Η µάχη του Κέντρου

Στο Γαλάτσι η εκδήλωση στην οποία µίλησε ο πρωθυπουργός συγκέντρωσε στελέχη του Κέντρου κυρίως, αλλά και τµήµα από τη ΔΗΜΑΡ, που αποτελούσε παλιά ενιαίο τµήµα µε τον Συνασπισµό/ ΣΥΡΙΖΑ. Πρέπει να είναι η έναρξη µιας διαδικασίας γνωστής και από προηγούµενες δεκαετίες, όταν ο εµβολισµός του Κέντρου ήταν ζητούµενο των δύο µεγαλύτερων κοµµάτων της εποχής, της Νέας ∆ηµοκρατίας και του ΠΑΣΟΚ, στις δεκαετίες 1980, 1990 και 2000.

Αλλωστε το «ποιος ποιον», δηλαδή ποια στρώµατα προσπαθεί να κερδίσει το κάθε πολιτικό κόµµα, αποτελεί κεντρικό ζητούµενο στην πολιτική και, φυσικά, αντανακλάται από την κοινωνία και στα πολιτικά υποκείµενα. Σε κάθε περίπτωση η κίνηση αυτή του Αλέξη Τσίπρα δεν εγκαινιάζει τόσο µια διαδικασία διεύρυνσης όσο τη διεκδίκηση του κεντρώου χώρου, µε τα σύµβολα και τη σηµειολογία του. Στο Γαλάτσι δεν κρίθηκαν προσωπικότητες και προσχωρήσεις, αλλά εγκαινιάστηκε µια διπλή πρόταση.

Βασίζεται στην ένωση «του κόκκινου και του πράσινου». Το κόκκινο παραµένει ως συµβολικό χρώµα της υπάρχουσας κυβέρνησης, αλλά για να αποφευχθούν ενδεχόµενες διαρροές, εισάγεται η έννοια της πράσινης σηµαίας, µιας «πράσινης και οικολογικής Αριστεράς». εν πρόκειται για πρόταση συγχώνευσης, αλλά για συνύπαρξη του ΣΥΡΙΖΑ µε µια προοδευτική πρωτοβουλία. Εκτός από διάθεση πλήρους αποκατάστασης της ρητορικής του Ανδρέα Παπανδρέου, υπήρξε αναφορά που ανάγεται στην κατοχική και µεταπολεµική περίοδο, καθώς και επίθεση όχι µόνο κατά της Νέας ∆ηµοκρατίας και της Χρυσής Αυγής αλλά και ευθεία τοποθέτηση υπέρ µιας «αντι-βεµπερικής» Ευρώπης.

Με πείραµα και εναρκτήριο λάκτισµα τις ευρωεκλογές, προφανώς αναµένονται και νέες κινήσεις σε αυτήν την πρωτοβουλία, ώστε να κριθεί και να υλοποιηθεί κυρίως στις εθνικές κάλπες.