Οι αυθεντικοί καλλιτέχνες δεν έχουν απλώς το δικαίωμα, αλλά οφείλουν να έχουν δημόσιο λόγο και πολιτική τοποθέτηση

Με αφορμή την πολυσυζητημένη εμφάνιση της Cate Blanchett στο κόκκινο χαλί των Καννών, ρωτήσαμε δύο δημοσιογράφους εάν οι celebrities πρέπει να αξιοποιούν την αναγνωρισιμότητα και τη δημοφιλία τους για να παίρνουν θέση στα πράγματα.

Γράφει ο Μιχάλης Ροδόπουλος, αρχισυντάκτης του περιοδικού ΟΚ!

«Δε χρειάστηκε να πει ούτε μια λέξη για να γίνει relevant»

To 1973 o Marlon Brando αρνούμενος να παραλάβει το Oscar για την ερμηνεία του στον αριστουργηματικό The Godfather (Ο Νονός) του Francis Ford Coppola, έστειλε στην τελετή απονομής την ινδιάνα ηθοποιό Sacheen Littlefeather, διαμαρτυρόμενος για τη βίαιη και πολεμοχαρή εικόνα που συντηρούσε το Hollywood για τους ιθαγενείς Αμερικανούς. Ο Marlon Brando γινόταν επιδραστικός  πριν ακόμη καθιερωθεί ο όρος. Τα social media δεν είχαν αναλάβει ακόμη δράση. Η Emma Watson πολλά χρόνια μετά δεν θα μπορούσε να φανταστεί ότι το λευκό περίγραμμα στα τρία μαύρα τετράγωνα - αναρτήσεις της στο Instagram για την υποστήριξη του κινήματος Black Lives Matter, θα της κόστιζε ένα τεράστιο κύμα μίσους από τους εκατομμύρια followers της για τον «επιτελεστικό ακτιβισμό» της. Οι celebrities παραμένουν πάντα στο στόχαστρο, πολύ δε περισσότερο στην εποχή της κοινωνικής δικτύωσης όπου ο  καθένας γίνεται αρχισυντάκτης του εαυτού του μέσα από την πλατφόρμα που επιλέγει να επικοινωνήσει. Κάπως έτσι οι θεωρίες συνωμοσίας διαδίδονται αυξανόμενες γεωμετρικά, οι ύαινες του πληκτρολογιού πολλαπλασιάζονται χωρίς έλεος και η μισαλλοδοξία ανταγωνίζεται στα ίσα τον φανατισμό με άλλοθι την a la carte πολιτική ορθότητα εκτός ορίων.

Την ίδια ώρα στον μικρόκοσμο της Ελλάδας η (μετεωρολόγος - περιβαλλοντολόγος) Θεοφανία Παπαθωμά αποφαίνεται μέσω Instagarm ότι δεν είναι η αφρικανική σκόνη που έχει γεμίσει τον ουρανό της Αθήνας αλλά μας… ψεκάζουν με χημικά και βαρέα μέταλλα. Ενώ η σπουδαία Καρυοφυλλιά Καραμπέτη εντάσσει στην υποβλητική καλλιτεχνική δράση «Μακάριοι οι μαστοί οί ουκ εθήλασαν...», που παρουσίασε τη Μεγάλη Τρίτη, 30 Απριλίου, στον Καθολικό Καθεδρικό Ναό Αγίου Διονυσίου του Αρεοπαγίτη, στο πλαίσιο του 2ου Φεστιβάλ Λατρευτικής Μουσικής, το ποίημα του παλαιστίνιου ποιητή και ακτιβιστή Refaat Alareer με τίτλο «Aν πρέπει να πεθάνω», ο οποίος σκοτώθηκε από ισραηλινό βομβαρδισμό στη Λωρίδα της Γάζας, τον περασμένο Δεκέμβριο. Οι celebrities, και για να είμαι πιο ακριβής, οι αυθεντικοί καλλιτέχνες δεν έχουν απλώς το δικαίωμα αλλά οφείλουν να έχουν δημόσιο λόγο και πολιτική τοποθέτηση, πάντα με δική τους ευθύνη. Η δημοφιλία και η αναγνωρισιμότητά τους δεν θα πρέπει να εξαργυρώνεται μόνο στην προσωπική τους ματαιοδοξία, αλλά να αξιολογείται σύμφωνα με την κοινωνική ευαισθησία και ενσυναίσθηση που δείχνουν.

«Δεν είμαι Σύρια. Δεν είμαι Ουκρανή, δεν είμαι από το Ισραήλ ή την Παλαιστίνη. Δεν είμαι πολιτικός. Δεν είμαι καν ειδήμονας. Αλλά είμαι μάρτυρας. Και έχοντας δει το ανθρώπινο κόστος του πολέμου, της βίας και των διώξεων που δέχονται πρόσφυγες από όλο τον κόσμο, δεν μπορώ να κοιτάξω μακριά» είπε η Cate Blanchett στην ομιλία της τον περασμένο Νοέμβριο στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, όπου ζήτησε κατάπαυση του πυρός στη Γάζα.Την περασμένη Δευτέρα 20 Μαΐου στις Κάννες, δεν χρειάστηκε να πει ούτε μια λέξη για να γίνει relevant. Ούτε καν να φορέσει κόκκινες γόβες, όπως της υπέδειξαν κάποιοι χρήστες των social media,  κάτω από την Haider Ackermann for Jean Paul Gaultier τουαλέτα της. Δεν είμαι σίγουρος αν στην περίπτωση της ισχύει η πλέον προσδιοριστική φράση του Marshall McLuhan «Το Μέσον είναι το μήνυμα», αλλά το μήνυμα ελήφθη.