Οριοθετηµένη προσέγγιση Μόσχας-Άγκυρας

Η προσέγγιση Μόσχας-Αγκυρας, όποια και αν είναι η ρητορική των συχνών συναντήσεων κορυφής Πούτιν-Ερντογάν, είναι εκ των πραγµάτων οριοθετηµένη από τις ευρύτερες στοχεύσεις της ρωσικής εξωτερικής πολιτικής.

Σύµµαχος του καθεστώτος Ασαντ στη ∆αµασκό, η Μόσχα διατηρεί στενές σχέσεις µε το Ιράν, πολύ καλές σχέσεις µε το Ισραήλ, ενώ έχει αναθερµάνει τις σχέσεις της µε την Αίγυπτο και έχει ανοικτό δίαυλο επικοινωνίας µε τη Σαουδική Αραβία. Ολη την παραπάνω εµβέλεια και αποδοχή της από όλους τους παίκτες της µεσανατολικής σκηνής δεν θα τη διακινδύνευε η Μόσχα για να προσφέρει εναλλακτική της συµµαχίας µε τις ΗΠΑ στρατηγική σχέση στην Αγκυρα.

Επιπλέον η Συρία αποτελεί ένα πεδίο παρουσίας της Ρωσίας που δεν αµφισβητείται από τις ΗΠΑ παρά τις διαφορετικές προσεγγίσεις των δύο µεγάλων δυνάµεων για την επόµενη µέρα στη ∆αµασκό. Πρόκειται για µια συµφωνία κυρίων που διαµορφώθηκε επί Οµπάµα το 2014- 2015 και την οποία δεν διανοήθηκε να αµφισβητήσει ο Τραµπ, ο οποίος από την πρώτη µέρα της εισόδου του στον Λευκό Οίκο δεν έκρυβε την ανυποµονησία του να απεµπλακεί από τη Συρία.

Με άλλα λόγια δεν υπάρχει περίπτωση ο Ερντογάν να πάρει από τη Μόσχα αυτά που του αρνείται η Ουάσιγκτον στη Συρία, να γίνει συνδιαµορφωτής της µεταπολεµικής τάξης πραγµάτων. Στα παραπάνω αξίζει να προστεθεί και µία ακόµη παράµετρος που καθιστά τη Μόσχα ιδιαίτερα προσεκτική απέναντι στην Ουάσιγκτον.

Πρόκειται για µια συνολική στάση αναµονής για να εξακριβωθεί αν το κλείσιµο της έρευνας που απήλλαξε τον Τραµπ και το προεκλογικό επιτελείο του από τις κατηγορίες της διαπλοκής µε το Κρεµλίνο στις εκλογές του 2016, µπορεί να ανοίξει τον δρόµο για εξοµάλυνση των διµερών σχέσεων ΗΠΑ-Ρωσίας.

Ολα τα παραπάνω τα γνωρίζει ο Ερντογάν, χωρίς αυτό να τον εµποδίζει να µεγιστοποιεί το παιχνίδι των επικοινωνιακών εντυπώσεων, που δεν επαρκούν όµως για να πείσουν ότι η τακτική σύµπλευση µε τη Μόσχα ισορροπεί το βραχυκύκλωµα της στρατηγικής σχέσης µε τις ΗΠΑ.