Για την ανασύνταξη της κεντροαριστεράς

Μετά το αδιέξοδο για τα τρία μεγαλύτερα κόμματα της Ελλάδας αποτέλεσμα των ευρωεκλογών της Κυριακής, η επόμενη και η μεθεπόμενη μέρα για τη Νέα Δημοκρατία, το ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ και το ΠΑΣΟΚ, καθώς και για τις ηγεσίες αυτών των κομμάτων, δε θα είναι εύκολη. Το ίδιο ισχύει και για τα μικρότερα μεταρρυθμιστικά κόμματα που βρίσκονται στα αριστερά του κέντρου και δεν έπιασαν το 3%.

Παρά τη σημαντική εκλογική ήττα της 9^ης Ιουνίου όμως, το κυβερνών κόμμα και ο Κυριάκος Μητσοτάκης, θα έχουν πιο «εύκολο» δρόμο μπροστά τους και περισσότερες ευκαιρίες για ανασύνταξη, από ό,τι τα κόμματα της κεντροαριστεράς.  Κι αυτό γιατί ασκούν εξουσία και έχουν ακόμα άλλα τρία χρόνια για να κάνουν διορθωτικές κινήσεις.

Μιλώντας για το χώρο της ελληνικής κεντροαριστεράς τώρα…  Εκτίμησή μου είναι πως δε θα υπάρξουν προϋποθέσεις ανασύνταξης αυτού του χώρου, όσο καιρό η όποια δημόσια συζήτηση επικεντρώνεται είτε σε τακτικισμούς, είτε σε πρόσωπα που υπάρχουν ή που θα μπορούν να εμφανιστούν, από που άραγε, για να πάρουν το «παιχνίδι» πάνω τους.

Η συζήτηση για την ανασύνταξη της ελληνικής κεντροαριστεράς ως παράταξη, αν είναι να έχει προοπτική, δεν πρέπει επίσης και δεν μπορεί να είναι μόνο οργανωτική, ή μοίρασμα μελλοντικών ηγετικών θέσεων ευθύνης, που ενδεχομένως δε θα προκύψουν ποτέ…

Μόνο αν τα υπάρχοντα κόμματα της κεντροαριστεράς κάνουν σημαία τους, με προοδευτικό πρόσημο, τα ουσιαστικά και πολλά προβλήματα στην καθημερινή ζωή των πολιτών, ζητήματα όπως το κόστος ζωής, η στέγη, η εργασία, η ανεργία, η υποαπασχόληση, οι χαμηλές αμοιβές, η υγεία, η παιδεία, η ασφάλεια, το περιβάλλον κ.α, μόνο τότε μπορεί να υπάρξει προοπτική.

Μόνο αν υπάρξουν επεξεργασμένες προγραμματικές προτάσεις από αυτοτελή κόμματα, που ενδεχομένως τέμνονται…

Μόνο αν υπάρξουν προγραμματικές συγκλήσεις, από αυτοτελή κόμματα, το ξαναγράφω, μόνον τότε, νομίζω, μπορεί να αναπτυχθεί μια κοινωνική και πολιτική δυναμική, που ίσως σταθεί ικανή να σπρώξει τα πράγματα στη δημιουργία ενός κοινού εκλογικού σχήματος για τις εκλογές του 2027, στην πιο εγγύτερη περίπτωση.

Είναι τόσα πολλά τα προβλήματα των Ελλήνων και των Ελληνίδων σήμερα, είναι τόσο απαξιωμένη η πολιτική και το στελεχιακό της προσωπικό, πλέον, είναι τόσο πολύ στρυμωγμένη η κεντροαριστερά της χώρας, πενήντα χρόνια μετά την αποκατάσταση της δημοκρατίας…

Είναι τόσο καχύποπτες αν όχι κακές οι σχέσεις του πολιτικού κόσμου με τους πολίτες, αλλά και μεταξύ τους, που…

Κανένας τακτικισμός, κανένας οργανωτισμός, καμιά μικροπολιτική, καμιά πεπατημένη νεοελληνική πρακτική, δεν μπορούν να ξαναενώσουν έναν παραιτημένο και κατακερματισμένο προοδευτικό κόσμο που υπάρχει, εκεί έξω στην κοινωνία, χωρίς να συμμετέχει στις πολιτικές διεργασίες και στις εκλογές.

Η συζήτηση για την ανασύνταξη της ελληνικής κεντροαριστεράς, χρειάζεται να έχει ως αφετηρία, τη διατύπωση συγκεκριμένων προοδευτικών προγραμματικών θέσεων, από αυτοτελή κόμματα, για τα (μεγάλα) καθημερινά αδιέξοδα των νεοελλήνων σήμερα. Θέσεων που ενδεχομένως τέμνονται. Μόνον έτσι μπορεί να ξαναγίνει πρωταγωνιστική δύναμη, με κυβερνητική προοπτική στο μέλλον, η πολύμορφη και κατακερματισμένη στις μέρες μας κεντροαριστερή παράταξη.