Το τίµηµα των µονολόγων

Διότι δεν είναι φυσιολογικό, όσο και αν πλέον είναι αναµενόµενο, δύο ηγέτες να δηλώνουν -και οι δύο- ότι πρέπει να αντιπαρατεθούν µε τη λιτότητα και τις κοινωνικές αδικίες και εκ παραλλήλου µε την ακροδεξιά -που προσπαθεί να στήσει φράχτες µισαλλοδοξίας στην Ευρώπη- και ταυτόχρονα να αδυνατούν να βρουν στοιχειώδεις δρόµους και τρόπους συνεργασίας.

Και είναι ακόµα πιο παράδοξο να µιλούν και οι δύο αρχηγοί για αυτήν ακριβώς την ανάγκη συνεργασίας και για τα οφέλη που θα έχει για τους πολίτες της γηραιάς ηπείρου και ταυτοχρόνως να µην µπορούν να κάνουν τα στοιχειώδη βήµατα για την πραγµάτωσή της. Κάτι αντίστοιχο συµβαίνει ευρύτερα και µε τα θηριώδη πρωτογενή πλεονάσµατα που έχει υποχρεωθεί να επιτύχει η χώρα.

Ολοι θεωρούν ότι είναι βραχνάς για την οικονοµία, ότι υπό αυτές τις συνθήκες δεν µπορεί να υπάρξει πραγµατική ανάπτυξη και παρά ταύτα δεν έχουν γίνει τα ουσιαστικά βήµατα που θα έπρεπε για να διεκδικηθεί από κοινού η µείωσή τους. Με τον έναν να ρίχνει στον άλλον τις ευθύνες και µε παράλληλους µονολόγους να εκφωνούνται σαν σκετς σε µια παράσταση που πολυδιαφηµίστηκε, αλλά σε καµία περίπτωση δεν µπορεί να κριθεί επιτυχηµένη, οι πολιτικές στις οποίες τελικά καταλήγουµε µένουν µισερές και οι λύσεις αποµακρύνονται.

Είναι καιρός, λοιπόν, να το πάρουµε αλλιώς, αντιλαµβανόµενοι όλοι, χωρίς εξαιρέσεις, ότι η συνεννόηση δεν µπορεί να είναι κάλυψη ανεπαρκειών και αµηχανίας, αλλά αναγκαία και ικανή συνθήκη για την επιτυχία οποιουδήποτε εθνικού σχεδίου.