Ο σεβασμός των αντιπάλων, τελευταία νίκη του Θανάση Γιαννακόπουλου!

Είναι αξίωμα αδιαμφισβήτητο: ο σεβασμός κερδίζεται, δεν επιβάλλεται! Και ο Θανάσης Γιαννακόπουλος, εκτός από την αγάπη των φίλων και οπαδών της ομάδας του, είχε κερδίσει τον απόλυτο σεβασμό των αντιπάλων του· με τη συμπεριφορά του, τον αυθορμητισμό του, το χαμόγελό του, το χιούμορ του, την παιδική του αφέλεια, την άδολη αγάπη του για την ομάδα, που έκανε υπερήφανη και τον έκανε υπερήφανο.

Στην κατάμεστη έδρα του Ολυμπιακού, πριν από τον αγώνα με τη Μπάγερν, όλοι ορθοί σιώπησαν για ένα λεπτό εις μνήμην του εκλιπόντος αντιπάλου Θανάση. Και κάποιοι συγκινήθηκαν και κάποιοι άλλοι τον θυμήθηκαν για τις εκρήξεις του σαν πανηγύριζε και σαν οργιζόταν.

Κι αυτή ήταν μια νικηφόρα αποχώρηση ενός  παράγοντα που είχε μάθει να σέβεται. Ενός παράγοντα που είχε κερδίσει τον απόλυτο σεβασμό· δεν τον είχε επιβάλλει με μπράβους, με προπηλακισμούς, με απειλές, με επιθέσεις μισθοφόρων, με ξυλοδαρμούς «αλλοφύλων», με δηώσεις συνειδήσεων, με εξωνημένους δημοσιογράφους, με φαυλεπίφαυλους χειροκροτητές.

Ο Θανάσης Γιαννακόπουλος, ήταν ο τελευταίος αθλητικός παράγοντας που δίδασκε ήθος και μεγαλοπρέπεια, όταν οι άλλοι επιβάλουν ανηθικότητα και θρασύδειλους παλικαρισμούς.

Ένας ευήθης άνθρωπος τι να έκανε σε τούτο τον ανήθικο κόσμο;

Εκείνος καθαρός κι ανέσπερος αστέρας κι οι άλλοι λεροί και ετερόφωτοι πλανήτες.

Εκείνος μεγάλωνε μέσα την παιδικότητά του κι οι άλλοι μικραίνουν μέσα στην «αντρειοσύνη» τους.

Κι επειδή στα 88 χρόνια του ο Θανάσης, κάθε βράδυ πια, κουραζόταν να ανεβαίνει στον ουρανό να συναντάει τον Παύλο, τον Κώστα  και τους φίλους που φύγαν, φόρεσε την καλή γραβάτα του, κι είπε να πάει να μείνει κοντά τους για πάντα…