Κανείς δε νοιάζεται για την ουσία

Ποινές υπάρχουν και θα γίνουν και πιο σκληρές. Παραδείγματα υπάρχουν και θα γίνουν πιο έντονα. Διαπόμπευση θα υπάρξει και θα γίνει πιο viral, συζητήσεις θα γίνουν και όλοι θα συμφωνήσουν ότι η βία, η ενδοοικογενειακή βία θα πρέπει να καταπολεμηθεί  και όλοι θα νοιώθουν ότι βοήθησαν στον σκοπό αυτό.

Δεν έχει υπάρξει οχυρό που δεν έχει πέσει. Δεν έχει υπάρξει νόμος που δεν παραβιάζεται, ιδιαίτερα όταν το κίνητρο είναι η ζήλια, η κυριαρχία και η εξουσία, Για να κρατηθούν και να σταθούν όρθια τα θεμέλια της κοινωνίας οφείλουμε να  τα προστατέψουμε να τα συντηρήσουμε ώστε να αντέξουν. Η καλύτερη μέθοδος να σβήσεις μια φωτιά είναι να κατορθώσεις να μην ανάψει.

Σήμερα, μια ακόμα πράξη βίας κατά γυναίκας έγινε γνωστή γιατί οι πρωταγωνιστές της ιστορίας είναι το ισοδύναμο της καλής κοινωνίας και της επιτυχίας. Ανεξάρτητα πώς θα κυλήσει η συγκεκριμένη υπόθεση υπάρχει κάποιος που έχει καταλυτικό ρόλο στην υπόθεση αυτή και αυτός είναι ο γιατρός.

Είναι ένας λειτουργός που «του έκατσε» στην βάρδια του ένα περιστατικό που δεν ήταν μόνο στο πλαίσιο της ιατρικής αλλά και της ηθικής. Ουσιαστικά ο γιατρός αυτός και το προσωπικό που τον βοήθησε, δεν προσπάθησε να σώσει το σώμα μόνο αλλά και τον άνθρωπο που είχε μπροστά του. Και εδώ δεν κολλάει η φράση «και εγώ το ίδιο θα έκανα» γιατί δεν λειτουργούν όλοι οι άνθρωποι με τον ίδιο τρόπο στην ίδια κατάσταση, γιατί την απόφαση την πήρε ο ίδιος με ότι αυτό συνεπάγεται για την συνείδησή του και την καριέρα του.

Είναι από τις λίγες φορές που η κοινωνία η ίδια λειτούργησε με τρόπο τέτοιο που ουσιαστικά τερμάτισε τη βία. Η ηθική, η δικαιοσύνη, η προσωπική ευθύνη λειτούργησαν ως καταλύτες. Η παιδεία υπερίσχυσε της εκπαίδευσης. Δεν είναι εύκολο για κανέναν να πάρει μια απόφαση τέτοια γιατί έχει κόστος. Αυτό που χρειάζεται ως κοινωνία να κάνουμε είναι να κατανοήσουμε τη βία ως φαινόμενο και να την αντιμετωπίσουμε συντονισμένα, γιατί η καταστολή και η τιμωρία είναι το μετά το γεγονός,  μετά τον ξυλοδαρμό,  μετά τη δολοφονία,  μετά την κηδεία.

Καμία μάνα και κανένας πατέρα που έχει χάσει το παιδί του δε νοιάζεται για τη ζωή μετά τον θάνατο. Τους νοιάζει το γιατί κατά τη διάρκεια της ζωής δεν αποτράπηκε η βία και ο θάνατος. Κάθε φορά που περνάω μπροστά από τον Άγνωστο Στρατιώτη, εκεί που στέκονται οι ψυχές των νεκρών αγωνιστών, είμαι σίγουρος  ότι στέκονται και οι ψυχές όλων αυτών που δολοφονήθηκαν από τη βία των συντρόφων τους. Γιατί είναι το μόνο μνημείο που μπορεί να τις αγκαλιάσει. Αν και η αλήθεια είναι ότι αυτό είναι η αποδοχή ότι δεν κάναμε αρκετά για να κρατήσουμε τους ζωντανούς στη ζωή.