Σκληρό παιχνίδι κέντρου

Λένε επίσης ότι γι’ αυτό απαιτούνται παίκτες-τεχνίτες. Οταν όµως οι αρχές αυτές µεταφέρονται στην τρέχουσα πολιτική επικαιρότητα, αλλοιώνονται. Το «παιχνίδι του κέντρου» στην προεκλογική συγκυρία έχει σκληρύνει. Ακόµη και πολιτικά στελέχη µε ψύχραιµο λόγο αρχίζουν να παίζουν ζόρικα. Οπως για παράδειγµα ο Σπύρος Λυκούδης.

Παρότι µας έχει συνηθίσει σε νηφάλιες και κατά βάση πολιτικές προσεγγίσεις, η ανακοίνωση της συνεργασίας του ΣΥΡΙΖΑ µε τον Θανάση Θεοχαρόπουλο τον οδήγησε σε άλλα µονοπάτια. Ούτε λίγο ούτε πολύ ο Σπύρος Λυκούδης κατήγγειλε ευθέως ότι ο πρόεδρος της ∆ΗΜΑΡ, Θανάσης Θεοχαρόπουλος, τον κορόιδεψε. Τόσο τον ίδιο όσο και τους Μεταρρυθµιστές. Είπε πως συµφώνησαν να συγκροτήσουν έναν ενιαίο πολιτικό χώρο, τον οποίο ο Θανάσης Θεοχαρόπουλος χρησιµοποίησε για να µείνει στον αφρό. Ετσι µόλις βρήκε ευκαιρία µεταπήδησε στο άρµα του κυβερνητικού κόµµατος και στην Προοδευτική του Συµµαχία.

Από τη ∆ΗΜΑΡ ανταπάντησαν πάλι πως δεν έχουν λέσχη, αλλά κόµµα, οπότε δεν µπορούσαν να µείνουν εκτός πολιτικής δράσης. Είναι πολύ δύσκολο να βγάλει κανείς άκρη για το τι πραγµατικά συνέβη στη Νέα Αρχή, τον φορέα δηλαδή που συγκροτήθηκε από Μεταρρυθµιστές και ∆ΗΜΑΡ. Για το τι συνεννοήσεις έγιναν, τι δεσµεύσεις αναλήφθηκαν, αν αναλήφθηκαν. Κάτι µου λέει, όµως, ότι πολλά ζητηµατάκια έµειναν «ανοιχτά». Μέχρι να διαπιστώσουν όλες οι πλευρές πού πάνε τα πολιτικά πράγµατα. Κάτι διόλου πρωτοφανές για τον συγκεκριµένο πολιτικό χώρο.

Το µόνο που θεωρώ απίθανο είναι οι συνιστώσες της Νέας Αρχής να µην αντιλήφθηκαν τον βαθµό της πόλωσης της τρέχουσας πολιτικής συγκυρίας. Οχι µόνον ανάµεσα στον ΣΥΡΙΖΑ και τη Νέα ∆ηµοκρατία αλλά και ανάµεσα στον ΣΥΡΙΖΑ και το ΚΙΝΑΛ για τον περίφηµο χώρο του Κέντρου. Ηταν µάλλον σαφές -όπως παραδέχεται και ο Σπύρος Λυκούδης- ότι σε κάποια κατεύθυνση θα κινούνταν τελικά ο συγκεκριµένος σχηµατισµός, µε την κλεψύδρα µάλιστα των ευρωεκλογών να θέτει ασφυκτικά χρονοδιαγράµµατα.

Ο Θανάσης Θεοχαρόπουλος -που δεν µπορούσε όπως φάνηκε να επιστρέψει στο ΚΙΝΑΛ- έκανε τελικά µια επιλογή. Αυτό όµως που δεν ξεκαθαρίζει η πλευρά του Σπύρου Λυκούδη είναι το ποια ήταν η εναλλακτική της. Γιατί αν δεν υπάρχει, τότε ο Θ. Θεοχαρόπουλος πήρε τον µόν ο δρόµο που µπορούσε να ακολουθήσει.