Εκτιμήσεις από τις μεταγραφικές κινήσεις των τεσσάρων μεγάλωνστη Super League

Εκτιμήσεις για τη στρατηγική των ομάδων του Big4 μπορούν να γίνουν από τις μεταγραφικές τους κινήσεις, μολονότι στο ποδόσφαιρο και ειδικά στην Ελλάδα δεν είναι ο απόλυτος ορθολογισμός που χαρακτηρίζει τη συμπεριφορά των ομάδων.

Οι κινήσεις του Παναθηναϊκού είναι απόλυτα τυχοδιωκτικές. Ο Παναθηναϊκός θέλει να πάρει το πρωτάθλημα. Είναι ο μόνος από την τετράδα ο οποίος έχει να το πάρει 14 χρόνια. Ποτέ άλλοτε στην ιστορία του δεν έκανε τόσα χρόνια για να αναδειχτεί πρωταθλητής. Η επιθυμία ανάμεσα στα μέλη του είναι σφοδρή. Όπως ήταν η αντίστοιχη στην ΑΕΚ, το 2018, που είχε να το πάρει 24 χρόνια, του ΠΑΟΚ, το 2019, με 34 χρόνια και του Ολυμπιακού, το 1997 με 10 χρόνια. Ένα ολόκληρο αθλητικό, κοινωνικό, πολιτικό, καλλιτεχνικό και ό,τι άλλο κατεστημένο στην Αθήνα το επιθυμεί διακαώς. Όχι με την κακή και επιβαρυμένη έννοια του ‘κατεστημένου’, που μηχανορραφεί προς τούτο, αλλά με την έννοια της δυναμικής από τη μεγάλη επιθυμία ενός μεγάλου κοινού.

Δεύτερον, ο τρόπος που χάθηκε πέρσι το πρωτάθλημα για το τριφύλλι, αυξάνει ακόμη περισσότερο αυτή την επιθυμία.

Ο Παναθηναϊκός εκτίμησε ότι αγωνιστικά δεν ‘το έχει’. Ο ΠΑΟΚ και η ΑΕΚ είναι πιο μπροστά. Δεν είναι όμως και μακριά. Η λογική τακτική θα ήταν να κάνει συμβατικές κινήσεις βελτίωσης σε μια στρωμένη ομάδα και να κυνηγήσει τις πιθανότητές του. Έλα όμως που αυτό δεν του αρκεί διότι θέλει το πρωτάθλημα οπωσδήποτε. Έτσι προέβη σε κινήσεις οι οποίες φαίνονται, όπως αναφέρθηκε, τυχοδιωκτικές. Πέντε παίκτες για ενδεκάδα, ξόδεμα χρημάτων, μακρά συμβόλαια τα οποία θα τον εκθέσουν οικονομικά, αν δεν τα καταφέρει. Τα παίζει όλα για όλα. Και για να μπορέσουν αυτοί οι παίκτες να αποδώσουν τα μέγιστα, έδιωξε τον πολύ καλό προπονητή του, αναγκαστικά σε ένα βαθμό καθώς οι μεταγραφές αυτές δεν ήταν ούτε επιθυμίες ούτε επιλογές δικές του. Προφανώς η ομάδα που εδώ και δυόμιση χρόνια σταθερά έχτιζε διαταράσσεται. Μοιάζει πια με εθνική ομάδα σε πρώτο μάζεμα.

Έτσι κατέληξε σε έναν προπονητή καλό όνομα, με επιτυχίες, μεγάλης ηλικίας και αυτοπεποίθησης, αλλά και ζοχάδα, φωνακλά, φασαριόζο, αυταρχικό, ελπίζοντας ότι είναι ο μόνος τρόπος να πετύχει. Μπάς και βγάλει άμεσα αποτέλεσμα. Διότι το να φτιάξει πραγματικά καλή και καλύτερη από τους ανταγωνιστές του ομάδα δεν γίνεται προφανώς μέσα σε τρεις μήνες. Το προφίλ του με επιτυχίες με την εθνική της χώρας του είναι κατάλληλο.

Να σημειώσουμε μόνο κλείνοντας για τους πράσινους ότι ο Φατίχ Τερίμ, αν και έχει πολλούς τίτλους και μεγάλες επιτυχίες, είναι κάτι σαν ‘μαχαλόμαγκας’ που λέγαμε παλιά, καθώς όλες οι επιτυχίες του είναι με την Γαλατά και την Εθνική. Η προβαλλόμενη διεθνής του καριέρα αποτελείται, όπως βλέπουμε στο https://www.transfermarkt.com/fatih-terim/profil/trainer/253 μόνο από επτά μήνες στην Φιορεντίνα, το 2000 και άλλους τέσσερις στη Μίλαν, το 2001. Άλλη ομάδα δεν προπόνησε ούτε στην Τουρκία, γεγονός που προκαλεί ερωτηματικά και στους ίδιους τους οπαδούς τους, ιδιαίτερα μετά από τις πρώτες ήττες.

Για τον Ολυμπιακό τι να πει κανείς; Θα μπορούσε να δοθεί ο ίδιος χαρακτηρισμός αν δεν είχε χαθεί κάθε ποδοσφαιρική λογική. Βλέπετε ότι και για τον τυχοδιωκτισμό χρειάζεται μια κάποια λογική. Προφανώς, οι κινήσεις του αποσκοπούν στο να εξαντλήσει τις όποιες πιθανότητές του για τίτλο, οι οποίες όμως δεν είναι αυτές που δείχνουν οι έξη βαθμοί της διαφοράς στη βαθμολογία.

Αν υπολείπεσαι έξη βαθμών από μία ομάδα και τεσσάρων από μία άλλη και τριών από μία Τρίτη, έχεις πολύ λιγότερες πιθανότητες από όσες θα είχες αν έστω και με έξη βαθμούς διαφορά ήσουν ο 2ος.

Ο Ολυμπιακός, στα δύο τελευταία χρόνια που διεκδικούν και οι τέσσερις μεγάλοι, δείχνει παραζαλισμένος. Σαν ένας αριστοκράτης που βρίσκεται σε ξεπεσμό. Είχε μάθει να παίρνει αβέρτα τα πρωταθλήματα, με έναν η κανέναν αντίπαλο, διαθέτοντας και άλλες αβάντες, όπως είναι γνωστό στο πανελλήνιο. Προσοχή για να μην τον αδικήσουμε, τις περισσότερες φορές είχε την καλύτερη ομάδα, κάποιες πολύ καλή, αλλά το σημερινό τοπίο του είναι πρωτόγνωρο.

Ενδόμυχα δεν μπορεί να αποδεχτεί την αλλαγή. Δεν μπορεί να αποδεχτεί ότι δεν είναι πια ο καλύτερος. Τρελαίνεται δε με την αίσθηση ότι δεν είναι και εκτός γηπέδου πια ο δυνατότερος. Και αντί να προσπαθήσει να ξαναγίνει αγωνιστικά ο καλύτερος με τον σωστό τρόπο λειτουργεί παρορμητικά. Σαν να βρίσκεται σε πανικό. Αποτέλεσμα; Πέντε προπονητές τον τελευταίο ενάμιση χρόνο και τουλάχιστον 50 παίκτες. Και δυο-τρεις τεχνικοί διευθυντές. Φύγε εσύ, έλα εσύ. Ο ορισμός. Μάλιστα ούτε τον κατάλληλο γι’ αυτό το αλλαλούμ προπονητή έχει προσλάβει, όπως ο Παναθηναϊκός, διότι ο Καρβαλιάλ είναι ένας βαθύς γνώστης και φιλόσοφος του ποδοσφαίρου από αυτούς που ‘χτίζουν’ ομάδες σε βάθος χρόνου. Η ιστορία δεν αντέχει σε παραπάνω ανάλυση…!

Με τον ΠΑΟΚ και την ΑΕΚ μπαίνουμε στην περιοχή του ορθολογισμού, όσο μπορεί να υπάρχει αυτός στο ελληνικό ποδόσφαιρο, όπως προαναφέρθηκε. Με πετυχημένο προπονητή για τρίτο χρόνο ο ένας, για δεύτερο ο άλλος, με δουλεμένες και στρωμένες ομάδες, με διαφορετική αλλά σταθερή τακτική έκαναν το αυτονόητο. Εκτιμώντας ότι είναι ένα βήμα μπροστά, από τους άλλους δύο, προχώρησαν σε μία κίνηση ενίσχυσης σε ένα σημείο όπου υπήρχε διαπιστωμένο κενό, ο ΠΑΟΚ ή απροσδόκητη απουσία, η ΑΕΚ. Και εδώ οι κινήσεις δεν χρειάζονται περισσότερη ανάλυση.

Να σημειώσουμε κάτι για την μεταγραφή της ΑΕΚ. Δεν υπάρχει καλύτερος τρόπος μεταγραφής από το να πάρεις ένα παίκτη τον οποίο αντιμετώπισες και μάλιστα δύο φορές και σου άρεσε.

Ως προς τον ΠΑΟΚ, να σημειώσουμε ότι είναι δύο βαθμούς μπροστά, έχει την ΑΕΚ δύο φορές μέσα και μία έξω και προσδοκά σε περισσότερες απώλειες των άλλων τριών μεταξύ τους, ιδίως με ισοπαλίες. Έχει όμως αγώνες και φιλοδοξίες στην Ευρώπη, καθώς και αγώνες Κυπέλου.

Κοντολογίς φαίνεται ότι ο ΠΑΟΚ και η ΑΕΚ θα το παλέψουν με εντελώς μοιρασμένες πιθανότητες. Αν κατακτηθεί αυτό το πρωτάθλημα από έναν εν των Παναθηναϊκού και Ολυμπιακού θα είναι ανατροπή κάθε λογικής.