Ανεξιθρησκία!

Η ιδέα κατάγεται ευθέως από την έννοια της ανεξιθρησκίας, που καθιέρωσε µε το ∆ιάταγµα των Μεδιολάνων το 313 µ.Χ. ο Ρωµαίος αυτοκράτορας Κωνσταντίνος. Aλλο θέµα το πώς πολιτεύθηκαν αργότερα οι επίγονοί του Βυζαντινοί αυτοκράτορες, ανακηρύσσοντας τον Xριστιανισµό επίσηµη θρησκεία του Κράτους, επιλογή άλλων εποχών που µας δυναστεύει ακόµη. Εκείνοι, πάντως, δεν αναγνωρίστηκαν ως άγιοι του Χριστιανισµού – άγιος αναγορεύθηκε ο Μέγας Κωνσταντίνος. «Επίσηµη θρησκεία» σηµαίνει πριµοδότηση ενός λατρευτικού δόγµατος έναντι των άλλων. Ανεξιθρησκία σηµαίνει ανοχή της δηµόσιας διοίκησης έναντι όλων των θρησκειών. Η πριµοδότηση νοθεύει την ανοχή. Φυσικά, για την Εκκλησία το πρωτεύον είναι άλλο: «Το Βέλγιο είναι θρησκευτικά ουδέτερο, αλλά όλους τους µισθούς των θρησκευτικών λειτουργών τους πληρώνει η Πολιτεία» (σ.σ.: σε αντιδιαστολή µε τη Γαλλία, όπου οι σχέσεις Κράτους - Εκκλησίας κρίνονται ως εχθρικές). Το ζήτηµα, λοιπόν, δεν είναι θεολογικό, αλλά δηµοσιονοµικό, οπότε µπορεί να παρακάµψει δογµατικά ζητήµατα εφόσον της δοθούν λύσεις για τη µισθοδοσία και την εκκλησιαστική περιουσία. Ο Αρχιεπίσκοπος επιλέγει να λειτουργήσει περισσότερο... συνδικαλιστικά παρά ποιµαντικά. Ας του αναγνωρίσουµε, πάντως, ότι εµφανίζεται διαλλακτικότερος των προκατόχων του, παραδεχόµενος ότι «είναι ευκαιρία να επανεξετάσουµε και εµείς την πολλή αυστη- ρότητα και η Πολιτεία την πολλή προχειρότητα». ∆εν πρόκειται µόνο για προχειρότητα, αλλά κυρίως για πολιτικές σκοπιµότητες που προσφέρουν στους ιεράρχες διαπραγµατευτικά ατού. Η εξέλιξη αυτή εκθέτει, ανεξαρτήτως του τελικού αποτελέσµατος, την ηγεσία της Ν∆, που δεν είναι σε θέση να διακρίνει, όπως ο Αρχιεπίσκοπος, ότι στην Ευρώπη του ∆ιαφωτισµού ο διαχωρισµός Κράτους - Εκκλησίας είναι δεδοµένος. Αρνούµενη να µπει στο δίληµµα µεταξύ γερµανικού ή γαλλικού µοντέλου, επέµεινε στο ελληνικό τριτοκοσµικό. Iσως ξεγελάστηκε από το γεγονός ότι ο ΣΥΡΙΖΑ διολίσθησε εύκολα από τη σηµαία του, τον διαχωρισµό Κράτους - Εκκλησίας, στο τρικ των διακριτών ρόλων