Προσπάθεια να διχοτοµηθεί η κοινωνία σε «πατριώτες» και «προδότες»

Υπάρχουν καλές και κακές κρεµάλες; Υπάρχει θεµιτός φανατισµός και αποδεκτή µισαλλοδοξία; Οι απαντήσεις µοιάζουν αυτονόητες, αλλά, κατά τα φαινόµενα, δεν είναι... Στη δηµόσια σκηνή, εκεί όπου δοκιµάζεται η αντοχή των λόγων και των πάσης φύσεως αρχών, ευδοκιµεί τελευταία το είδος της καταγγελίας µε... αστερίσκο, που οδηγεί στην «κατανόηση», αν όχι και στην ανοχή, ακραίων συµπεριφορών.

Οσα συµβαίνουν µετά την κύρωση της Συµφωνίας των Πρεσπών µε πρωταγωνιστές πρόσωπα που θεωρούν ότι πρέπει να πάρουν την υπεράσπιση των εθνικών θεµάτων στα χέρια τους αποδεικνύουν αυτή την τάση και υπογραµµίζουν µια ιδιότυπη λογική δύο µέτρων και δύο σταθµών. Πολιτικοί και διαµορφωτές κοινής γνώµης µε διαπιστωµένη αλλεργία στα φαινόµενα βίας εµφανίζονται πλέον να βάζουν νερό στο κρασί τους και να «εξηγούν» τα συνεχή κρούσµατα ως απόρροια της «προβληµατικής συµφωνίας».

Υπήρξαν περιπτώσεις, µάλιστα, στις οποίες το συνήθως ευαίσθητο ραντάρ διαφόρων αναλυτών φάνηκε να «στοµώνει», µε αποτέλεσµα να βρεθούν εκτός οπτικού πεδίου τυπικά ακροδεξιές συµπεριφορές, συνθήµατα του τύπου «αλήτες, προδότες, πολιτικοί», φαινόµενα εκφοβισµού και προπηλακισµοί. Αποδέκτες δεν είναι µόνο οι βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ, καθώς και όποιοι άλλοι τόλµησαν να στηρίξουν µε την ψήφο ή τον δηµόσιο λόγο τους την επίλυση του «Μακεδονικού».

Οι εκδηλώσεις αυτές δεν αποτελούν, όπως πολλές φορές εµφανίζεται, άσκηση του δηµοκρατικού δικαιώµατος της διαµαρτυρίας έναντι των επιλογών της πολιτικής εξουσίας, αλλά οργανωµένη προσπάθεια να µετατραπεί ο δηµόσιος χώρος σε αρένα και να διχοτοµηθεί η κοινωνία σε «πατριώτες» και «προδότες». Το γεγονός, µάλιστα, ότι τα φαινόµενα αυτά συµβαδίζουν µε την έκρηξη ρατσιστικών συµπεριφορών κατά των προσφύγων και των παιδιών τους πείθει ότι το µείγµα εθνικισµού και ξενοφοβίας που εισβάλλει στην ευρωπαϊκή σκηνή βρίσκει έδαφος και στην Ελλάδα.

Προφανώς, κανείς δεν απαιτεί από όσους διαφωνούν µε τη Συµφωνία των Πρεσπών να αυτολογοκριθούν ή να υιοθετήσουν επιλογές που θεωρούν λανθασµένες. Από αυτό το σηµείο, όµως, µέχρι την ανοχή στα φαινόµενα των ηµερών, τα οποία πυκνώνουν επικίνδυνα, η απόσταση είναι τόση όσο αυτή που χωρίζει τη γνήσια ευαισθησία από την ευαισθησία... αλά καρτ και τον δηµόσιο διάλογο από τον επικοινωνιακό πετροπόλεµο. Εξίσου επικίνδυνο είναι να παγιωθεί η τάση αντεκδίκησης που υφέρπει στις δηµόσιες παρεµβάσεις ορισµένων αντιπάλων της κυβέρνησης, σύµφωνα µε την οποία ο ΣΥΡΙΖΑ πληρώνει το κόστος όσων έσπειρε προ της ανόδου του στην εξουσία.

Πρόκειται για άποψη που αντιλαµβάνεται την πολιτική µε όρους βεντέτας, εχθρεύεται τη συνεννόηση και, στην πραγµατικότητα, δυσφορεί για τη µετάβαση του ΣΥΡΙΖΑ στον ρεαλισµό. Οπαδοί της «κανονικότητας» όσοι υποστηρίζουν το αφήγηµα αυτής της ιδιότυπης ρεβάνς, δεν µπορούν να αντιληφθούν ότι η επιστροφή στην οµαλότητα που ευαγγελίζονται προϋποθέτει και την επιστροφή στην κανονικότητα των πολιτικών αντιπαραθέσεων.