Μαρίτα

Σαν σήµερα το 1941, γερµανικά στρατεύµατα εισέβαλαν στην Ελλάδα και τη Γιουγκοσλαβία, από τη Ροδόπη και τα στενά του Μπέλες, ενώ βοµβαρδίστηκε το Βελιγράδι. Στη Ροδόπη υπήρχε η γραµµή Μεταξά και στα βουνά της Αλβανίας το µεγαλύτερο µέρος του Ελληνικού Στρατού, που µόλις είχε αντιµετωπίσει επιτυχώς την εαρινή επίθεση των Ιταλών.

Αν και είχε συζητηθεί το ενδεχόµενο στήριξης της χώρας σε περίπτωση γερµανικής εισβολής από τους Aγγλους, από τον Νοέµβριο οι σύµµαχοι κατάφεραν να στείλουν ενισχύσεις στο νέο µέτωπο πολύ αργά, πολύ περιορισµένες και ακατάλληλες για κεραυνοβόλο πόλεµο. Το «µαλακό υπογάστριο» της χώρας µας, η κοιλάδα του Αξιού, υποτίθεται πως θα καλυπτόταν από τη γιουγκοσλαβική άµυνα, αλλά οι Γερµανοί διείσδυσαν γρήγορα στην Κεντρική Μακεδονία και τη Θεσσαλονίκη. Τα συµµαχικά στρατεύµατα περιορίστηκαν από την πρώτη στιγµή στο να διαµορφώνουν προχείρως αµυντικές γραµµές, υποχωρώντας προς τη Νότια Ελλάδα και την Κρήτη. Η γραµµή Μεταξά καθυστέρησε την εισβολή µε µια αντίσταση των οχυρών που ξάφνιασε, αλλά οπουδήποτε αλλού, και ενώ η Γιουγκοσλαβία συνθηκολογούσε, η «Μαρίτα» πέτυχε τους στόχους της.

78 χρόνια µετά µπορούµε να ξέρουµε πως έγινε ό,τι ήταν δυνατόν για να σωθεί η τιµή των ελληνικών Οπλων, µπροστά στην αδυναµία να υπάρξει ένα ενιαίο αµυντικό µέτωπο από την Αδριατική έως τη Θράκη. Και η µελαγχολία παραµένει συνεχής από τον τρόπο που συνθηκολόγησε ο Στρατός στην Αλβανία και το χάος που επικράτησε στην πρωτεύουσα, µε αυτοκτονία του Ελληνα πρωθυπουργού και τη διαφυγή της τότε πολιτειακής ηγεσίας προς την Κρήτη και την Αίγυπτο. Η τριπλή κατοχή που ακολούθησε ήταν βαριά και εξαιρετικά αυστηρή, καθώς η πείνα και η βία σκορπίστηκαν δίχως έλεος. Η αντίσταση στους κατακτητές ήταν θαυµαστή, αλλά εντέλει ο εσωτερικός διχασµός κατάφερε να επικρατήσει, παρά τις ηρωικές σελίδες που γράφτηκαν.

Ο πόλεµος ήρθε και πέρασε, αλλά όχι ο ελληνικός διχασµός, σπαράγµατα του οποίου ακόµη µας ταλαιπωρούν. Η «Μαρίτα» ήταν η επώδυνη αρχή ενός δράµατος που ακόµη µας στοιχειώνει