Πασαρέλα η Ευρωβουλή

Ζήσαμε την πασαρέλα των βουλευτικών εκλογών, την πασαρέλα των δημοτικών εκλογών και τώρα ζούμε την πασαρέλα των ευρωεκλογών 2024.

Πλήθος υποψηφίων, παλαιών και νέων, από τα κόμματα εξουσίας αλλά και από τα κόμματα διαμαρτυρίας. Οι τάσεις σταθερές σε όλα τα κράτη μέλη της γηραιάς Ηπείρου. Το ζητούμενο των ευρωεκλογών γίνεται ανακλαστικό εκλογικής διαμαρτυρίας προς το κυβερνητικό έργο των υφιστάμενων κυβερνήσεων. Όπως συνήθως γίνεται σε κάθε δημοψήφισμα. Κλασικό και παντοτινό. Από την άλλη, αναρωτιέμαι υπάρχει τόσος κόσμους που θέλει να προσφέρει στο κοινωνικό σύνολο; Γιατί αν πράγματι υπάρχει τότε γιατί βρισκόμαστε σε αυτά τα χάλια;

Δεν φαίνεται να υπάρχει όμως ουσιαστικός προβληματισμός για την πολιτική ωριμότητα των εκλογικών σωμάτων. Κρίμα που χρόνια τώρα η Ευρωβουλή δεν κατάφερε να αλλάξει το πνεύμα αυτών των εκλογών. Δεν φρόντισε το εκλογικό αυτό ζήτημα να είναι ένα ουσιαστικό δημοκρατικό ζητούμενο για την καλλιέργεια μιας ευρωπαϊκής κοινωνικής συνείδησης. Οι αιτίες ορατές, αν θέλεις να τις δεις. Αν δεν θέλεις, πάλι, μένεις εκεί που είσαι.

Yπάρχει κάποιο σκεπτικό και προϋποθέσεις στις επιλογές των υποψηφίων;

Έτσι τα EUROψηφοδέλτια γέμισαν με celebrity που εξαργυρώνουν τις δεξιότητές τους στο κυνήγι των ψήφων προς όφελος των κομμάτων που εκπροσωπούν. Και το ερώτημα που τίθεται, προς τις ηγεσίες, όλων όσων παίζουν στις πλάτες των ευρωπαϊκών και κρατικών θεσμών είναι αν υπάρχει τελικά κάποιο σκεπτικό και προϋποθέσεις στις επιλογές των υποψηφίων για την ευρωβουλή. Πολύ φοβάμαι πως δεν υπάρχει. Υπάρχει ένας κώδικας δεοντολογίας τον οποίο δέχεσαι έτσι κι’ αλλιώς, αφού σε εκλεγείς. Τούτο δεν σημαίνει πως μεταξύ των υποψηφίων δεν υπάρχουν αξιόλογα άτομα που μπορούν και έχουν τις δυνατότητες να μας εκπροσωπήσουν στο ευρωπαϊκό γίγνεσθαι. Αλλά ρε φίλε ας το δούμε και λίγο πιο προοδευτικά. Αν θέλεις, πιο ορθολογικά.

Η Ευρώπη να σκεφτεί τα δικά της κριτήρια αν θέλει να έχει αξιόλογο εκλογικό αποτέλεσμα

Θα μπορούσαν να τεθούν προϋποθέσεις για όλους τους υποψήφιους ευρωβουλευτές; Φυσικά κατά τη φτωχή μου γνώμη. Ο Ευρωβουλευτής οφείλει να έχει μια στοιχειώδη παιδεία στα ζητήματα του ευρωπαϊκού κεκτημένου, της ιστορίας της ευρωπαϊκής ένωσης, να γνωρίζει τα χαρτοφυλάκια που ενδεχομένως θα χειριστεί. Να γνωρίζει τουλάχιστον μια από τις επίσημες ξένες γλώσσες της ΕΕ και μάλιστα εμπράκτως.

Με άλλα λόγια να έχει παρακολουθήσει κάποια σεμινάρια, δηλαδή μερικώς να εκπαιδευτεί πριν ενταχθεί στον κυκεώνα του ευρωκοινοβουλίου. Και αυτό γιατί όταν απλά πάς για μια πρόσληψη ο εργοδότης ζητά προϋπηρεσία και βεβαιωμένες ικανότητες. Με ποια δοκιμασία επιλέγονται λοιπόν οι υποψήφιοι; Έτσι με τη φάτσα τους και το στυλ της δουλειάς τους; Αυτό λέγεται ίσες ευκαιρίες και ισονομία; Προφανώς και όχι. Δυστυχώς η ταινία Τζένη Τζένη επαναλαμβάνεται διαρκώς. Ως Έλληνας πολίτης με νοιάζει να φεύγουν στην Ευρωβουλή οι άξιοι και οι καλώς επιλεγμένοι. Με άλλα λόγια η αφρόκρεμα της αφρόκρεμας. Η Ευρώπη από την άλλη ας σκεφτεί τα δικά της κριτήρια αν θέλει να έχει ένα αξιόλογο εκλογικό αποτέλεσμα. Με τούτα θέτω απλά τον προβληματισμό μου. Σωστός λάθος η πορεία θα το δείξει. Ιδού πεδίο δόξης λαμπρό για μια κοινωνική οργάνωση με συνοχή που κομίζει διαχρονικές αξίες.