Η Μίκρα και οι µικρότητες

Αντιγράφω από µνήµης τον εξάστηλο τίτλο µιας σαλονικιάς εφηµερίδας του 1920, λίγες µέρες µετά την υπογραφή της Συνθήκης των Σεβρών, η οποία µεγάλωνε γεωγραφικά και πληθυσµιακά την Ελλάδα σε βάρος της Τουρκίας. Αποδέκτης του µίσους και κατηγορούµενος ως τύραννος ήταν, όπως καταλαβαίνετε, ο Ελευθέριος Βενιζέλος. Αυτό το µίσος το εισέπραξε τοις µετρητοίς στις εκλογές της 1/11/1920. Νίκησε η αντιπολίτευση µε συνθήµατα που δεν µπορούσε να κάνει πράξη και επακολούθησαν εθνικές τραγωδίες.

Ούτε ο Βενιζέλος ούτε οι επιτελείς του είχαν αντιληφθεί το µίσος που συσσωρευόταν εναντίον τους. Πίστευαν ότι ο ελληνικός λαός θα εκτιµούσε δεόντως το γεγονός ότι εξασφάλισαν για την Ελλάδα τη Θράκη και τη Σµύρνη, προστατεύοντας (όπως νόµιζαν) τους χριστιανικούς πληθυσµούς των περιοχών αυτών από τους πολυετείς διωγµούς. Πώς δεν το κατάλαβαν; θα αναρωτηθείτε. Πρώτον, εκείνη την εποχή δεν γίνονταν επιστηµονικές σφυγµοµετρήσεις.

∆εύτερον, σε κάθε εποχή πλεονάζουν οι αυλοκόλακες και ο κάθε αυλοκόλακας παρασύρει τον άλλον, µε αποτέλεσµα οι ηγεµόνες να ζουν µέσα σε σύννεφα ψευδαισθήσεων. Από την άλλη πλευρά, τίποτε δεν είναι πιο εύκολο από το να οδηγήσει η αντιπολίτευση τον λαό σε αδιέξοδο µε τη χρήση του θυµικού. ∆ύσκολο είναι να τον βγάλει από το αδιέξοδο και συνήθως δεν το καταφέρνει. Ο Τσίπρας δεν είναι Βενιζέλος και η Συµφωνία των Πρεσπών δεν είναι Συνθήκη των Σεβρών.

Αλλά µου θύµισε πάρα πολύ το «και τον Βόρειο Πόλο να µας φέρεις, εµείς θα σε µισούµε» αυτή η οµοβροντία για το «αεροδρόµιο της Μίκρας». ∆ιότι αυτό που εννοεί η αντιπολίτευση είναι το εξής: «∆εν µας ενδιαφέρει ότι η Ελλάδα θα προστατεύει αεροπορικά τη Βόρεια Μακεδονία. ∆εν µας νοιάζει που κατάφερες να µην το κάνει αυτό η Τουρκία ή η Βουλγαρία. Μας ενδιαφέρει που είπες Μίκρα το αεροδρόµιο Μακεδονία».

«Μακεδονία» ονοµάστηκε η Μίκρα σε εποχή όξυνσης του Μακεδονικού. Τώρα που η Ελλάδα εξασφάλισε τον έλεγχο του εναέριου χώρου της γείτονος και το θέµα του ονόµατος ρυθµίστηκε, η «Μακεδονία» µπορεί να ξαναγίνει Μίκρα. Ή µπορεί να καθιερωθεί ως µέτρο για το πόσο µικρή καταφέρνει να γίνεται η αντιπολίτευση