Ανάγνωση δημοσκοπήσεων

Μπαράζ τεσσάρων δημοσκοπήσεων από γνωστές εταιρείες σε ισάριθμα τηλεοπτικά δίκτυα είδαν το φως της δημοσιότητας την προηγούμενη βδομάδα: MRB / Open, MetronAnalysis / Mega, Marc / ANT1, GPO / Star.

Όλες κατέγραψαν ότι η κυβέρνηση διατηρεί μια θηριώδη υπεροχή έναντι της αντιπολίτευσης -μαζί τα τρία επόμενα «συστημικά» κόμματα -ΠΑΣΟΚ, ΣΥΡΙΖΑ, ΚΚΕ- με το ζόρι αθροίζουν την επιρροή που έχει μόνη της η ΝΔ.

Κατέγραψαν όμως και τεράστια ποσοστά απόρριψης κεντρικών κυβερνητικών πολιτικών, όπως η πολιτική ασφάλειας και αντιμετώπισης της εγκληματικότητας -εξού και η «διόρθωση» Μητσοτάκη στο αρμόδιο Υπουργείο με επαναφορά του «μετρ» Μιχάλη Χρυσοχοΐδη.

Όπως σχολίασε και η Έλλη Στάη στο Open, «αν και δεν κατάλαβα ποτέ γιατί έφυγε από κεί» -ας πούμε ότι το επέβαλλαν όροι rotation, που λένε και στο ποδόσφαιρο… Ο Χρυσοχοΐδης γνωρίζει ότι η πυρίτιδα έχει προ καιρού ανακαλυφθεί, δεν έχει να αποδείξει τίποτε και πιθανότατα να ακολουθήσει τη χρυσή συνταγή που έφερε την εξάρθρωση της 17 Νοέμβρη πριν 22 χρόνια, όταν είχε ζητήσει τη βοήθεια της Σκότλαντ Γυάρντ. Τώρα μια παρόμοια μεταφορά εμπειρίας θα ήταν χρήσιμη για τη ριζική ανασυγκρότηση της ΕΛΑΣ, ενός μεγάλου «ασθενή».

Οι πολίτες ομοίως καταδικάζουν μαζικά την πολιτική κατά της ακρίβειας, την πολιτική στο ΕΣΥ και την υγεία, απέναντι στη διαφθορά, στο πώς το κράτος αντιμετώπισε τις φυσικές (και μη) καταστροφές. Το «και μη» πάει στο ανήκουστο δυστύχημα στα Τέμπη.

Άρα τί ακριβώς λένε οι πολίτες; Ψηφίζουμε ένα κόμμα, μια κυβέρνηση, έναν πρωθυπουργό και διαφωνούμε με μεγάλο μέρος των πολιτικών που εφαρμόζει; Μήπως αυτό σημαίνει ότι η κυβέρνηση κυριαρχεί, επειδή «οι άλλοι» δεν έχουν καν κατεβεί στο γήπεδο; Από τις 4 δημοσκοπήσεις απορρέει ότι η κυριαρχία της κυβέρνησης στηρίζεται κυρίως στην έλλειψη εμπιστοσύνης στους άλλους, που δεν πείθουν ότι μπορούν να πείσουν ότι και ότι είναι ικανοί να κυβερνήσουν. Δύναμή της δηλαδή είναι η αδυναμία των αντιπάλων της και όχι τόσο η θετική αποτίμηση των πολιτικών της.

Για πρώτη φορά με αφορμή το θέμα του γάμου των ομόφυλων, αυτή η κυριαρχία αμφισβητείται και «από μέσα», αλλά με ένα πλήρως ελέγξιμο και ελεγχόμενο τέμπο, αφού η νομοθετική ρύθμιση θα περάσει άνετα με ψήφους από ΠΑΣΟΚ και ΣΥΡΙΖΑ. Ίσως, μάλιστα αυτές οι διαφωνίες κρατούν συνεκτική την κοινωνική εμβέλεια και την πολιτική επιρροή της ΝΔ.

Βεβαίως, ο Μητσοτάκης έχει την πλήρη κυριαρχία και πολλές εναλλακτικές έως ότου αυτή η κοινωνική άρνηση σε εφαρμοζόμενες πολιτικές, παγιωθεί και διαμορφωθεί ως ρήξη με την εμπιστοσύνη στο πρόσωπό του και στη ΝΔ. Υπάρχει πολύς δρόμος ως ένα σημείο φθοράς που δεν θα έχει επιστροφή. Ως το «σημείο βρασμού». Και αυτό εξαρτάται και από τις εναλλακτικές που θα παρουσιασθούν μπροστά στον ελληνικό λαό.

Για την ώρα, ο Μητσοτάκης έχει και το μαχαίρι και το πεπόνι.

Παρά την αρνητική θέση της μεγάλης πλειοψηφίας (δημοσκοπικά πάντοτε) σε μεγάλες και σημαντικές πολιτικές της κυβέρνησης, η αίσθηση ότι σταθερότητα προσφέρει μόνον ο Μητσοτάκης, υπερτερεί και κάμπτει την όποια δυσφορία…

Αν όμως ευρύτερα κοινωνικά στρώματα πεισθούν ότι οι ασκούμενες πολιτικές δεν είναι «υπέρ τους» ή μάλλον σταθερά είναι «εναντίον τους», θα αναζητήσουν μια νέα σταθερότητα. Και αν λείπει, όπως τώρα, πειστική δημοκρατική εναλλακτική λύση, αν η αντιπολίτευση συνεχίζει  επί μακρόν «να μην μπορεί», τότε πιθανόν να υπάρξει μια απρόβλεπτη πολιτική αστάθεια. Δεν είναι κάτι που δεν έχει ξαναγίνει αλλού…