Περί παρελάσεων και λοιπών... επετείων - Ο άγραφος λόγος

Από αυτά που πληροφορείσαι παιδιόθεν, που έχουν συνδεθεί µε το σχολείο, τις επετείους και τις οικογενειακές αφηγήσεις στα νυχτέρια, όταν το παιδί ακούει έκθαµβο και δεν συµµετέχει στη συζήτηση. Μπορεί ακόµη και σήµερα πολλοί µαθητές να συγχέουν την 28η Οκτωβρίου µε την 25η Μαρτίου, ίσως επειδή οι εκδηλώσεις εορτασµού περιέχουν κοινά στοιχεία (λόγου χάρη µια παρέλαση), αλλά παγκοσµίως η µνήµη επανέρχεται.

Ο Ροµπέν των Δασών και η στρογγυλή τράπεζα του Αρθούρου εδώ και πολλά χρόνια έχουν αποκαθηλωθεί από την επίσηµη Ιστορία, αλλά η λογοτεχνία και η µυθοπλασία δεν έχουν πειραχτεί, µήτε πρόκειται. Αναφέροµαι επίτηδες σε παράδειγµα «από το εξωτερικό» για να µην εξάψω τα δικά µας ήθη.

Επίσης, το ότι οι νέοι άνθρωποι, από την εφηβεία έως την ώρα που αποκτούν το πρώτο τους παιδί, ασφαλώς και περνούν µια φάση έντονης αµφισβήτησης και διαµαρτυρίας είναι κοινός τόπος και δεν σηµαίνει πως σώνει και καλά κάποια στιγµή «θα βάλουν µυαλό» και θα γυρίσουν στα πατροπαράδοτα. Ωστόσο, οι µεγαλύτερες ηλικίες µοιάζουν παραδοσιακά να έχουν πιο συντηρητική άποψη για τη ζωή. Κι αυτό συµβαίνει περισσότερο επειδή καταλαβαίνουν πως η αλλαγή που ποθούσαν νέοι δεν έγινε κατορθωτή.

Σε κάθε περίπτωση, κάηκε όποιος προκαλεί τη µοίρα του. Εννοώ πως µια παρέλαση µπορεί να αλλάξει σε βάθος χρόνου (δεν γιορτάζονται όλες οι επέτειοι του ντουνιά µε τον δικό µας τρόπο), αλλά είναι κρίµα κι άδικο να απονέµουµε σε κοµµατικές πεποιθήσεις τα πάντα. Απλώς ο άγραφος λόγος δεν µπαίνει ποτέ στο ίδιο τσουβάλι µε την πολιτική αλήθεια. Παράδειγµα η προ εικοσαετίας διαµάχη για την αναγραφή του θρησκεύµατος στα δελτία ταυτοτήτων. Μπορεί να πέρασε ως µέτρο και να την έχουµε ξεχάσει, αλλά η παρουσία της Εκκλησίας και οι εορτασµοί ή το πένθος της δεν έχουν καθόλου διαταραχτεί. Απεναντίας, βρίσκονται σε ακµή.

Η «Μακεδονία ξακουστή», σύµφωνα µε αυτά, δεν πρόκειται να κουνηθεί ρούπι από τη θέση της.