Αλήθειες & µύθοι για τον Ορµπαν

Τελικά υπάρχει ή δεν υπάρχει ακροδεξιά απειλή; Είναι ένα εφεύρηµα του ΣΥΡΙΖΑ τα περί έκρηξης της ξενοφοβίας και αναβίωσης του εθνικισµού ή πράγµατι η Ευρώπη απειλείται από το κύµα ενός ακραίου ευρωσκεπτικισµού; Σύµφωνα µε µια ορισµένη αφήγηση, εξαιρετικά δηµοφιλή σε αντιπολιτευτικούς κύκλους, το θέµα είναι υπαρκτό, αλλά σκόπιµα διογκωµένο.

Υποστηρίζεται µάλιστα ότι η προσωρινή αναστολή συµµετοχής του κόµµατος του πρωθυπουργού της Ουγγαρίας, Βίκτορ Ορµπαν, Fidesz, στους κόλπους του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόµµατος, αποδεικνύει ότι η ευρωπαϊκή Κεντροδεξιά όχι µόνο δεν κινδυνεύει να προσβληθεί από τον ιό του ακροδεξιού λαϊκισµού, αλλά έχει τα αντισώµατα για να τον αντιµετωπίσει. Κατ’ επέκταση, λοιπόν, η Νέα Δηµοκρατία, που τάχθηκε όντως κατά του Ορµπαν, βρίσκεται στην αντίπερα όχθη του ευρωσκεπτικισµού και κακώς κατηγορείται από τον ΣΥΡΙΖΑ ότι ενθαρρύνει µε τη στάση της στο «Μακεδονικό» ή στο Μεταναστευτικό φαινόµενα µισαλλοδοξίας και εθνικιστικές εκρήξεις.

Είναι όµως έτσι; Αντέδρασε πράγµατι άµεσα το Ευρωπαϊκό Λαϊκό Κόµµα και έδειξε την πόρτα στον Ούγγρο εθνικιστή και το κόµµα του ή µήπως υπάρχει και άλλη ανάγνωση των εξελίξεων; Γιατί, σε πείσµα όσων διαφηµίζουν τα δηµοκρατικά ανακλαστικά της συντηρητικής ευρωπαϊκής οικογένειας, σοσιαλδηµοκράτες, οικολόγοι και αριστεροί µιλούν για έναν «φαύλο συµβιβασµό» και υποστηρίζουν ότι ο Μάνφρεντ Βέµπερ, που πρωταγωνίστησε σε αυτόν και προστάτεψε µε την απόφαση της αναστολής τον Ορµπαν, δεν έχει το ηθικό και πολιτικό δικαίωµα να βρεθεί στο τιµόνι της Κοµισιόν.

Το µέτρο των αντιδράσεων που προκαλεί η στάση του ΕΛΚ έδωσε, άλλωστε, ο επικεφαλής του ψηφοδελτίου των Ευρωπαίων Σοσιαλδηµοκρατών, Ολλανδός Φρανς Τίµερµανς, αποκλείοντας κάθε πιθανότητα συνεργασίας µε τους Ευρωπαίους συντηρητικούς για τη µελλοντική ηγεσία της Ευρωπαϊκής Επιτροπής. Το κρισιµότερο ήταν, ωστόσο, ότι ο Ολλανδός σοσιαλιστής υποστήριξε πως «οι νέοι ηγέτες του ΕΛΚ δεν έχουν σχεδόν κανέναν ενδοιασµό να συνεργαστούν µε την άκρα ∆εξιά» εγκαταλείποντας τη γραµµή κατά του εξτρεµισµού που ακολούθησε ο Ζαν-Κλοντ Γιούνκερ. Προφανώς ο Τίµερµανς δεν είναι... ΣΥΡΙΖΑ.

Ο τρόπος που αντιµετωπίζει ωστόσο το θέµα των σχέσεων ΕΛΚ - Ορµπαν επαναφέρει στη δηµόσια συζήτηση τον κίνδυνο η ευρωπαϊκή ∆εξιά να υιοθετήσει όψεις της ακροδεξιάς ατζέντας, προκειµένου να ανακόψει τις φυγόκεντρες δυνάµεις και να περιορίσει τις εκλογικές απώλειες. Η συγκατοίκηση µε τον Ορµπαν, ασχέτως των λόγων που την επιβάλλουν, είναι συγκατοίκηση µε την ξενοφοβία, τον εθνικισµό και τον λαϊκισµό.

Απέναντι σε αυτή την πραγµατικότητα, η ΝΔ τοποθετείται µε διπλό τρόπο: µία τάση της θεωρεί στοιχείο ταυτότητας το µέτωπο στην ακροδεξιά και τη διεκδίκηση του µεσαίου χώρου, µία άλλη ζει για να πάρει τη ρεβάνς από την Αριστερά και επικροτεί πολιτικές τύπου Σαλβίνι. Η προσδοκία της εξουσίας λειτουργεί συγκολλητικά, αλλά τα κόµµατα δεν είναι εταιρείες για να «µετοχοποιούν» τη φυσιογνωµία τους. Αν η τάση ανοχής στον Ορµπαν βάλει τη σφραγίδα της, η ΝΔ κινδυνεύει να αποµακρυνθεί οριστικά από το κέντρο του πολιτικού άξονα, µε ό,τι αυτό συνεπάγεται για τα µέτωπα και τις προτεραιότητές της.