος. Στη ΝΔ πολλοί θεωρούν ότι οι αναγωγές και οι εκτιµήσεις ψήφου που εκτινάσσουν τη διαφορά στα ύψη είναι χρήσιµες, καθώς δηµιουργούν κλίµα εκλογικής κυριαρχίας, αντιλαµβάνονται ωστόσο ότι η σύνθεση των αναποφάσιστων (πρώην ψηφοφόροι ΣΥΡΙΖΑ και εκλογείς µε κεντρώο προφίλ) απειλεί να διαψεύσει το αφήγηµα του εκλογικού περιπάτου.

Αν και ο Αδωνις κατηγορήθηκε για δηµιουργία κλίµατος ηττοπάθειας, καθώς στην πραγµατικότητα κοινολόγησε αυτό το εσωκοµµατικό «µυστικό», ολόκληρο το κόµµα κινείται πλέον σε τροχιά προσεταιρισµού του Κέντρου. Οι περισσότερες µετρήσεις δείχνουν, άλλωστε, ότι παρά την επένδυση της Πειραιώς στο «Μακεδονικό», δηµοσκοπικά οφέλη από την κύρωση της Συµφωνίας των Πρεσπών δεν δείχνει να διασφαλίζει η Νέα ∆ηµοκρατία, αλλά οι κινήσεις της υπερπατριωτικής Δεξιάς.

Ο ίδιος ο Κυριάκος Μητσοτάκης, δίνοντας δηµοψηφισµατικό χαρακτήρα στις ευρωεκλογές, δεν επιχειρεί µόνο να αντιµετωπίσει την παραδοσιακά χαλαρή ψήφο της ευρωκάλπης αλλά και να µετακινήσει προς την πλευρά του κόµµατός του κεντρώα ακροατήρια. Η δήλωσή του, µάλιστα, «δεν υπάρχει χώρος σε αυτές τις εκλογές για χαλαρή ψήφο – δεν υπάρχει χώρος για ψήφο σε µικρότερα κόµµατα», δεν πρέπει να διαβαστεί µόνο ως γραµµή οχύρωσης προς τα δεξιά αλλά και ως πολιτική διεκδίκησης τµηµάτων του µεσαίου χώρου.

Η στόχευση της Νέας ΔΔηµοκρατίας στις ευρωεκλογές -και τούτο υπό την προϋπόθεση να µη στηθούν τελικά µαζί τους και οι εθνικές κάλπες- είναι να υπάρξει µια διαφορά ικανή να συντηρήσει το κλίµα συντριπτικής υπεροχής που καλλιεργήθηκε και ένα εκλογικό σκορ που θα κινείται σαφώς πάνω από το 30%. Για να επιβεβαιωθεί κάτι τέτοιο και µε δεδοµένο ότι η συσπείρωση της ΝΔ έχει σχεδόν εξαντληθεί, απαιτείται η µαζική µετακίνηση ψηφοφόρων κεντρώου προφίλ που θα αποκολληθούν από τη «δεξαµενή» των αναποφάσιστων. Είναι ρεαλιστικό, άραγε; Και µπορεί, όντως, ο αρχηγός της ΝΔ να φτάσει στο λιµάνι νικητής και τροπαιούχος, πατώντας ταυτόχρονα σε δύο βάρκες; Αλλοι απαντούν καταφατικά – άλλοι εκφράζουν επιφυλάξεις. Σε κάθε περίπτωση το µέλλον θα δείξει αν, µε νωπή ακόµα τη δεξιά στροφή του κόµµατος στο «Μακεδονικό» και ισχυροποιηµένη την τάση Σαµαρά - Γεωργιάδη - Βορίδη, οι «αναποφάσιστοι» του µεσαίου χώρου και της Κεντροαριστεράς θα γοητευθούν από το µήνυµα επιστροφής στη γη της κεντροδεξιάς επαγγελίας.