Ολιστική Εκπαιδευτική Αναβάθμιση: Εδώ και Τώρα

O νεοέλληνας δεν έχει καταλάβει, ή δεν θέλει εσκεμμένα να καταλάβει, την αναγκαιότητα προσαρμογής των εκπαιδευτικών προγραμμάτων – συστημάτων στο εξελικτικό γίγνεσθαι της κοινωνίας. Μιας κοινωνίας που ολοταχώς οδεύει στην ημιμάθεια. Κάτι που χαρακτηρίζεται χειρότερο και της αμάθειας.

Η αναγκαιότητα εκσυγχρονισμού της κοινωνικής οργάνωσης προκύπτει καθημερινά. Από παντού βοούν τα τύμπανα για βέλτιστη αξιοποίηση των ανθρώπινων πόρων. Της αξιοποίησης του δυναμικού που αναπτύσσεται στις νέες γενιές, που θα στηρίζουν τη δομή και λειτουργία των κοινωνιών του σήμερα και του αύριο. Ο ελληνισμός από την αρχαιότητα ήταν άρρηκτα συνδεδεμένος με την εκπαίδευση και την παιδεία. Στην εκπαίδευση στήριξε την πρόοδό του, αλλά και τη βιωσιμότητά του.

Το διά βίου εκπαίδευση να γίνει κανόνας

Παρακολουθώντας, από διάφορες θέσεις τον ακαδημαϊκό βίο για  40 χρόνια, τις μεγάλες εικόνες της εκπαίδευσης που άφησαν πίσω τους γενιές πολιτικών, διακρίνω μια μόνιμη παλινωδία του πολιτικού συστήματος στα ζητήματα εκπαίδευσης. Θαρραλέες και ανιδιοτελείς ενέργειες με σημαντικά αποτελέσματα ως προς το εκπαιδευτικό παραδοτέο είναι μετρημένες στα δάχτυλα του ενός χεριού. Τα ελλείμματα στο εκπαιδευτικό προϊόν γίνονται εμφανή με πλήθος δεικτών της παγκόσμιας οργάνωσης για την βιώσιμη ανάπτυξη. Η εκπαίδευση έχει πάει τόσο πίσω που πλέον απαιτούνται δράσεις διαρκούς εκπαίδευσης των ίδιων των γονιών. Η ρήση δια βίου εκπαίδευση πρέπει να γίνει κανόνας με οργανωμένο δίκτυο δράσεων για όλο το δημιουργικό φάσμα της κοινωνίας.

Δημιουργούμε πλήθος πτυχιούχων με περιορισμένες επαγγελματικές προοπτικές. Τα προγράμματα σπουδών δεν ανταποκρίνονται στις σύγχρονες ανάγκες, όλων των επιπέδων μιας διεθνούς και σύγχρονα δομημένης παραγωγικής κοινωνίας. Σταθερά και εσκεμμένα  μειώνουμε την δημόσια χρηματοδότηση και υποστελεχώνουμε την τριτοβάθμια εκπαίδευση. Χωρίς να υπάρχει η λεγόμενη μεταλυκειακή εκπαίδευση. Δεν αντιλαμβανόμαστε πως η γάτα πρέπει να πιάνει ποντίκια, και πως ένα σύστημα πρέπει να έχει μέτρα επιλογής και αξιολόγησης ανάλογα των σύγχρονων  κοινωνικών απαιτήσεων. Η ιεράρχηση των προτεραιοτήτων μιας οικονομίας, μιας κοινωνίας και της αξιοποίησης των συγκριτικών πλεονεκτημάτων ενός τόπου είναι ζητούμενα ύψιστης κοινωνικής ευθύνης. Πρέπει να συνειδητοποιήσουμε πως δεν μπορεί όλα τα παιδιά του ελληνισμού να γίνουν γιατροί, δικηγόρο, μηχανικοί, ηθοποιοί, πιλότοι κ.ά. Η Ελλάδα χρειάζεται καλούς αγρότες, ψαράδες, καπετάνιους, μηχανικούς, λοστρόμους, κτηνοτρόφους, καλούς τεχνίτες κ.ό.κ. Σήμερα, όλα τα επαγγέλματα έχουν αναβαθμιστεί με σύγχρονα τεχνολογικά εργαλεία, που απαιτούν σημαντικά υψηλό επίπεδο μόρφωσης. Αντί να συζητάμε για τα ουτοπικά και άνευ ουσίας υιοθέτησης ιδιωτικών μη κερδοσκοπικών ΑΕΙ, ήρθε ο καιρός να διεθνοποιήσουμε τα δημόσια πανεπιστήμια. Να δούμε πως θα διαβαθμίσουμε τις ετήσιες εγγραφές των φοιτητών, ανάλογα με τον προβλεπόμενο χρόνο ολοκλήρωσης των σπουδών τους και το ετήσιο εισόδημα των γονέων. Η ανισότητα των πανελλαδικών εξετάσεων είναι δεδηλωμένη από πολλούς ειδικούς. Κάποια στιγμή πρέπει να αναλάβουμε το θάρρος των ευθυνών μας στην κοινωνία. Πόσοι γονείς είναι σε θέση να πληρώνουν 50 € / μάθημα/ ώρα * δύο έτη, για να έχουν πιθανότητες επιτυχίας σε μια από τις σχολές υψηλής ζήτησης; Εδώ δεν υπάρχει διάκριση οικονομική; Μας φταίνε τα ιδιωτικά ΑΕΙ;  

Οι σκέψεις που πρόσφατα συζητιούνται για την κατάργηση των πανελλαδικών εξετάσεων ενδεχομένως να βάλει κάποιους σε θέσεις περισυλλογής. Είναι καιρός. Ναι, πρέπει να το δούμε. Και αυτό, ως παράδειγμα, γιατί το ίδιο πτυχίο παίρνουν οι μηχανικοί σε όλα τα ιδρύματα της χώρας, αλλά ο συντελεστής δυσκολίας ολοκλήρωσης των σπουδών μεταξύ των ιδρυμάτων διαφέρει παρασάγγας. Για ποια ισότητα μιλάμε λοιπόν, όταν στο ένα Τμήμα για να πάρεις πτυχίο πρέπει να διαβάσεις 20.000 σελίδες και σε κάποιο άλλο, αντίστοιχο και ανάλογο, 45.000; Αν θέλετε να κάνετε κάτι, λοιπόν, αρχίστε όλοι μαζί για ένα Κοινωνικό Πανεπιστήμιο, αφήστε τα ψευδο- μη – κερδοσκοπικά ιδρύματα που θα προκαλέσουν τεράστιες ανισότητες μεταξύ της περιφέρειας και των μεγάλων αστικών κέντρων.