Μια εντύπωση

Εχω την εντύπωση πως ζούµε την τελευταία περίοδο µιας από καιρό ρυθµισµένης προεκλογικής περιόδου. ∆ηλαδή πως µάλλον τα αποτελέσµατα έχουν προεξοφληθεί και κάθε κόµµα σκέπτεται βαθέως την «επόµενη µέρα».

∆εν είναι η πρώτη φορά, και η Ελλάδα δεν αποτελεί εξαίρεση σε ανάλογες περιπτώσεις εκλογών άλλων χωρών. Η «επόµενη µέρα» όµως γίνεται όλο και πιο απαιτητική, πιο απειλητική. ∆ιότι δεν επαρκεί (ποτέ δεν επαρκούσε) το να καθίσει ένα κόµµα στη βεβαιότητα µιας νίκης ή στην αµηχανία µιας ήττας. Η νίκη έχει διάφορες δυνατότητες, από έναν θρίαµβο έως µια οριακή κατάσταση. Η ήττα παροµοίως. Το ίδιο φαινόµενο παρατηρείται και σε κόµµατα που δεν προβλέπεται να κυβερνήσουν, αλλά κάλλιστα µπορούν να συνεργαστούν, αν ξεπεράσουν τα κατώτατα όρια του εκλογικού νόµου.

Τι σηµαίνει αυτό; Αφανείς γέφυρες. Τα επιτελεία δεν τρώνε κουτόχορτο. Μπορεί να εξακοντίζουν πειστικές ή όχι κατηγορίες, αλλά µε το ένα µάτι ανοιχτό σε πιθανές διεργασίες συνεννόησης.

Ακόµη µεγαλύτερο ενδιαφέρον έχουν τα αυτοδιοικητικά, των οποίων η αναµέτρηση πέφτει Μάιο. ∆ηλαδή κοντά. Είναι τέτοιο το σύστηµα του «Κλεισθένη» µε την αναλογικότητα της πρώτης Κυριακής, ώστε δεν παραιτείται κανένας υποψήφιος δήµαρχος από τη διαδικασία, καθώς, ακόµη και αν δεν ευτυχήσει ο συνδυασµός του, αν διαιρεθεί ο αριθµός των ψηφοφόρων µε τον αριθµό των συµβούλων, προκύπτει ένα µονοψήφιο ποσοστό, πάνω από το οποίο ο δήµαρχος που δεν καταφέρνει να εκλεγεί µπορεί να προκύψει ως σύµβουλος.

Καταλαβαίνετε πως σε έναν δήµο όπου προβλέπονται είκοσι σύµβουλοι, το 5% είναι αρκετό ποσοστό ώστε ένας αποτυχών δήµαρχος να είναι σύµβουλος. Κι αυτό το ποσοστό δεν είναι δύσκολο να επιτευχθεί. Αλλά ακόµη κι αν ο προπορευόµενος εξασφαλίσει την πρώτη Κυριακή ένα 30% και νικήσει τη δεύτερη, οι «δικοί» του σύµβουλοι θα είναι έξι. Και µε έξι συµβούλους είναι δύσκολες οι πλειοψηφικές αποφάσεις. Εποµένως, κι εδώ η «επόµενη µέρα» ετοιµάζεται από τώρα.

Θα το ζήσουµε κι αυτό, και εύχοµαι να πάει καλά. Αρκεί να µην µπερδεύουµε τη συναίνεση µε τη συναλλαγή