Τραγωδία στον Νέο Κόσμο: Πάλευε μόνη της τους δαίμονές της

Ήταν μέρα μεσημέρι, με ήλιο όχι με τη σκοτεινιά και τη μουντάδα που πλακώνει τις ψυχές. 16:30, στην οδό Προκοπίου Κατσαντώνη στον Νέο Κόσμο. Στο μπαλκόνι του πέμπτου ορόφου μιας καλοβαλμένης πολυκατοικίας, καθαρής, μάλλον με ακριβούτσικα ενοίκια για την περιοχή. Από κάτω μπορεί να διακρίνει κάποιος τις κορυφές από κόκκινα λουλούδια, φυτεμένα στα χτιστά παρτέρια. Και μεγάλα παράθυρα, από εκείνο το σημείο κάποια μπορεί να έχουν και θέα στην Ακρόπολη.

Μία νεαρή γυναίκα, μητέρα 42 ετών, βγαίνει σε αυτό το μπαλκόνι και κρατά στα χέρια της μια μικρή μάζα ζωής που η ίδια έχει γεννήσει πριν από 4,5 χρόνια. Ρίχνει την κόρη στο κενό, πέντε όροφοι ύψος. Και ακολουθεί η ίδια. Και οι δύο ζωές τελειώνουν εκεί στο δρόμο. Κάτω από τα μπαλκόνια με τα μεγάλα παράθυρα και τα κόκκινα λουλούδια. Ήταν η συγκλονιστικότερη είδηση της Τρίτης 19 του μηνός Μαρτίου 2019.

Ένας Θεός ξέρει με ποιους δαίμονες πάλευε αυτή γυναίκα. Τι ήταν αυτό που της κατέτρωγε σαν λυσσασμένο σκυλί τις σάρκες. Την έκανε να σκοτώσει το παιδί της, είτε πριν είτε λόγω της πτώσης στο κενό, κάτι που έχει σημασία μόνο για την προανακριτική γραφειοκρατία, και μετά να βουτήξει και η ίδια στο κενό. Σε ένα κενό που μάλλον ζούσε και απλώς η βουτιά το διεύρυνε και έριξε την αυλαία στο δράμα. Μια γυναίκα που ζούσε στο πύρινο τοπίο της μάχης με τους δικούς της εσωτερικούς ή εξωτερικούς εχθρούς, υπαρκτούς ή όχι, κανείς δεν ξέρει.

Θα μάθουμε και θα ακούσουμε πολλά για αυτήν την υπόθεση. Ίσως και πράγματα που δεν πρέπει να μαθευτούν. Ποτέ, όμως, δεν θα μάθουμε με τι πάλευε αυτή η γυναίκα. Μόνη της, πίσω από τους τοίχους του διαμερίσματός της του πέμπτου ορόφου.

Η ζωή είναι γεμάτη από τέτοιες ιστορίες. Άνθρωποι αιχμάλωτοι των βασανιστικών φαντασμάτων τους, που δεν έχουν που να προστρέξουν, ποιας κρατικής δομής να χτυπήσουν την πόρτα και να μιλήσουν. Που οι διαλυμένες τους ψυχές δεν μπορούν να βρουν την όποια υποστήριξη από τους εξίσου διαλυμένους δημόσιους φορείς που σε μια κανονική κοινωνία θα έπρεπε να υπάρχουν, να λειτουργούν και να βλέπουν ακόμα και πίσω από τις κλειστές πόρτες.

Ακούγεται σαν ρομαντική αυταπάτη. Και μάλλον είναι. Σε αντίθεση με την αίσθηση του πνιγμού που δημιούργησε αυτή η είδηση, ανεξάρτητα από το τι θα γίνει γνωστό και τι όχι. Μας στοιχειώνει αυτή η ιστορία, όλους εμάς που απολαμβάνουμε την ευδαιμονική ψευδαίσθηση μιας κάποιας κανονικότητας. Κάποιοι άνθρωποι δίνουν τις δικές τους μάχες χωρίς καν τη γνώση ότι μπορούν να απευθυνθούν κάπου, γιατί κάτι τέτοιο δεν είναι ενταγμένο στην, έστω λειψή, κανονικότητα της λειτουργίας των δημόσιων υπηρεσιών.

Άνθρωποι μόνοι τους με τα τέρατά τους που μέσα από τους σπασμένους καθρέφτες τους βλέπουν τη σωτηρία στην πτώση. Από τον πέμπτο όροφο, δίπλα από τα παρτέρια με τα κόκκινα λουλούδια. Και ίσως με θέα την Ακρόπολη…