Υποθήκη στην ταυτότητα του Ισραήλ ως εβραϊκού κράτους

Είτε ως προεκλογική ψηφοθηρική συνθηµατολογία στη σκιά δυσµενών δηµοσκοπικών καταγραφών είτε ως πραγµατική πρόθεση, η εξαγγελία Νετανιάχου για προσάρτηση των εποικισµών που υπάρχουν στη Δυτική Οχθη µάς θυµίζει ότι η προοπτική της λύσης των δύο κρατών καθίσταται κάθε µέρα που περνά και πιο δύσκολη. Η άρνηση της συγκρότησης βιώσιµου παλαιστινιακού κράτους δίπλα στο Ισραήλ είναι µια επιλογή που συνιστά υποθήκη στην ταυτότητα του Ισραήλ ως εβραϊκού κράτους.

Ο παλαιστινιακός πληθυσµός του Ισραήλ και της ∆υτικής Οχθης µε τη δηµογραφική δυναµική του τα επόµενα χρόνια θα έχει δυναµική πλειοψηφίας. Τότε η παλαιστινιακή πλευρά δεν θα έχει κανέναν λόγο να επιµείνει στη λύση των δύο κρατών, που ήδη σήµερα µοιάζει να είναι θέση αρχής αναντίστοιχη µε την πραγµατικότητα, αλλά να διεκδικεί καθεστώς απόλυτης ισοτιµίας µε την εβραϊκή συνιστώσα του πληθυσµού. Εναλλακτική λύση θα µπορούσε βέβαια να είναι η διαµόρφωση ενός καθεστώτος διακρίσεων στη ∆υτική Οχθη, ένα απαρτχάιντ του 21ου αιώνα, όπου µόνον οι Εβραίοι έποικοι θα έχουν πλήρη πολιτικά δικαιώµατα.

Ολα τα παραπάνω είναι µια βαριά υποθήκη στην ταυτότητα και τη σταθερότητα του Ισραήλ, ο παλαιστινιακός πληθυσµός του οποίου θα τείνει να φθάσει τη ριζοσπαστικοποίηση των οµοεθνών του στη ∆υτική Οχθη. Αν κάποιος έπρεπε λογικά να επείγεται για τη λύση των δύο κρατών, είναι το ίδιο το Ισραήλ. Προφανώς η συνειδητοποίηση των παραπάνω κινδύνων ώθησε την κυβέρνηση Ράµπιν µετά το 1992 στην αναζήτηση της συνολικής λύσης των δύο κρατών µε σηµείο εκκίνησης τη Συµφωνία του Οσλο.

Στα µέσα της δεκαετίας του ’70 σε άρθρο του στην επιθεώρηση εξωτερικής πολιτικής «Foreign Affairs», ο πρώην υφυπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ επί Τζόνσον, Τζορτζ Μπολ, συµπύκνωσε στον τίτλο τη διαπίστωση ότι όσο καθυστερεί η επίλυση του Παλαιστινιακού, τόσο υποθηκεύονται τα καλώς νοούµενα ζωτικά συµφέροντα του ίδιου του Ισραήλ: Ο τίτλος ήταν «Πώς να σώσου- µε το Ισραήλ παρά τη θέλησή του»!