Τρία χιλιόμετρα αναλγησίας

Είναι καιρός που ο δρόμος καλλωπίζεται. Άνθρωποι του δήμου, βαριεστημένοι και νωθροί, σκυμμένοι, σιωπηλά μαζεύουν αποτσίγαρα και ανθρώπινο παρελθόν τσαλακωμένο. Ο δρόμος πρέπει να δείχνει καθαρός, κι ας μην ήταν ποτέ. Προχθές βράδυ μάλιστα επενέβησαν και οι ψιμυθιολογοι. Τόνισαν τις γραμμές τις διακεκομμένες που οδήγησαν στην κόλαση και εκείνη την μπλε σκιά πάνω από το Μάτι, που οδηγεί στη λύτρωση... Έρχονται οι μαραθωνοδρόμοι! Γι αυτούς όλη η ταραχή και η ανησυχία. Ο δρόμος πρέπει να δείχνει καθαρός. Κι όμως εκείνα τα - πάνω κάτω - τρία χιλιόμετρα, από την Αγία Μαρίνα μέχρι τον κατήφορο της Ραφήνας πώς να «καθαρίσουν»; Τα βουνά απογυμνώθηκαν από τους σκελετούς των πεύκων, όμως ακόμα πάνω τους η μνήμη καίει. 99 ψυχές πλάι στις ελιές τις μεταφυτεμένες, πλάι στα πλατάνια, που δεν λύγισαν, 99 ψυχές, ακόμα περιμένουν να ησυχάσουν. Κι έρχονται τώρα οι μαραθωνοδρόμοι, οι ακάματοι δρομείς, οι κυνηγημένοι, οι κυνηγοί, οι πολέμιοι των ανθρώπινων αντοχών, οι υπεράνθρωποι, που θα διασχίσουν 42.195 μέτρα, τα 3.000 απ' αυτά με καρδιά σφιγμένη σίγουρα και μ' ένα λυγμό να τους βαραίνει τα πόδια, για να περάσουν τη φωτιά και να φθάσουν τη λάμψη... Στην αρχαία Ελλάδα ήταν σύνηθες να τοποθετούνται επιτύμβιες στήλες στους χώρους όπου ετάφησαν ή κατέθεσαν τη ζωή τους οι επιφανείς των ανθρώπων. Για τους ατυχείς; Καμία μέριμνα για τους ατυχείς που βρέθηκαν ανάμεσα σε διασταυρούμενα πυρά; Από τη μια η προκλητική απουσία κι από την άλλη η απύθμενη ανοησία, χτυπούσαν δίχως έλεος. Και στη μέση, έτρεχαν οι άλλοι, οι «μαραθωνοδρόμοι» εκείνοι, που πάλευαν να σώσουν τη ζωή τους ή τη ζωή των παιδιών και των εγγονών τους. Και κάηκαν! Απ' των ανθρώπων την παγερή αναλγησία! Και έτρεξαν μήνες τέσσερις πια... Και τα βουνά ξεπλύθηκαν πια από τις στάχτες. Μα μέσα τους η μνήμη καίει, άκαυτη βάτος.