Θυρωρέ, πότε θα έρθει το ρεύµα;

Από µία ηλικία και έπειτα η ελλιπής µνήµη µάς βοηθάει να αντεπεξέλθουµε στις δυσκολίες της ζωής, από τις οποίες ξεχωρίζω δύο: Η πρώτη, να µην έχεις χρήµατα. Η δεύτερη, να έχεις τύψεις. Αν η µνήµη σου υπολειτουργεί, ξεχνάς τους απλήρωτους λογαριασµούς και ησυχάζεις. Αν µάλιστα σου κόψουν το ρεύµα, ανοίγεις την εξώπορτα του διαµερίσµατος και φωνάζεις όπως η Μαρία Νέζερ στην παλαιά ελληνική ταινία: «Θυρωρέ, πότε θα έρθει το φως;».

Βέβαια, ο θυρωρός έχει συνταξιοδοτηθεί άνευ αντικαταστάσεως το 1975 και δεν µπορεί να απαντήσει. ∆εν ζει άλλωστε. Αλλά δεν είναι καλύτερα να νοµίζεις ότι πρόκειται για περαστική βλάβη από το να καταλάβεις ότι σου έκοψαν το ρεύµα γιατί δεν είχες να το πληρώσεις; Αν αυτό ισχύει για τους απλήρωτους λογαριασµούς, καταλαβαίνετε πόσο σηµαντική είναι η έλλειψη µνήµης όταν πάσχεις από τύψεις, που είναι πιο οδυνηρές από τη φτώχεια. Αν δεν έχεις µνήµη, δεν έχεις και τύψεις. Κάτι θυµάσαι αορίστως, αλλά όχι τίποτε που να σε πονάει. Παράδειγµα ο κ. Σηµίτης, ο οποίος µίλησε δηµοσίως και έκανε λόγο για «υψηλό δηµόσιο χρέος, χαµηλό ρυθµό ανάπτυξης, υψηλή ανεργία και χαµηλή ανταγωνιστικότητα».

Είναι αλήθεια, δεν κόπηκε το ρεύµα όταν µιλούσε στο ακροατήριο, οπότε δεν χρειάστηκε να φωνάξει τον θυρωρό, αλλά είναι και βέβαιο ότι η µνήµη του δεν τον βοηθάει. Ξέχασε εντελώς ότι προ εικοσαετίας ήταν πρωθυπουργός και έβαλε τη χώρα στο ενιαίο νόµισµα χωρίς να εκπληρώνονται οι στοιχειώδεις προϋποθέσεις, αν και όλοι όσοι γνώριζαν στοιχειώδη οικονοµικά επισήµαναν τότε ότι αυτό θα οδηγούσε σε «υψηλό δηµόσιο χρέος, χαµηλό ρυθµό ανάπτυξης, υψηλή ανεργία και χαµηλή ανταγωνιστικότητα». Ποιος ξέρει! Ενδέχεται να θυµόταν την ατάκα από την κριτική που του άσκησαν προ εικοσαετίας.

Πάντως, τύψεις δεν φάνηκε να είχε. Αυτός τα έκανε όλα καλά κι αν κάτι πήγε λάθος, υπήρχαν υπουργοί για να πάρουν την ευθύνη. Και ταµίες του κόµµατος. Και καλά, όλα τα άλλα δεν τα θυµάται. Το ειρωνικό χαµόγελο του κ. Παπαντωνίου, όταν διατυπώνονταν οι κριτικές κατά της πρόωρης εισόδου στο ευρώ, είναι δυνατόν να το έχει ξεχάσει; Θα µου πεις, µνήµη είναι αυτή και παίζει παιχνίδια. Ο άνθρωπος µπορεί να νόµιζε ότι ο Παπαντωνίου και ο θυρωρός βρίσκονταν στο ακροατήριο.