Υπόθεση Μ. Λοϊζου: Να καταδικαστεί να μάθει να πλέκει τερλίκια…

Όσο και αν η ελληνική κοινωνία εκπαιδεύεται στο αντίθετο, έρχεται η ώρα που το απόθεμα ανοχών (και αντοχών) στερεύει. Όπως συμβαίνει με την υπόθεση της είσπραξης της σύνταξης της θανούσας μητέρας της από την Μ. Λοϊζου. Ή στην υπόθεση της 90άχρονης γιαγιάς στη Θεσσαλονίκη που πωλούσε παρανόμως και δημοσίως στη λαϊκή τερλίκια, πλεκτές παντόφλες, και συνελήφθη με όλες τις τυπικές διαδικασίες την ώρα που ίσως παρακάτω ένας λαθρέμπορος «έσπρωχνε» τη χιλιοστή κούτα παράνομων τσιγάρων.

Διαφορετικές όψεις του ίδιου μοιραίου συντονισμού σε μια μονότονη και παρακμιακή συχνότητα. Μια χώρα που ενώ στις καλές εποχές των καταναλωτικών ονειρώξεων έκρυβε τα πάντα κάτω από το χαλί στο όνομα της ατάραχης ευδαιμονίας, τώρα ανοίγει τα σεντούκια, ψάχνει κάτω από κρεβάτια, σηκώνει τις μοκέτες. Και μοιραία πέφτει πάνω σε ό,τι είχε παραχωνιάσει.

Αλήθεια, πότε το ελληνικό κράτος από τότε που άρχισε να μιμείται τα κανονικά κράτη με τις σύγχρονες δομές και διαδικασίες, έκανε ένα σοβαρό, τεχνοκρατικό και συνολικό έλεγχο για το θέμα των συντάξεων των νεκρών Ελλήνων σχετικά με τους συγγενείς; Κάθε φορά που το ακουμπά, έστω και επιδερμικά, όλο και κάποια… τέρατα ανακαλύπτει. Μην γελιόμαστε, αν δεν ήταν ο Μ. Λοϊζου που φέρεται να έκανε την απατεωνιά, οι περισσότεροι θα την προσπερνούσαμε κουνώντας το χέρι στον αέρα και μειδιώντας με αναφορές περί του γνωστού ελληνικού… οίκου ανοχής.

Και φυσικά πήρε τη διάσταση που έπρεπε. Η κ. Λοϊζου δεν έχει, εκ θέσεως και εξ ονόματος, το δικαίωμα να παριστάνει το ακούσιο θύμα της ελληνικής γραφειοκρατίας, έστω και στο όνομα μιας δυσνόητης -ευγενικός ο χαρακτηρισμός- διασύνδεσης με φαινόμενα κατάθλιψης. Κάτι που είναι πραγματικά βασανιστική δοκιμασία για χιλιάδες ανθρώπους. Η παραίτηση από τη θέση της υποψηφίας, αποπειράται την ηθική τακτοποίηση σχετικά με την επιλογή της για την πολιτική καριέρα στην Ευρωβουλή. Ταυτόχρονα, όμως, φανερώνει ακόμα μια πτυχή του ευρύτερου συντονισμού στη συχνότητα της παρακμής, που λέγαμε παραπάνω: Την κανονικοποίησή της, την απόδοση, στην παρακμή, χαρακτηριστικών κανονικότητας, φυσιολογικού ρυθμού και ευρύτερης αποδοχής τύπου «Τι να κάνεις; Έτσι είναι η Ελλάδα…».

Και έρχεται, παραμονές της εθνικής εορτής και ενώ τα περισσεύματα της εθνικής υπερηφάνειας θα είναι διάσπαρτα παντού, η υπόθεση της γιαγιάς από τη Θεσσαλονίκη. Όπου όχι μόνο τη συνέλαβαν για τις πλεχτές παντόφλες που πωλούσε αλλά και άσκησαν εναντίον της λεκτική και ψυχολογική βία. Και από ό,τι φαίνεται την βιντεσκόπησαν με κινητό. Δεν μπορώ να φανταστώ ότι δεν ήταν αστυνομικός αυτός που βιντεοσκοπούσε τη γιαγιά να δίνει αποτυπώματα. Ή κάποιον άλλο λόγο από το να την «βγάλουν» στα social για να πάρουν like. Μπορεί να ήταν κάποιος άλλος, πιθανώς συγγενής αλλά αυτός δεν θα τραβούσε βίντεο αλλά θα διαμαρτυρόταν ή και τα δύο μαζί. Κανείς δεν ξέρει. Ίσως δείξει η έρευνα αν και θα περίμενε κάποιος έστω και ένα tweet από την ευαίσθητη ηγεσία του υπουργείου προστασίας του Πολίτη.

Υπερπλουστεύσεις, λαϊκίστικες κορώνες, οι πάντες ξεθηκαρώνουν εναντίον πάντων μετατρέποντας σε μπαρουτιασμένες μειοψηφίες, σημαντικά και χρήσιμα τμήματα ή ατομικές περιπτώσεις της ελληνικής κοινωνίας που αντέχουν ακόμα να βλέπουν με τα μάτια της λογικής και της ισορροπίας.

Η λέξη κλειδί για να το πούμε και στη γλώσσα των hashtags στην περίπτωση της κ. Λοϊζου αλλά και στην περίπτωση της 90άχρονης είναι η «σύνταξη» καθώς η γιαγιά πωλούσε ό,τι πωλούσε για να συμπληρώσει τη σύνταξή της. Φανταστείτε να υπήρχε τρόπος να επιβληθεί η εξής «ποινή» και στις δύο: Η γιαγιά από τη Θεσσαλονίκη να καταδικαστεί να διδάξει την Μ. Λοϊζου να πλέκει τερλίκια και μετά να την μάθει να τα πουλάει. Θα ήταν μια καλή αρχή…