Τραβάνε το σχοινί

Eίναι σαφές ότι όταν µια χώρα έχει επανειληµµένως κληθεί µε κάθε δυνατό τρόπο από τους γείτονές της σε διάλογο και αυτή ανταποκρίνεται µόνο προσχηµατικά, για να υπάρξουν κάποιες συγκυριακές εντυπώσεις που θα λειτουργήσουν καθησυχαστικά για την κοινή γνώµη εντός και εκτός των συνόρων και κατευναστικά για τον διεθνή παράγοντα, υπάρχει πρόβληµα και µάλιστα µεγάλο. Αυτή ακριβώς είναι η περίπτωση της Τουρκίας, που δεκαετίες τώρα στα λόγια προσπαθεί να φανεί σαν µια υπεύθυνη δύναµη στην ευρύτερη περιοχή µας, αλλά στην πράξη αφήνει µετέωρη κάθε ουσιαστική προσπάθεια που θα µπορούσε να οδηγήσει σε λύσεις και να εµπεδώσει τη σταθερότητα. Από το «Χόρα» και το «Σισµίκ» των πρώτων µεταπολιτευτικών χρόνων µέχρι τα τωρινά επικίνδυνα παιχνίδια µε το «Μπαρµπαρός» και τον «Πορθητή», το µόνο σταθερό στην τουρκική πολιτική είναι η διαχρονική προσπάθεια των κυβερνήσεων της γειτονικής χώρας για αµφισβήτηση των κυριαρχικών δικαιωµάτων της Ελλάδας και της Κύπρου στον αέρα, στη θάλασσα και στον υποθαλάσσιο πλούτο της περιοχής µας. Και µπορεί η τουρκική προπαγάνδα ότι η Ελληνική και η Κυπριακή ∆ηµοκρατία «έχουν σφετεριστεί θαλάσσιες περιοχές της Λιβύης και του Ισραήλ» και να είναι και να φαίνεται κωµική, αλλά οι διαχρονικές απειλητικές πολιτικές της γείτονος δεν έχουν τίποτε το αστείο. Γι’ αυτό και έχει πολύ µεγάλη σηµασία να υπογραµµίσουµε -όπως έκανε και χθες από την έδρα της Κοµισιόν, στις Βρυξέλλες, ο πρωθυπουργός- ότι η Ελλάδα θέλει γέφυρες επικοινωνίας και διάλογο µε την Τουρκία, αλλά ο όποιος διάλογος προϋποθέτει πλήρη και χωρίς αστερίσκους σεβασµό των δικαιωµάτων µας.