Αν δεν υπήρχατε εσείς ούτε «Δανίκες», ούτε «Παπαδόπουλοι» θα υπήρχαν

Ελα τώρα που ταράχτηκες, ηθικέ και τίμιε αναγνώστη.  Τι ήταν αυτό που σε πρόσβαλε ταπεινέ, τελευταίε οπαδέ του χάρτινου Τύπου;  

Η επαφή στο αιδοίο, με τη γλώσσα του Λευτέρη Παπαδόπουλου;  Η αθυρόστομη άποψη ενός 80άρη παροπλισμένου «ποιητή»;  

Ή μήπως η επιτηδευμένη γραφή και οι σεξιστικές πινελιές σ’ έναν κατά παραγγελία πίνακα αφηρημένης τέχνης, ενός συνταξιούχου εραστή; 

Αφού αυτά σας αρέσουν, γιατί θυμώνετε; Γι αυτά διψάει η στερημένη βούλησή σας, προς τι η αντιμαρτύρηση; 

Εσείς οδηγείτε τη δημοσιογραφία εκεί που κατευθύνεται χρόνια τώρα: στο βάραθρο της ανυποληψίας για να καθίσει τελικά στο βυθό της βδελυγμίας. 

Εσείς αναγνώστες μου, που  πριν από 32 χρόνια σταθήκατε κάτω από τον καυτό ήλιο στην ουρά, για να εξασφαλίσετε ένα φύλλο του ΕΘΝΟΥΣ όπου υπήρχε τυλιγμένο το τεμαχισμένο πτώμα της 18χρονης Ζωής σε τετράχρωμο δισέλιδο. 

Εσείς αναγνώστες μου, που εκτοξεύατε καθημερινά την κυκλοφορία της ΑΥΡΙΑΝΗΣ για να διαβάσετε τα εμέσματα, που λέρωναν τον Μάνο Χατζιδάκι και πάντας τους τότε αντιφρονούντες. 

Και λίγα χρόνια μετά, πάλι εσείς αρχειοθετούσατε τα τεύχη της ίδιας εφημερίδας με τα πληθωρικά γυμνά οπίσθια της Δήμητρας Λιάνη 

Εσείς τηλεθεατές μου, που φωνάζετε για τα σκουπίδια της τηλεόρασης, εσείς σταθήκατε οικογενειακώς με πατατάκια και ποπ κορν, απέναντι από τους δέκτες σας, απολαμβάνοντας την έκρηξη του Σορίν Ματέι και τον διαμελισμό της Αμαλίας Γκινάκη, το θρίαμβο του Τσάκα, το κλάμα της Ρούλας Βροχοπούλου, τα ταλέντα της Ανίτας Πάνια… 

Εσείς, σαν μάθατε για τις γροθιές του Κασιδιάρη στην Κανέλη σπεύσατε να μην χάσετε το θέαμα και να σχολιάσετε οι «πολλοί»: καλά της έκανε…  

Εσεις, που τώρα θίγεστε με τα πρωτοσέλιδα του ΜΑΚΕΛΕΙΟΥ, της εφημερίδας (;) που πουλάει έξι και επτά χιλιάδες φύλλα, εσείς είστε που την κρατάτε ζωντανή στην.... κρεμάλα των περιπτέρων! 

Εσείς που κρυφογελάτε με τα εμμονικά σκίτσα του Αρκά και ξεκαρδίζεστε με τα νηπιακά αστεία των γερασμένων Αρβυλών.  

Εσείς, γυρίσατε με την κορφή κάτω την αξιακή πυραμίδα! 

Εσεις, αφού μελετήσατε Ντοστογέφσκι και Κέρουακ, αγοράσατε κρυφά Ντάνο και τον διαβάζετε μπροστά στο τζάκι σας με καμάρι που αποσπάσατε την αφιέρωση του…    

Εσείς που διψάτε για αίμα και σεξουαλικά υπονοούμενα, κάνετε δήθεν τους θιγμένους με το ανομοιοκατάληκτο φινάλε ενός κατ’ ευφημισμόν ποιητή… 

Εσεις δώσατε τα «κλικ» στην συνέντευξη του Δανίκα και αφού ρουφήξατε το κείμενο σαν πρωινό καφέ, μετά (δήθεν) ταραχτήκατε. 

Εσείς που ντρέπεστε για το κατάντημα της Ελλάδας, δεν συνειδητοποιείτε ότι και σεις μέρος αυτής της κατάντιας είστε!  

Εσεις γεμίζετε ασφικτικά τις αρένες των καιρών μας και περιμένετε με ηδονική αγωνία να σας δώσουν το δικαίωμα νεύματος: Να ζήσει ή να πεθάνει ο μονομάχος. 

Εσείς νομιμοποιείτε τις υπερβολές και τα ανόσια των σκοτεινών χρόνων μας.  

Αν δεν υπήρχατε «εσείς» δεν θα υπήρχαν ούτε Μακελειά ούτε μακελεμένες συνειδήσεις, ούτε κατάπτυστες απόψεις, Ούτε «Δανίκες», ούτε «Παπαδόπουλοι». 

Όσο εσείς ποτίζετε τις λερές γλάστρες τους, τόσο τα άνθη του κακού θα αναρριχώνται στις ψυχές μας και θα μας πνίγουν.