Οταν οι κυβερνήσεις στέλνουν τη μπάλα στην εξέδρα

Αλλά είχαµε αρκετές κυβερνήσεις µε διαφορετικό στυλ καθυστερήσεων. Πάντως η γενική εικόνα ήταν πως στέλναµε στην κερκίδα τα απολύτως αντιδηµοφιλή µέτρα και βολευόµασταν µε ηπιότερα, αν υπάρχει ηπιότητα στην τάση του δανειστή να πάρει τα λεφτά του πίσω. Με τον νόµο Κατσέλη, όπως επικράτησε να λέγεται, υπήρξαν εξαρχής υποψίες και µετά βεβαιότητες πως η προστασία της πρώτης κατοικίας επέτρεπε σε πολύ εύπορους µπαταχτσήδες να επωφελούνται. Αλλά ο νόµος κράτησε την ισχύ του έως φέτος – φαντάζοµαι πως κυριάρχησε η γνώµη των έξω «ας πάει και το παλιάµπελο».

Εξω από τα µνηµόνια πλέον, αλλά µε υποχρεώσεις που καταγράφονται σε βάθος πολλών ετών στο µέλλον, είναι φυσικό µερικά κάστρα που ξεχάστηκαν να απειληθούν. Αυτή η έννοια για «παραθυράκια του νόµου», κάθε νόµου, δεν είναι πρωτόγνωρη στην Ελλάδα. Δεν ξεχνάω τον αστικό µύθο της εποχής τού «δηλώστε και σώστε τα αυθαίρετα», σύµφωνα µε τον οποίο εµφανίστηκε στις υπηρεσίες πολίτης που δήλωσε ένα τερατώδους αυθαιρεσίας πολυώροφο κτίσµα σε δάσος, πλήρωσε αδιαµαρτύρητα το βαρύ πρόστιµο, και αποδείχτηκε πως δεν είχε χτίσει απολύτως τίποτε, αλλά το έχτισε το ρηµάδι µετά!

Είναι επίσης φυσικό, όταν πλησιάζουν οι κάλπες, οι όποιες κάλπες, να εξάπτονται τα ήθη και το φαινόµενο δεν είναι αποκλειστικά ελληνικό. Για να φτάσουν τα πλήθη της γειτονικής Τουρκίας να ακούνε το «Μπέλα Τσάο» µε στίχους κατάλληλα προσαρµοσµένους στη δική τους επικαιρότητα, καταλαβαίνετε πως προεκλογικά χάνονται µερικά κλικ λογικής και ψυχραιµίας. Ακόµη κι όταν οι δανειστές επιµείνουν και καταφέρουν µια πράξη που µας ενοχλεί, δεν υπάρχει περίπτωση να µην περάσει στο εσωτερικό µέτωπο η αίσθηση πως διαπραγµατευτήκαµε µέχρις αίµατος για να ανασταλεί ή να µην περάσει η πράξη.

Αυτά γίνονται και θα γίνονται και βαρύνονται οι πάντες για την ιδιόµορφη κατάσταση που δηµιουργείται. Η παράταση ή η καθυστέρηση είναι µιας µορφής τακτική, ένας τοπικός ιδιωµατισµός.