Το ερώτηµα της επόµενης µέρας για το ΚΙΝΑΛ

Στην ιστορία των κοµµάτων, προεκλογικό συνέδριο που να κρύβει εκπλήξεις ακόµα δεν έχει καταγραφεί. Και είναι λογικό. Με τις κάλπες στον ορίζοντα και τις κοµµατικές δυνάµεις σε διάταξη µάχης, οι αντιθέσεις υποχωρούν, οι εντάσεις εκτονώνονται και οι φιλοδοξίες «αναστέλλονται». Από τον κανόνα δεν ήταν δυνατόν να ξεφύγει το συνέδριο του Κινήµατος Αλλαγής που πραγµατοποιήθηκε το Σαββατοκύριακο στο Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας, εξήντα µέρες όλες κι όλες πριν από την αναµέτρηση των ευρωεκλογών.

Η συγκυρία για το ΚΙΝΑΛ δεν ήταν και η ευνοϊκότερη, καθώς από τον νέο φορέα που επεδίωκε να ενώσει την Κεντροαριστερά έχουν ήδη αποχωρήσει το Ποτάµι και η ΔΗΜΑΡ, στενεύοντας τον κύκλο επιρροής και τον πολυσυλλεκτικό χαρακτήρα του εγχειρήµατος. Στις συνθήκες που διαµορφώθηκαν, το ΠΑΣΟΚ, το ΚΙΔΗΣΟ και οι συλλογικότητες που εξακολουθούν να συνεργάζονται µαζί τους δεν είχαν άλλο δρόµο παρά να επιστρέψουν από εκεί που ξεκίνησαν: µπορεί τα περί επιστροφής στο brand name του ΠΑΣΟΚ και στα σύµβολα της εποχής του κλέους να µην υιοθετούνται, το ΚΙΝΑΛ, ωστόσο, εγκαταλείπει την ασάφεια των πολυτασικών σχηµάτων και ανακαλύπτει πάλι τη θαλπωρή της κοµµατικής οµογενοποίησης.

Προφανώς, διαφορές υπάρχουν και θα υπάρχουν – τις υπερκαλύπτει, ωστόσο, η προοπτική των εκλογών και το στοίχηµα µιας ευπρόσωπης παρουσίας, που λειτουργεί συγκολλητικά. Στο κοινό αυτό πλαίσιο επικυρώθηκε -και πώς να γινόταν διαφορετικά- η πολιτική γραµµή όλης της τελευταίας περιόδου, που συµπυκνώθηκε στο αίτηµα της «στρατηγικής ήττας του ΣΥΡΙΖΑ» και στην οχύρωση του χώρου της Κεντροαριστεράς από τις επεκτατικές βλέψεις του Τσίπρα. Στην όλη ατµόσφαιρα, πάντως, και παρά την προσπάθεια της Φώφης Γεννηµατά να επαναφέρει στο προσκήνιο την ξεχασµένη ρητορική των «ίσων αποστάσεων» έναντι της Ν∆ και του ΣΥΡΙΖΑ, έµοιαζε να πλανάται µετέωρο το ερώτηµα των µελλοντικών συµµαχιών του Κινήµατος Αλλαγής, αφού είναι κοινό µυστικό ότι πολλοί παράγοντες του ΚΙΝΑΛ αντιλαµβάνονται ως φυσιολογική προέκταση της «στρατηγικής ήττας του ΣΥΡΙΖΑ» τη στρατηγική σύµπλευση µε τη Νέα ∆ηµοκρατία.

Η απάντηση στο ερώτηµα της επόµενης µέρας ήρθε, τελικά, εκτός αιθούσης και δεν ήταν ό,τι ακριβώς θα εύχονταν οι διοργανωτές του συνεδρίου. Μπορεί οι οµιλητές να συναγωνίστηκαν σε αντι-ΣΥΡΙΖΑ «κορώνες» και φραστικά σχήµατα που περιέγραφαν την καταβύθισή της κυβέρνησης στον πιο βαθύ συντηρητισµό, θεωρώντας ότι αυτό επιβάλλουν οι εσωκοµµατικοί συσχετισµοί και οι ανάγκες συσπείρωσης, ο υποψήφιος των σοσιαλδηµοκρατών για την προεδρία της Κοµισιόν, Φρανς Τίµερµανς, ωστόσο, είχε άλλη γνώµη: µιλώντας στα «Νέα» ανήµερα του συνεδρίου, εξηγούσε γιατί ο Τσίπρας είναι ο στρατηγικός σύµµαχος των Ευρωπαίων σοσιαλιστών και όχι «βαρίδι για την προοδευτική παράταξη», όπως τον θέλει το κεντρικό αφήγηµα της Χαριλάου Τρικούπη. Οσο για τη Συµφωνία των Πρεσπών, που συγκέντρωσε για άλλη µια φορά τα πυρά των στελεχών του Κινήµατος Αλλαγής, ο Ολλανδός είχε µόνο καλά λόγια. Σοσιαλδηµοκρατία εσωτερικού - σοσιαλδηµοκρατία εξωτερικού...